Η τύχη του πρωθυπουργού δεν σχετίζεται με την τύχη της χώρας, όπως ορίστηκε στην Γιάλτα: Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Τελεία.
Τουρκία και Ελλάδα μπήκαν στο ΝΑΤΟ με ένα ενιαίο σκεπτικό, να κατοχυρώσουν την άμυνα της Δύσης στην περιοχή, με την Τουρκία στην πρώτη γραμμή και την Ελλάδα στα (θαλάσσια) μετόπισθεν. Αν και η Τουρκία επιδιώκει, και στο επίπεδο κυρίως των εντυπώσεων τα καταφέρνει, να αποκτήσει ρόλο ευρύτερο και ουσιαστικότερο στην περιοχή, ιδίως στη Μέση Ανατολή. Η καθήλωση της Ελλάδας σε παθητικό ρόλο εγκαινιάστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου με το δόγμα “δεν παραχωρούμε τίποτα, δεν διεκδικούμε τίποτα”. Η Τουρκία είχε, έτσι, ανοιχτό πεδίο δράσης, και το αξιοποιεί, όπως βλέπουμε, αρχικά με την συμβολή του Σημίτη.
Η Αθήνα πήγαινε “μια χαρά” πάνω στη γραμμή της Ουάσιγκτον. Ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός, όλο το πολιτικό σύστημα, συντάσσονταν ομαλά με τις αμερικανικές επιλογές και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η δουλειά χάλασε με τον Τραμπ και την “εξέγερση” Μητσοτάκη. Ο Έλληνας πρωθυπουργός βρέθηκε, πρώτος και καλύτερος, αδιάλλακτος και μαχητικός, κατά του Τραμπ όταν ακόμα και ο γγ του ΝΑΤΟ, ο ακραίος Ρούτε, αποκαλούσε “μπαμπάκα” τον Αμερικανό Πρόεδρο. Όταν μάλιστα το ΝΑΤΟ και σύμπασα η Ευρώπη έφτασε στο Έβερεστ της δουλικότητας, έως γελοιοποίησης, όπου η Ευρώπη αγοράζει αμερικανικό οπλισμό και θα τον στέλνει αυτή στην Ουκρανία οπότε η Αμερική “αμαρτία ουκ έχει”! Παρ’ όλα αυτά ο κ. Μητσοτάκης το βιολί του, ούτε μια καλή κουβέντα για τον Τραμπ!
Δεν χρειάζονται άλλες, πολύπλοκες, ερμηνείες για να κατανοήσουμε με ποιανού τις ευλογίες κινούνται όσοι, στην κορυφή, θέλουν και επιδιώκουν την απομάκρυνση του κ. Μητσοτάκη. Ούτε αντιαμερικανισμός, ούτε επανάσταση κατά του ιμπεριαλισμού, ούτε εθνεγερσία, ούτε ρωσικός ή αριστερός (ή δεξιός) δάκτυλος κινείται κατά του κ. Μητσοτάκη. Στην ερώτηση γιατί το έκανε αυτό ο κ. Μητσοτάκης στον εαυτό του δεν υπάρχει απάντηση, αποδεκτή και λογική. Όχι τουλάχιστον από εμένα.
Τι θα γίνει τώρα; Η απάντηση είναι “δεν ξέρω”. Πριν από μερικές βδομάδες διαβάζαμε ότι οι Τούρκοι θέλουν το “μισό Αιγαίο”. Αυτό σταμάτησε απότομα, χωρίς εξήγηση. Αλλά άρχισε το κουβεντολόϊ για τα θαλάσσια πάρκα (στο Αιγαίο), μια πιο ανώδυνη μέθοδος για τη μετατροπή του “μισού” (;!) Αιγαίου σε τουρκικό βιλαέτι. Πρώτα το μισό και μετά το άλλο μισό, μισές δουλειές δεν έχουν νόημα. Ούτε οι προθήκες ούτε οι αποθήκες του πρόθυμου πολιτικού προσωπικού προκαλούν συναισθήματα ασφάλειας, αυτοπεποίθησης, γνώσης και επίγνωσης των αναγκών του τόπου.
Ούτε οι πολιτικοί, εντός των κομμάτων, ούτε όσοι, εκτός κομμάτων αυτοπαρουσιάζονται, έχουν διατυπώσει προτάσεις με έμπνευση και πεποίθηση. Π.χ. ο κ. Βελόπουλος είπε ότι Έλληνας επιχειρηματίας επιδίωξε να πάρει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και τον ΠΑΟΚ για να τα δώσει σε Τούρκο του σκοτεινού κράτους, φίλο του Ερντογάν. Ο Βελόπουλος έχει υψηλή απήχηση στις δημοσκοπήσεις, αλλά χαμηλή αξιοπιστία. Το είπε, δεν το ξανάπε, πάει ξεχάστηκε. Κανείς δεν είναι μπροστάρης, ηγετική φυσιογνωμία. Θα μου πείτε δεν μας χρειάζεται ένας τέτοιος, αντίθετα είναι χρήσιμος κάποιος ικανός να μεταφέρει τη “γραμμή”. Ναι αλλά τότε όλοι θα βλέπουν ότι ο βασιλιάς είναι τσίτσιδος. Και αυτό δεν είναι καλό για το Βασίλειο.
Από το SLPress.gr