Ειδικότερα, όπως αναφέρει ο επικεφαλής του Ομίλου Μetlen στην ανάρτησή του:
«Η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια σιωπηλή κρίση: το σκραπ αλουμινίου, η απαραίτητη πρώτη ύλη για ανακύκλωση, φεύγουν από την ήπειρο σε επίπεδα ρεκόρ.
Με τους διπλασιασμούς των δασμών στο πρωτογενές αλουμίνιο από τις ΗΠΑ, η ζήτηση για ευρωπαϊκά απορρίμματα έχει αυξηθεί κατακόρυφα, απειλώντας τη βιωσιμότητα των ανακυκλωτών μας και εντείνοντας την εξάρτησή μας από την εξωτερική προμήθεια.
Αυτό δεν είναι βιώσιμο. Το σκραπ αλουμινίου δεν είναι απόβλητο. Είναι μια στρατηγική πρώτη ύλη που φέρει ενσωματωμένη αξία και ενέργεια.
Η εξαγωγή του, ειδικά σε αυτή την κλίμακα, υπονομεύει τους κλιματικούς μας στόχους, την ενεργειακή ασφάλεια και τα θεμέλια των βιομηχανιών καθαρής τεχνολογίας και άμυνας της Ευρώπης.
Υποστηρίζω πλήρως την εισαγωγή περιορισμών στις εξαγωγές του σκραπ αλουμινίου. Δεν πρόκειται για προστατευτισμό, πρόκειται για συνοχή, ανθεκτικότητα και διασφάλιση του μέλλοντος της Ευρώπης.
Πρέπει να σταματήσουμε να εκχωρούμε το ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα και να αρχίσουμε να το υπερασπιζόμαστε».
Η παρέμβαση Μυτιληναίου αποκτά σημαίνουσα βαρύτητα σε μια συγκυρία κατά την οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επεξεργάζεται το νέο θεσμικό πλαίσιο για τις κρίσιμες πρώτες ύλες. Η αιχμηρή του τοποθέτηση αντανακλά την αγωνία του ευρωπαϊκού κλάδου των εταιρειών μετάλλων, που βλέπει κρίσιμες πρώτες ύλες να εγκαταλείπουν την ΕΕ, θέτοντας εν αμφιβόλω τη στρατηγική της Ένωσης όχι μόνο για πράσινη μετάβαση αλλά και για αυτονομία, τη στιγμή που όλοι οι μεγάλοι ανταγωνιστές της (Κίνα, ΗΠΑ) έχουν σημαντικό προβάδισμα, το οποίο, μάλιστα, κεφαλαιοποιούν με νέα μέτρα και πολιτικές τα τελευταία χρόνια.
Η σημασία του σκραπ έγκειται στο ότι για την παραγωγή ανακυκλωμένου αλουμινίου απαιτείται έως και 95% λιγότερη ενέργεια σε σύγκριση με την παραγωγή πρωτογενούς, προσφέροντας κρίσιμο πλεονέκτημα για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που δίνουν μάχη με το υψηλό κόστος ρεύματος.
Επιπλέον, με την εξαγωγή ευρωπαϊκού σκραπ αλουμινίου σε χώρες με χαμηλότερα περιβαλλοντικά πρότυπα σε σύγκριση με αυτά της ΕΕ, η Ένωση ουσιαστικά «ανταμείβει» τους ανταγωνιστές της που προβαίνουν σε περιβαλλοντικό ντάμπινγκ εναντίον της και υπονομεύει τη δική της στρατηγική προς την πράσινη μετάβαση.