ήταν να καταργήσει την Χωροφυλακή και να Πασοκοποιήσει πλήρως την αστυνόμευση, που ισχύει και σήμερα.
Τα τελευταία 6 χρόνια συγκαλύφθηκαν το σκάνδαλο των συνακροάσεων, το έγκλημα των Τεμπών, οι κλοπές των αγροτικών ενισχύσεων, οι υπερτιμολογήσεις των… «Κυτίων» ανακυκλώσεως και Κύριος οίδε πόσα άλλα.
Αν αυτά συνέβαιναν στην Αμερική, όπου ο ομοσπονδιακός στρατός εκλήθη να αντικαταστήσει την Αστυνομία της πρωτευούσης, πολλοί θα είχαν πάει φυλακή. Στην Ελλάδα κανείς μετά από πολλά χρόνια συγκυβερνήσεως της κεντροαριστεράς εκτός από τον Τσοχατζόπουλο.
Με βραδυπορούσα την τακτική δικαιοσύνη , διόγκωση της αστυνομίας και καταργήσεως των συνοριακών ελέγχων, δεν είναι παράδοξη η αύξηση της εγκληματικότητας στην Ελλάδα.
Σε καμία άλλη σύγχρονη χώρα υπάρχει μία αστυνομία όπως η ΕΛΑΣ, για ν’ ασχολείται από την διαλεύκανση των εγκλημάτων, επίδοση των δικογράφων, τροχαία κίνηση, προστασία επωνύμων κι ανωνύμων ουτιδανών, έλεγχο των εισερχομένων αλλοδαπών, την προστασία του πολίτου και της περιουσίας (ιδιωτικής και δημοσίας πλην Πανεπιστημίων) έως και της εκδόσεως των διαμονητήριων στο Άγιον Όρος.
Συμμορίες λωποδυτών, στις οποίες έχει προστεθεί κι η ηλεκτρονική κλοπή, διατρέχουν την χώρα και προκαλούν ανησυχία αν ακόμη ισχύει «νόμος και τάξη» (Law and order που λέγουν κι οι Αγγλοσάξωνες).
Οι Ρώμα κλέπτουν τα χάλκινα σύρματα, οι μικροαπατεώνες του ηλικιωμένους κι οι δημοσιονόμοι τους συνταξιούχους, αρνούμενοι την τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακος και υπακούοντας στην Ευρωπαϊκή επιτήρηση της Ελληνικής οικονομίας.
Είναι φανερό ότι η χώρα δεν αστυνομεύεται και έχει ανάγκη αποκεντρώσεως της εννόμου τάξεως, όπως και τόσων άλλων δημοσίων υπηρεσιών, με το πρόσθετο πλεονέκτημα την στεγανότητα της λεπτής γραμμής που διακρίνει τους φύλακες απ’ τους παρανόμους.
Όταν υπήρχε η Χωροφυλακή, τρία μόνο αστικά κέντρα, η Αθήνα, Πάτρα και …Κέρκυρα διέθεταν μητροπολιτική αστυνομία (Αστυνομία Πόλεως). Όλες οι άλλες πόλεις κι όλη η ύπαιθρος αστυνομεύετο από ενόπλους χωροφύλακες - κάτι που βεβαίως δεν άρεσε στους κομμουνιστές, η οποίοι βρήκαν τον δάσκαλο τους, μετά την συμφωνία της Βάρκιζας (15.1.1945). Γι’ αυτό επετέθησαν στον σταθμό Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο τον Απρίλιο του 1946 που άρχισε τον «τρίτο γύρο» της ξενοκινήτου ανταρσίας.
«Το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, έγραφε ο Κρίς Γούντχαουζ (*), ανακοίνωνε τον Ιούνιο του 1946 ότι περιφερόμεναι κομμουνιστικαί συμμορίαι είχαν δημιουργήσει απελπιστική κατάσταση στην Μακεδονία ενώ οι εξτρεμισταί της δεξιάς στην Πελοπόννησον, αποσπώντας την προσοχή από την ζωτική περιοχή, την μοναδική στην οποία η εσωτερική αναταραχή θα μπορούσε να αποδοθεί σε ξένη επέμβαση».
Μετά από 50 χρόνια τα ίδια παρατηρούνται στον Ελληνικό χώρο: Ο απέναντι γείτονας διαθέτει Στρατοχωροφυλακή κι απειλεί με εισβολή στην Θράκη και τον Εβρο, η Αλβανική μαφία του Ράμα θέλει και την Θεσπρωτία, κι απομένει η όχι και τόσο μακρινή, Βόρειος Κορέα με μία υπηρεσία αστυνομεύσεως.
Είναι κι αυτός άλλος ένας λόγος εκσυγχρονισμού της αστυνομεύσεως της χώρας, με την ανασύσταση της Ελληνικής χωροφυλακής στην ύπαιθρο, στα νησιά κι επίγεια και αεροπορικά σύνορα. Για την επιτόπια επιτήρηση των εισερχομένων και εξερχομένων ταραξιών και λαθρόβιων. Δεν είναι άσχετες κι οι πυρκαγιές καθ’ άπασαν την χώρα.