ΠΟΣΟ πιο απλά μπορούμε να το πούμε για να το κατανοήσουν οι υποτιθέμενοι αρμόδιοι της ελληνικής Πολιτείας; Μετά την Τουρκία έρχεται τώρα και η Λιβύη και καταθέτει στον ΟΗΕ συντεταγμένες της υφαλοκρηπίδος της, στις οποίες περιλαμβάνεται η θάλασσα νοτίως της Κρήτης, επί της οποίας η Ελλάς έχει κυριαρχικά δικαιώματα. Είτε αυτά έχουν οριοθετηθεί, όπως συμβαίνει με την Αίγυπτο, είτε δεν έχουν.
Διότι προκειμένου περί υφαλοκρηπίδος, το δικαίωμα υφίσταται αφ’ εαυτού, δεν χρειάζεται να κηρυχθεί όπως προβλέπεται για την ΑΟΖ. Και αυτήν την υφαλοκρηπίδα έρχεται να την καταπατήσει η διχασμένη και αλληλοσπαρασσόμενη Λιβύη την οποία επισκέπτεται ο Έλλην υπουργός Εξωτερικών για να ομιλήσει περί «καλής γειτονίας», περί «συνεργασίας», κατά τρόπον που τον κάνει να φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου. Μπορείς να έχεις καλή γειτονία με έναν κλέφτη; Και ποιος θα μπορούσε να συνεργασθεί με τον κλέφτη; Μόνον ο κλεπταποδόχος. Ο οποίος εν προκειμένω είναι η Τουρκία του Ερντογάν.
Όπως απεκαλύφθη τις ημέρες κατά τις οποίες ο κ. Γεραπετρίτης επεσκέπτετο την Βεγγάζη και την Τρίπολη, η Λιβύη είχε ήδη καταθέσει τις συντεταγμένες της στον ΟΗΕ. Ο χάρτης με τα εξωτερικά όρια της υφαλοκρηπίδος, την οποία υποστηρίζει ότι κατέχει, εδημοσιεύθη την 1η Ιουλίου. Και τα όρια αυτά ταυτίζονται με το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Η Λιβύη μάλιστα χαρακτηρίζει παράνομη την Ελληνοαιγυπτιακή Συμφωνία, την κήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ στο Ιόνιο, αλλά και τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό. Πρόκειται δηλαδή για μία γενικευμένη αμφισβήτηση των ελληνικών θαλασσίων ζωνών, η οποία μάλιστα εντοπίζεται εκεί, που λόγω γεωγραφίας δεν μπορεί να το πράξει η Τουρκία, δηλαδή στο Ιόνιο και νοτίως της Κρήτης. Στο Αιγαίο που δεν έχει ανάγκη κανέναν άλλον, η Άγκυρα το έχει τερματίσει από μόνη της. Και προφανώς το γεγονός ότι από ελληνικής πλευράς ουσιαστική αντίδρασις δεν υπήρξε, την έχει αποθρασύνει ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να βάλει και κράτη ενεργούμενά της, όπως η Λιβύη, να διεκδικούν –επαναλαμβάνουμε να κλέβουν, θαλάσσιες εκτάσεις επί των οποίων η Ελλάς έχει κυριαρχία ή ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα.
Αυτά συμβαίνουν όταν η αντίδρασις περιορίζεται σε επίκληση του διεθνούς δικαίου που με απλές δηλώσεις δεν υποστηρίζονται από ουσιαστικές ενέργειες. Άλλως τε και το ίδιο το διεθνές δίκαιο επιδέχεται ελαστικών ερμηνειών. Για τον λόγο αυτόν και είναι εκτός τόπου και χρόνου οι κατά καιρούς δηλώσεις ικανοποιήσεως από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, ότι η Λιβύη ομιλεί για διεθνές δίκαιο και για μέση γραμμή. Διότι ούτε η Τρίπολις ούτε η Βεγγάζη εννοούν αυτό που εννοούμε εμείς. Η Λιβύη, όπως και η Τουρκία, υποστηρίζει ότι η μέση γραμμή πρέπει να ορισθεί μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών της Ελλάδος, ισχυριζόμενη ότι τα νησιά δεν έχουν επήρεια σε θαλάσσιες ζώνες, και βάσει της νομολογίας είτε πρέπει να αγνοηθούν είτε να έχουν μειωμένη επήρεια, ανάλογα με τις συνθήκες. Όταν η Λιβύη υποστηρίζει ότι η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για μερική οριοθέτηση ΑΟΖ παραβιάζει την λιβυκή υφαλοκρηπίδα και τις «βασικές αρχές του Δικαίου της Θαλάσσης», είναι προφανές ότι το δίκαιο αυτό το ερμηνεύει με τον δικό της τρόπο. Και μπορεί οι ερμηνείες αυτές να μας φαίνονται (και επί της ουσίας να είναι) παράλογες, αλλά πλέον σε αυτές βασίζονται πράξεις και οριοθετήσεις κατατεθειμένες στον ΟΗΕ!
Στην καλύτερη περίπτωση, με τις πράξεις αυτές ορίζεται μία βάσις ενάρξεως διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα σε λίαν μειονεκτική θέση, εξ υπαρχής. Για τον λόγο αυτόν και δεν δικαιολογείται καμμία αισιοδοξία εκ του γεγονός ότι γίνεται αναφορά σε συνομιλίες και στο δικαστήριο της Χάγης. Αν ακολουθήσουμε την λογική τους, θα συρθούμε στο διεθνές δικαστήριο υπό τις ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί εξ αιτίας της ολιγωρίας απέναντι στις τουρκικές και εν συνεχεία τις λιβυκές αιτιάσεις.
Διότι ναί η Τρίπολις εκφράζει προθυμία για διάλογο και διαπραγματεύσεις, αλλά εκ των προτέρων τορπιλλίζει την διαδικασία. Δηλώνει, επίσης, ότι για τον καθορισμό της μέσης γραμμής θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν η λιβυκή νομοθεσία για χωρικά ύδατα, καθώς και συνορεύουσα και αλιευτική ζώνη, που στηρίζονται στο «κλείσιμο» του Κόλπου της Σύρτης αλλά και στο Τουρκολυβικό Μνημόνιο, υπονοώντας ότι θεωρεί την αποδοχή του προϋπόθεση για το συνυποσχετικό που πρέπει να υπογραφεί, πριν πάμε στην Χάγη.
Εν τω μεταξύ, καταγγέλλοντας τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί από ξένες εταιρείες στα ελληνικά οικόπεδα νοτιοανατολικά της Κρήτης και τον διαγωνισμό για τα οικόπεδα νοτίως της Κρήτης, αλλά και αντίστοιχες δραστηριότητες της Αιγύπτου, η Λιβύη καλεί την Αθήνα και Κάιρο να ανακαλέσουν όλες τις δραστηριότητες και έρευνες για υδρογονάνθρακες, μέχρις ότου επιλυθούν όλες οι διαφορές.
Την δυσμενή θέση στην οποία οδηγούν την Ελλάδα αυτές οι εξελίξεις επισημαίνει σε ανάρτησή του ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών κ. Γιάννης Βαληνάκης, ο οποίος, σε ανάρτησή του, μεταξύ άλλων τονίζει: «Προκαλούν τη νοημοσύνη οι …διαβεβαιώσεις ότι το νέο χαστούκι απ’ τη Λιβύη αποτελεί “πάγια θέση” της και “δεν παράγει έννομα αποτελέσματα”. Η συνέχιση της τρέχουσας πολιτικής οδηγεί σε μια Ελλάδα εγκλωβισμένη στα 6νμ. με μηδενική ΑΟΖ και μια ενοποιημένη “γαλάζια πατρίδα” από Τουρκία-Λιβύη-Κατεχόμενα σε βάρος του Ελληνισμού. Στο Αιγαίο η Τουρκία αμφισβητεί χωρίς έμπρακτη (τελευταία ούτε και λεκτική) αντίσταση κάθε δικαίωμά μας μεταξύ των νησιών έξω από τα χωρικά ύδατα: παρεμποδίζει θαλάσσιες έρευνες, την πόντιση ηλεκτρικών καλωδίων σύνδεσης των νησιών με τον ηπειρωτικό κορμό, τα αιολικά και θαλάσσια πάρκα κ.λπ.».
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")