Κι αυτό το κάνει βασισμένη πάνω σε μια παράδοση, την οποία μοιράζεται με ολόκληρη την Άπω Ανατολή, η οποία βασίζεται στην αναζήτηση της αρμονίας, τη σχετικότητα πρακτικών και θέσεων, την ανοχή και την προσαρμοστικότητα στα δεδομένα. Αντιθέτως, η Δύση αναζητεί απόλυτες “αλήθειες”, “τέλεια” μοντέλα και προσπαθεί να τα επιβάλει και εκτός αυτής. Έχουμε λοιπόν και μια κρυφία πολιτισμική διάσταση στη σύγχρονη γεωπολιτική πραγματικότητα, η οποία –έστω και μερικώς– εξηγεί μια εν πολλοίς αφύσικη προσέγγιση και συσσωμάτωση χωρών της Ασίας, οι οποίες έχουν σοβαρές διαφορές μεταξύ τους. Η “Απόλυτη Αλήθεια” και το “Ορθό Δόγμα” της Δύσης αντιμετωπίζει τον πραγματισμό και την προσαρμοστικότητα της Ανατολής.
Η ιστορία της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης των χωρών της Άπω Ανατολής προσφέρει μια εντυπωσιακή αντίθεση ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή. Στη Δύση συναντούμε μια βαθιά πολιτισμική εμμονή με το “σωστό δόγμα”, είτε πρόκειται για θρησκευτικές, είτε για πολιτικές, είτε για οικονομικές θεωρίες. Αντίθετα, οι χώρες της Ανατολής –από την Ιαπωνία της εποχής της Παλινόρθωσης Μέιτζι έως την Κίνα του Ντενγκ Σιαο Πίνγκ– επέδειξαν μια αξιοσημείωτη ευελιξία και πραγματισμό, αντιμετωπίζοντας τις θεωρίες ως εργαλεία και όχι σαν απόλυτες αλήθειες.
Στον Δυτικό Χριστιανισμό, ήδη από τον Μεσαίωνα, αναπτύχθηκε η ιδέα της μίας και μοναδικής αλήθειας. Η Εκκλησία όριζε τι είναι “ορθό δόγμα” και τι είναι αίρεση. Η αναζήτηση της καθαρής, αλάνθαστης, πίστης διαμόρφωσε μια κουλτούρα, στην οποία η διαφωνία δεν ήταν απλώς διαφορετική γνώμη, αλλά απειλή για τη σωτηρία. Αυτή η νοοτροπία πέρασε και στη νεωτερικότητα. Ο Διαφωτισμός, ο φιλελευθερισμός, ακόμη και ο μαρξισμός, συχνά παρουσιάστηκαν ως “καθολικές θεωρίες”, οι οποίες εξηγούν, ή πρέπει να εξηγήσουν, τον κόσμο στο σύνολό του. Στη Δύση, η ιδεολογία προηγείται και η πολιτική καλείται να την υπηρετήσει.
(η συνέχεια στο slpress.gr)