Η εκλογή Τραμπ, σε συνδυασμό με την κρίση στην Ουκρανία, ίσως αποτελέσει την τελευταία ευκαιρία αντανακλαστικής αντίδρασης, ώστε οι ηγέτες να λειτουργήσουν ως πολιτικοί και όχι ως αδέξιοι γραφειοκράτες. Πλέον, όμως, υπάρχει ο κίνδυνος η έντονη απογοήτευση των πολιτών να οδηγήσει ταχύτατα σε τάσεις αναζήτησης πολιτικών επιλογών σε φορείς που πρεσβεύουν την “ανατροπή”.
Αυτό αποτελεί, άλλωστε, το κεντρικό αφήγημα των κατόχων Νόμπελ οικονομικών του 2024, Daron Acemoglu, Simon Johnsont και James Robinson, που ανέδειξαν την παθογένεια/κρίση των κυβερνήσεων εκείνων που δεν αναγνωρίζουν πως οι δημοκρατίες με σοβαρές οικονομικές ανισότητες υποδαυλίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. «Σε οικονομίες δημοκρατικών χωρών που σταματούν να εργάζονται για το δημόσιο καλό, οι πολίτες στρέφονται σε ηγέτες που στοχεύουν την ανατροπή αυτών ακριβώς των θεσμών που δημιουργούν τα προβλήματα».
Αρχίζει πλέον και γίνεται προβληματική η εμφανής αδυναμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να χαράξουν ενιαία και στιβαρή αναπτυξιακή και κοινωνική πολιτική. Αυτή η προβληματική αρχίζει να εμφανίζεται έντονα στην Ελλάδα, καθώς ο πρωθυπουργός οφείλει να αντιληφθεί –έστω και καθυστερημένα– ότι εάν δεν αναδειχθούν πολιτικές συμπερίληψης με ουσιαστικές πολιτικές τομές και όχι “οικονομικά μπαλώματα”, ο αποκλεισμός όλο και μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού από τα δεδομένα “ευημερίας”, θα οδηγήσει σε απαξίωση την υπόσταση και λειτουργία ουσιωδών θεσμών.
(η συνέχεια στο slpress.gr)