Ισχυρίζεται ότι τα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Κρήτης, που παραχωρήθηκαν σε μεγάλες Αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρίες για έρευνα κι εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, της ανήκουν κι όχι στην Ελληνική επικράτεια.
Ως εκ τούτου ο χαρτοπόλεμος «ρηματικών διακοινώσεων» στον ΟΗΕ τόσο της Λιβύης όσον και της Ελλάδος είναι άσχετος.
Αίτιον της διαφοράς είναι ότι ο κόλπος της Σύρτεως έχει «κλείσει» από την Λιβυκή κυβέρνηση της Τριπόλεως που έχει υπογράψει και το ανυπόστατο Τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Εν τούτοις, ο μεν κόλπος της Σύρτεως με άνοιγα άνω των 300 ναυτικών μιλίων, διεθνώς θεωρείται ανοικτή θάλασσα – εξ ου και η κατάρριψη δύο Λιβυκών μαχητικών υπό της Αμερικανικής αεροπορίας το 1983 με εντολή του προέδρου Ρόναλντ Ρέηγκαν στον εναέριο χώρο της Σύρτεως – κι η αποδοχή της ΜΓ υπό της Τουρκίας το 1986 στη Μαύρη Θάλασσα, αν και δεν έχει προσχωρήσει στο Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης (UNCLOS 1982).
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης εφαρμόζει την ΜΓ μεταξύ παρακτίων χωρών της πχ. Γαλλίας κι Ιταλίας. Στο Αιγαίον πέλαγος, η Τουρκία δεν αποδέχεται ΜΓ αλλά στην πράξη την εφαρμόζει όπως και με τη Κυπριακή Δημοκρατία.
Όταν ο αείμνηστος Κύπριος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος ανεκήρυξε το 2004 την Κυπριακή ΑΟΖ (!) η Τουρκία περιορίσθη σε μία χλιαρή διαμαρτυρία.
Αντί λοιπόν, ν’ αναλώνεται ο κ. Γεραπατρίτης σε βερμπαλιστικές διακοινώσεις περί του σεβασμού του ΔΔΘ υπό της κυβερνήσεως της Τριπόλεως, ασφαλέστερο θα ήταν να κηρύξει με νόμο την Ελληνική ΑΟΖ στο Λιβυκό πέλαγος. Η Ελληνολιβυκή ΜΓ θα ήταν αυτομάτως και εθιμικώς καθορισμένη, ως το έλασσον έναντι του μείζονος. Το δε «μυστικό σύμφωνο» της 7ης Σεπτεμβρίου 2020 με την Τουρκία δεν θα εθίγετο αν είναι η μοναδική φροντίδα του κ.Γεραπατρίτη.
Έτσι θα υπερέβαινε προς παρόν και την εξέγερση στο Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών κατά της κατευναστικής πολιτικής του. Οριστικώς βεβαίως με την αποχώρηση του … «φιλέλληνος» υπουργού, κατά δήλωσιν του.