να παραπλανούν την κοινή γνώμη. Μήνες τώρα συνομιλεί ο Ταγίπ Ερντογάν με τους Πρωθυπουργούς της Βρεταννίας και της Γερμανίας. Μήνες τώρα εξελίσσονται διαπραγματεύσεις για τις λεπτομέρειες των χαρακτηριστικών και της υποστηρίξεως των αεροπλάνων Eurofighter που διαπραγματεύεται η Άγκυρα. Μήνες τώρα προχωρεί μεθοδικά η διαδικασία πωλήσεως. Και στην Αθήνα η κυβέρνησις μεταπίπτει από τις εκδηλώσεις οργής προς τις ευρωπαϊκές χώρες που διαπραγματεύονται την πώληση των μαχητικών προς την Τουρκία, σε δηλώσεις εφησυχασμού προς το ελληνικό κοινό. Μέχρι πρότινος το «αφήγημα» ήταν ότι μόνον για συνομιλίες πρόκειται, δεν έχει υπογραφεί καμμία συμφωνία. Είναι σύνηθες βεβαίως οι συνομιλίες να προηγούνται των υπογραφών. Τώρα όμως που έπεσαν και υπογραφές, το «αφήγημα» έγινε: «Για ένα MoU (μνημόνιο) πρόκειται, δεν έφθασαν και σε υπογραφή συμβάσεως»! Είναι σύνηθες βεβαίως πριν τις συμβάσεις να υπογράφονται MoU τα οποία ορίζουν το πλαίσιο των τεχνικο-οικονομικών διαπραγματεύσεων, που στην περίπτωση της αγοράς ενός μαχητικού αεροπλάνου είναι και πολύπλοκες και χρονοβόρες. Όμως το MoU επισφραγίζει και βεβαιώνει την πολιτική βούληση να γίνει η συγκεκριμένη συναλλαγή. Καλόν θα ήτο λοιπόν, η ελληνική Κυβέρνησις να σταματήσει να παραπλανά τους Έλληνες και να αναλογισθεί τα σφάλματα που έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Πράγματι με διπλωματικά και άλλα μέσα προσπάθησε να ασκήσει επιρροή στις ευρωπαϊκές χώρες και επέτυχε να καθυστερήσει την πώληση των Eurofighter στην Τουρκία. Η περίπτωσις των αμερικανικών F-35 είναι διαφορετική, διότι εκεί το εμπάργκο επεβλήθη για ειδικού λόγους που έχουν να κάνουν με την συμμόρφωση της Τουρκίας προς τους κανόνες που θέτουν οι ΗΠΑ για να πωλήσουν πολεμικό υλικό σε άλλες χώρες. Επ’ ουδενί η Ελλάς (ούτε κάν ο ατυχήσας γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ) θα μπορούσε να επιβάλλει τον εξοβελισμό μιας χώρας που μετέχει σε μια συμπαραγωγή, στην οποία η ιδία ουδέποτε έδειξε ενδιαφέρον να μετάσχει. Να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό, ότι άλλο είναι η πρόθεσις αγοράς ενός οπλικού συστήματος και άλλο η συμμετοχή στην συμπαραγωγή του. Οψίμως η Ελλάς έδειξε ενδιαφέρον για την αγορά ενός αριθμού F-35. Η Τουρκία είναι από τις χώρες που μετέχουν στην κοινοπραξία σχεδιασμού και συμπαραγωγής του αεροσκάφους από της ενάρξεώς του προγράμματος προ εικοσαετίας περίπου.
Αλλά για να επανέλθουμε στο Eurofighter. Η ελληνική Κυβέρνησις έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν μπορεί να μπλοκάρει την πώλησή τους προς την Τουρκία εσαεί. Μπορούσε όμως να εκμεταλλευθεί το χρόνο των καθυστερήσεων για να αναβαθμίσει το ελληνικό οπλοστάσιο. Το έκανε; Δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούμε στις ελλείψεις και τις καθυστερήσεις όσον αφορά στα εξοπλιστικά προγράμματα. Αλλά δεν εδώ δεν έχουμε προχωρήσει σε μιαν ουσιαστική ανασυγκρότηση της αμυντικής μας βιομηχανίας, η οποία σήμερα έχει δυνατότητες πολύ χαμηλότερες εκείνων που είχε κατά την δεκαετία του ‘80. Ενώ η Τουρκία την ίδια στιγμή έχει καταστεί παγκοσμία δύναμις στον τομέα αυτόν με δυνατότητα να υποστηρίζει κατά 80% (ποσοστό που συνεχώς ανεβαίνει) τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Δεν μας φταίει λοιπόν το γεγονός ότι θα αποκτήσει η τουρκική αεροπορία Eurofighter. Το ζήτημα είναι ότι η βιομηχανία της μπορεί να τα υποστηρίζει ώστε να έχουν διαθεσιμότητες της τάξεως του 70%, ενώ τα δικά μας μαχητικά και άλλα ιπτάμενα μέσα καθηλώνονται εξ αιτίας ελλείψεων. Εδώ δεν επιδεικνύεται ενδιαφέρον για την ανανέωση της συμβάσεως για την υποστήριξη του τελευταίου αποκτήματός μας, των Rafale. Τι θα συμβεί αν η σύμβασις λήξει και μείνουν τα αεροπλάνα ασυντήρητα;
(από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)