από την ηγεσία, χωρίς να χρειαστεί στρατιωτική βοήθεια τρίτου κράτους και χωρίς να χρειαστεί να προβεί στο κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ.
Τρίτον, το Ισραήλ απέδειξε πως δεν μπορεί να διεξαγάγει έναν διακρατικό πόλεμο έναντι σοβαρού αντιπάλου με συμβατικά μέσα, χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ, αλλά – τέταρτον και ακόμα πιο σημαντικό – ότι είναι αδύνατο να αντέξει έναν πόλεμο φθοράς με διάρκεια, με την αντιβαλλιστική του άμυνα να έχει σαφή ημερομηνία λήξης/εξάντλησης∙ όλα αυτά καταγράφονται και σημειώνονται επισταμένως από όλα τα εγγύς και μακράν κράτη.
Το ζήτημα είναι τεράστιο και η τεκμηρίωση που επιδέχεται πελώρια, αναγκαστικά όμως μένουμε σε μια τηλεγραφική έκθεση: Στις 13 Ιουνίου 2025 το Ισραήλ ξεκίνησε έναν διακρατικό πόλεμο ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Ο επίσημος-δημόσιος στόχος ήταν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το οποίο ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου ισχυρίζεται ανελλιπώς από το 1992 ότι «από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, τώρα δα» θα απολήξει σε πυρηνική βόμβα (την οποία, σημειωτέον, όντως διαθέτει το Ισραήλ, χωρίς κανέναν διεθνή έλεγχο).
Ο αντικειμενικός σκοπός ήταν η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και η ρευστοποίηση του κράτους. Και το απολύτως αναγκαίο μέσο ήταν η εμπλοκή των Αμερικανών στον πόλεμο (διότι οι Ισραηλινοί ποντάρουν στο ότι οι Αμερικανοί θα πολεμήσουν τον δικό τους πόλεμο ενάντια στο Ιράν, με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι Έλληνες ποντάρουν στο ότι οι Ισραηλινοί θα
πολεμήσουν τον δικό τους πόλεμο ενάντια στην Τουρκία και κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες φαντάζονται πως η Τουρκία θα πολεμήσει τον δικό τους πόλεμο, ενάντια στη Ρωσία…). Η ισραηλινή ηγεσία γνωρίζει καλά πως είναι αδύνατον να επιτύχει τους στόχους της, τόσο τους διακηρυγμένους, όσο και τους πραγματικούς, χωρίς αυτήν την αμερικανική εμπλοκή.
Οι πρώτες ώρες ήταν αρχετυπικό “Σοκ και Δέος”: Καρατόμηση οκτώ σημαντικών μελών της ιρανικής στρατιωτικής ηγεσίας, επιτυχές μπλοκάρισμα των αεραμυνών από τις μυστικές υπηρεσίες. Με την ισραηλινή ελπίδα πως ένα τέτοιο σοκ θα αποδεικνυόταν η αρχή του τέλους. Η ιρανική ανασύνταξη χρειάστηκε λιγότερο από οκτώ ώρες, σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς εάν η ιρανική άμυνα θα ήταν τελικά ουσιωδώς διαφορετική, εάν δεν είχαν καρατομηθεί οκτώ πρόσωπα της στρατιωτικής ηγεσίας.
Από το αρχικό “Σοκ και Δέος” βρεθήκαμε εντός ελαχίστων ημερών σε έναν “πόλεμο φθοράς”, κατ’ εξοχήν δηλαδή το είδος που ευνοεί το Ιράν και υπονομεύει το Ισραήλ. Με αρχικό μπαράζ “παλιατζούρας” 30ετίας και σταδιακή σποραδική χρήση πυραύλων νεώτερης τεχνολογίας, το Ιράν έφτασε σύντομα να εκτοξεύει πυραύλους με ρυθμό που θα μπορούσε δυνητικά να συνεχιστεί επ’ αόριστον (σε συνάρτηση με την επιταχυνόμενη μετά τον Μάρτιο μηνιαία παραγωγή τους), με την αποτελεσματικότητα της ισραηλινής αεράμυνας να μειώνεται διαρκώς –όπως προκύπτει από τις αναλογίες αναχαίτισης– και με την ίδια να κινδυνεύει από σχεδόν πλήρη έκλειψη εντός λίγων ημερών, κατά δήλωση της Wall Street Journal και των Times of Israel.
(η συνέχεια στο slpress.gr)
*Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι ερευνητικός εταίρος στο University College London, επισκέπτης καθηγητής στο IOCS του Cambridge, διδάκτωρ φιλοσοφίας της Freie Universität Berlin, διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (βραβείο Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων 2018) και διδάκτωρ θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει διατελέσει επίκουρος καθηγητής στο Istanbul Sehir University και έχει εργαστεί ως ερευνητής στα Πανεπιστήμια Princeton, Cambridge, Ερφούρτης και Peterhouse, Cambridge. Επίσης έχει διατελέσει εντεταλμένος διδάσκων στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. Έχει εκδώσει τη μονογραφία “Ever-Moving Repose” (Cascade, 2017) και τις “Σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους” (Αρμός, 2019) και έχει (συν)επιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους “Πέρα από την Επιστήμη και τη Θρησκεία: Νέες Φιλοσοφικές και Ιστορικές Προσεγγίσεις” (Ροπή, 2021), “Mapping the Una Sancta” (Winchester University Press, 2023) και άλλους.