Να θυμίσουμε ότι κάποιοι «κύκλοι» του υπουργείου Εξωτερικών, ακόμη και όταν η Τρίπολις ανέθεσε στην τουρκική ΤΡΑΟ έρευνες «οικόπεδα» της λιβυκής ΑΟΖ θριαμβολόγησαν ότι αυτά κείνται νοτίως της μέσης γραμμής με βάση την οποία η Ελλάς θεωρεί ότι πρέπει να γίνει η οριοθέτησις. Και τώρα, που η Λιβύη με σαφήνεια υποστηρίζει ότι εμμένει στο μνημόνιο, κατηγορεί την Ελλάδα και υποχρεώνει σε αποχώρηση την αμερικανική Chevron, την παρουσία της οποίας εμείς -αφελώς- θεωρούσαμε αναγνώριση των δικαιωμάτων μας, οι ίδιοι «κύκλοι» αντί να παραιτηθούν προβαίνουν σε νέους εξωφρενικούς ισχυρισμούς. Στους σχολιασμούς που διενεμήθησαν στα «φιλικά» ΜΜΕ αναφέρεται ως θέσις των Αθηνών ότι «παρά τις αμφισβητήσεις της λιβυκής πλευράς, το γεγονός πως στο κείμενο της ρηματικής διακοίνωσης γίνεται επίκληση του διεθνούς δικαίου και των διατάξεων της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας αφήνει ανοιχτά αρκετά περιθώρια διαλόγου μεταξύ των δύο πλευρών». Δεν μπορεί να σοβαρολογούν αυτοί που διατυπώνουν τέτοιους ισχυρισμούς. Και δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός να τους διατηρεί στις θέσεις τους.
Και όμως, όχι μόνον παραμένουν παρά την παταγώδη αποτυχία τους να διαβλέψουν και να προλάβουν τις εξελίξεις, αλλά εξακολουθούν να υποστηρίζουν την ανεδαφική άποψη ότι στόχος της Λιβύης «δεν μπορεί να είναι άλλος» από την έναρξη συνομιλιών με στόχο την παραπομπή στη Χάγη της διαφοράς οριοθετήσεως. Συζητάμε δηλαδή να πάμε στην Χάγη με ένα ανυπόστατο κράτος; Και αν υποθέσουμε ότι η Τρίπολις θα υπογράψει το απαραίτητο συνυποσχετικό, τι θα γίνει αν μετά αρνηθεί να εφαρμόσει την απόφαση η Βεγγάζη;
Αλλά εδώ έχουμε την άλλη τερατωδώς εσφαλμένη προσέγγιση να θεωρούμε ότι έχει υπόσταση μια βουλή που εξελέγη σχεδόν προ δεκαετίας και δεν αναγνβωρίζεται από καμμία χώρα του κόσμου και θεωρούμε ότι η νομιμότης του τουρκο-λιβυκού μνημονίου, εξαρτάται από τον εάν θα το κυρώσει! Ενώ τα πράγματα είναι απλά. Επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια και αυτομάτως Τουρκία και Λιβύη παύουν να είναι συνορεύουσες χώρες, οπότε δεν έχουν δικαίωμα να οριοθετήσουν μεταξύ τους ΑΟΖ. Γιατί δεν το κάνουμε; Φοβούμεθα το casus belli της Αγκύρας; Αλλά αυτό δεν αντιμετωπίζεται με επικλήσεις του διεθνούς δικαίου. Αντιμετωπίζεται μόνον με την επίδειξη αποφασιστικότητος. Που αρχίζει με την άσκηση βέτο για όλα τα θέματα τουρκικού ενδιαφέροντος στην ΕΕ και πρέπει να φθάσει μέχρι την πόντιση του περιφήμου καλωδίου ηλεκτρικής διασυνδέσεως και στην Κάσο και όπου αλλού απαιτείται. Αν δεν είχαμε υποχωρήσει εκεί, η Τουρκία θα είχε «μαζευτεί». Πιθανώτατα δεν θα αντιμετωπίζαμε σήμερα αυτήν την κατάσταση με τα ενεργούμενά της στην Λιβύη.
Όμως η κατάστασις εξελίσσεται επί τα χείρω. Σε αντίθεση με τους φωστήρες που ομιλούν για «διεθνές δίκαιο» και Χάγη, διατυπώνουμε την εκτίμηση ότι η Τουρκία και η Λιβύη χρησιμοποιούν ρηματικές διακοινώσεις με την αποστολή δικών τους χαρτών στον ΟΗΕ προκειμένου να επιτύχουν νομική κατοχύρωση των γεωπολιτικών τους διεκδικήσεων.
Γνωστόν τοις πάσι είναι ότι οι ρηματικές διακοινώσεις προς τον ΟΗΕ είναι ένας από τους βασικούς μηχανισμούς τεκμηριώσεως και δηλώσεως νομικών θέσεων των κρατών, ιδίως σε ζητήματα που δεν έχουν ακόμα διευθετηθεί. Μια διακοίνωσις συνοδευομένη από χάρτη που δείχνει οριοθετήσεις που ενσωματώνεται στα επίσημα αρχεία του ΟΗΕ, δημιουργώντας τεκμήριο προθέσεως και νομικής θέσεως.
Ένας άλλος στόχος που έχει άμεση εφαρμογή εν προκειμένω είναι η προσπάθυεια ακυρώσεως υφισταμένων συμφωνιών. Η ρηματική διακοίνωσις της Λιβύης, είναι το δεύτερο βήμα, μετά την Κάσο τοις ακυρώσεως τοις πράγμασι της ελληνο-αιγυπτιακής συμφωνίας οριοθετήσεως ΑΟΖ. Στην καλύτερη για την Ελλάδα περίπτωση διαιωνίζεται ο διαφιλονικούμενος χαρακτήρας της περιοχής, ώστε να μη θεωρηθεί ότι έχει παγιωθεί η ελληνική θέσις. Και ενώ η Τουρκία προκαλεί συγκεκριμένες κινήσεις που δεικνύουν την ύπαρξη σχεδίου, εμείς απεραντολογούμε μιλώντας για την Χάγη.
Και τονίζουμε ιδιαιτέρως ότι όλες οι ελληνικές αντιδράσεις είναι ανεπίσημες αποδιδόμενες σε «διπλωματικούς» και άλλους «κύκλους». Δεν έχουν αντιληφθεί άραγε στο υπουργείο Εξωτερικών ότι αντιμετωπίζουμε μια στρατηγική «νόμιμης επιθετικότητος» που αποσκοπεί στην υποστήριξη της επιχειρηματολογίας των Τούρκων ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα; Πράγματι, τόσο τα τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, όσο και η ρηματική διακοίνωσις της Τριπόλεως θεωρούν ότι ακόμη και η Κρήτη στερείται κυριαρχικών δικαιωμάτων σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Δυστυχώς δεν αρκούν οι δηλώσεις για την αντιμετώπιση αυτής της επιθετικότητος. Απαιτούνται ισοδύναμες και ίσως ισχυρότερες νομικές και διπλωματικές ενέργειες. Στην παρούσα συγκυρία, τέτοια ενέργεια είναι η επέκτασις των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")