Δικαίου της Θάλασσας ( UNCLOS) και διεμβολίζει πλήρως τον Ελληνικό θαλάσσιο χώρο και την δυνητική Ελληνική ΑΟΖ.
Εάν εξαιρέσουμε τα αργά αντανακλαστικά της Αθήνας, που προφανώς οφείλονται σε δυσλειτουργίες του κρατικού μηχανισμού, το μήνυμα που στέλνεται στην κυβέρνηση της Τρίπολης (η οποία ελέγχει τον πετρελαϊκό τομέα της χώρας) είναι ότι η Ελλάδα απορρίπτει κάθε ενέργεια ή δράση που βασίζεται σε άκυρες και ανυπόστατες συμφωνίες, χωρίς κανένα έρεισμα στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Η τελευταία αυτή κίνηση της Λιβύης-που στην ουσία παραμένει μια διαλυμένη χώρα μετά τα δραματικά γεγονότα του 2011 και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε-έρχονται να καταδείξουν με τον πλέον εξόφθαλμο τρόπο το καθεστώς ανυποληψίας στην διεθνή σκηνή που έχει περιέλθει η χώρα μας, αφού δεν έχει την πολιτική βούληση ούτε το σθένος να διαφυλάξει τα δικαιώματα της τα οποία πλήττονται σε συνεχή πλέον βάση.
Τα δε συμπτώματα τα βιώνουμε με ιδιαίτερο οδυνηρό τρόπο το τελευταίο διάστημα.
Αρκεί να αναλογιστούμε την είσοδο της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό αμυντικό μηχανισμό με οικονομική υποστήριξη από την ΕΕ (πρόγραμμα SAFE), την παρεμπόδιση ερευνών από την Τουρκία για την πόντιση του ηλεκτρικού καλωδίου Κρήτης -Κύπρου, την έγκριση από την Ελλάδα της τελικής διαδικασίας για την είσοδο της Αλβανίας στην ΕΕ χωρίς διασφάλιση των δικαιωμάτων της Ελληνικής μειονότητας αλλά και αθέτηση της υπογραφείσης συμφωνίας του 2009 για την ΑΟΖ, τις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές και την αδυναμία της χώρας να τις ελέγξει αποτελεσματικά, την προσβολή ελληνικής ιδιοκτησίας εμπορικών πλοίων άλλοτε με πυροδοτικούς μηχανισμούς (Ουκρανοί δρώντες) και άλλοτε με απροκάλυπτες τρομοκρατικές ενέργειες (Χούθι) και εν τέλη την βύθιση τους με απώλεια ζωής (εδώ), την διαρκή απειλή κατά των νησιών του Αιγαίου μέσα από το νέο Οθωμανικό δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, τις συνεχείς προκλήσεις του Τουρκικού κατοχικού καθεστώτος στην Κύπρο κ.λπ.
Σε ότι αφορά τα θαλάσσια σύνορα της χώρας η άρνηση της Αθήνας εδώ και 40 χρόνια να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κύπρο, και γενικότερα να ανακηρύξει ΑΟΖ σε όλη την επικράτεια βάσει των προβλέψεων της UNCLOS, έχει δημιουργήσει ένα ιδιότυπο καθεστώς με την κάθε χώρα με την οποία συνορεύει διά θαλάσσης η Ελλάδα, όχι μόνο να ερμηνεύει κατά το δοκούν το Διεθνές Δίκαιο, αλλά και να το εφαρμόζει (βλέπε Τουρκία, Λιβύη, Αλβανία)
Αποτελεί δε παγκόσμιο παράδοξο πως μια χώρα που οριοθετεί βάσει του Διεθνούς Δικαίου (βλέπε Ν.4001/2011) θαλάσσια τεμάχια για διεθνείς διαγωνισμούς υδρογονανθράκων (2011, 2025) να μην δημοσιεύει χάρτες, όπως είθισται διεθνώς, με την ΑΟΖ της όπως την αντιλαμβάνεται, ακόμα και για περιοχές όπου δεν υπάρχει οριοθέτηση με όμορα κράτη. Ώστε όλοι οι συμβαλλόμενοι μαζί της να γνωρίζουν τις Ελληνικές θέσεις. Πόσω μάλλον μετά την κατάθεση χάρτη στις 16 Απριλίου 2025 με τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό προς συμμόρφωση με την σχετική Ευρωπαϊκή Οδηγία.
Καταληκτικά, εδώ που φθάσαμε ο μόνος τρόπος ορθής αντίδρασης της Αθήνας σε ό,τι αφορά τις ανυπόστατες ενστάσεις της Λιβύης περί δήθεν καταπάτησης από την Ελλάδα των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, είναι η εδώ και τώρα ανακήρυξη ΑΟΖ αφού προηγουμένως προχωρήσουμε σε οριοθέτηση με την Κυπριακή Δημοκρατία βάσει προεργασίας η οποία έχει ήδη γίνει (εδώ).