Οι επιδεινούμενες σχέσεις της Ελλάδας με την Λιβύη και η ταχεία προώθηση των ενεργειακών σχεδίων της Τουρκίας νότια της Κρήτης (που παλαιότερα ακουγόταν σαν ακραίο κινδυνολογικό σενάριο) πλήττουν τα διπλωματικά και οικονομικά συμφέροντα της χώρας, χωρίς ορατή προοπτική ανάταξης.
Οι συνέπειες διαφαίνονται ως ισοδύναμες της θεωρίας των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο και της πολυετούς αμφισβήτησης του ενιαίου συνόλου των θαλασσίων ορίων Ελλάδας-Τουρκίας από τις εκβολές του Έβρου μέχρι το Καστελλόριζο. Άλλωστε ο χάρτης, που μόλις προ ημερών κατέθεσε η Τουρκία στην UNESCO, αμφισβητεί, συνολικά, το ενιαίο όριο, την υφαλοκρηπίδα των νησιών και τον πρόσφατο χωροταξικό σχεδιασμό των θαλάσσιων πάρκων.
Οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται στην ακατανόητη αδράνεια του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, το 2019. Παρά τις έγκαιρες προειδοποιήσεις από τον τότε υπουργό Εξωτερικών (και νυν Πρόεδρο) της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Χριστοδουλίδη, και από τον Αιγύπτιο υπουργό Άμυνας, στρατηγό Μοχάμεντ Ζάκι, δεν ανέλαβε καμία πρωτοβουλία αποτροπής των τουρκολιβυκών μνημονίων για στρατιωτική συνεργασία και οριοθέτηση ΑΟΖ με παράκαμψη των νησιών του Αιγαίου και της υφαλοκρηπίδας τους (συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης).
Το τρίτο μνημόνιο, που υπεγράφη τον Οκτώβριο του 2022 και αφορά τη συνεκμετάλλευση των λιβυκών υδρογονανθράκων με τον τουρκικό ενεργειακό όμιλο TPAO, αιφνιδίασε πλήρως την ελληνική πλευρά που θεωρούσε ότι τα πάντα είχαν παγώσει ενόψει εκλογών στη διαιρεμένη χώρα (σ.σ.: οι εκλογές ακόμα δεν έχουν διεξαχθεί).
Κατόπιν αυτών, οι πρόσφατες και οι τρέχουσες εξελίξεις ξεκινούν από το Μάρτιο του 2025, όταν ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας (με έδρα την Τρίπολη), Αμπντουλχαμίντ Ντμπεϊμπά, και ο προεδρεύων της Εθνικής Εταιρίας Πετρελαίου (NOC), Μασούντ Σουλεμάν, ανακοίνωσαν την προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού εκμετάλλευσης 22 χερσαίων και θαλάσσιων οικοπέδων υδρογονανθράκων.
Το γεγονός ότι μόνον δύο οικόπεδα, εκ των 22, απλώς εφάπτονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπως έχει καθοριστεί με το σημαντικότατο νόμο 4001/2011 (ο λεγόμενος “νόμος Μανιάτη”), έγινε αντικείμενο -βιαστικών και αδικαιολόγητων- πανηγυρισμών από την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είδαν τη “φάκα” ότι η NOC απλώς προέβαινε σε μια πρώτη φάση προσεκτικών ανακοινώσεων (μετά από 17 ολόκληρα χρόνια) για συγκεκριμένες θαλάσσιες περιοχές, ώστε να μην υπάρξουν επιφυλάξεις από τις ενδιαφερόμενες διεθνείς εταιρίες πετρελαιοειδών, και ότι θα ακολουθούσε και δεύτερη φάση.
(η συνέχεια στο slpress.gr)