Η αρχή έγινε με την κίνηση της Ελλάδας να ορίσει δύο πάρκα προστασίας της θαλάσσιας και παράκτιας χλωρίδας και πανίδας, ένα στο Ιόνιο Πέλαγος και ένα στο Νότιο Αιγαίο, στο πλαίσιο των υποχρεώσεων που έχει τόσο από το κοινοτικό δίκαιο όσο και από τις δύο τελευταίες διεθνείς συνδιασκέψεις για τους Ωκεανούς. Είναι φυσιολογικό, εφόσον η Ελλάδα διαθέτει το Αρχιπέλαγος του Ιονίου και τον νησιωτικό χώρο του Ιονίου Πελάγους, να θελήσει να ανταποκριθεί σε αυτές τις απαιτήσεις της διεθνούς νομιμότητας.
Το θαλάσσιο πάρκο του Νοτίου Αιγαίου, που είναι και το επίμαχο, αφορά τον χώρο μεταξύ των χωρικών υδάτων των νησιών των Κυκλάδων και των απέναντι νησιών της Δωδεκανήσου.
Η αντίδραση της Τουρκίας πήρε τη μορφή κατάθεσης δικού της χάρτη χωροταξικού σχεδιασμού στην UNESCO (ως τον πλέον "ανώδυνο" οργανισμό του "συστήματος ΟΗΕ", ο οποίος ασχολείται μεν με τους ωκεανούς, αλλά δεν προβλέπεται η κατάθεση αντίστοιχων χαρτών). Αυτός ο εντελώς απαράδεκτος χωροταξικός σχεδιασμός συμπεριλαμβάνει πολλές από αυτές τις περιοχές, καθώς και από το βόρειο-κεντρικό Αιγαίο, όπου δεν έχει ακτές, αφού παρεμβάλλονται τα μεγάλα νησιά της Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Ψαρών, Σάμου, Ικαρίας κτλ.
Υπεισέρχεται, δηλαδή, σε περιοχές που αφορούν διεθνή ύδατα και προσπαθεί να δημιουργήσει ερείσματα, όπως και στο παρελθόν έχει προσπαθήσει να δημιουργήσει "γκρίζα περιοχή", μη αποδεχόμενη το δικαίωμα των νησιών (των ελληνικών και μόνο) σε ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας, πλην της ελάχιστης αιγιαλίτιδας ζώνης των 6 ν.μ.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει, αν αναλύσει κανείς τον τουρκικό χάρτη, και για την Ανατολική Μεσόγειο, όπου δεν αποδέχεται το δικαίωμα του κυπριακού κράτους να έχει δικαιοδοσία πέραν των 12 ν.μ. Πρόκειται, δηλαδή, για χάρτη αντιπερισπασμού στον ελληνικό, γι’ αυτό και είναι βεβιασμένος και χωρίς νομικό έρεισμα.
Ο αντίστοιχος ελληνικός χάρτης αποτελεί κοινοτικό κεκτημένο και βρίσκεται σε ισχύ, έστω και αν η χώρα μας καθυστέρησε να τον καταθέσει.
Οι αντιρρήσεις για το θαλάσσιο πάρκο της Ελλάδος έχουν ως μοναδική βάση το τουρκικό "δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας", το οποίο χωρίζει το Αιγαίο ακριβώς στη μέση της απόστασης των δύο ηπειρωτικών περιοχών Ελλάδας και Τουρκίας, αγνοουμένων όλων των νησιωτικών περιοχών.
Κινείται, δηλαδή, έξω από κάθε νομική λογική που εδράζεται στη Σύμβαση του Montego Bay του 1982, η οποία αποτελεί το "σύνταγμα των θαλασσών και των ωκεανών" και είναι καθολικά αποδεκτή από όλα τα κράτη. Δυστυχώς, η Τουρκία προσπαθεί αδιαλείπτως από το 1982 να περάσει τη δική της άποψη για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία είχε πανηγυρικά απορριφθεί κατά τη διάρκεια της προηγηθείσας πολυμερούς διαπραγμάτευσης που έλαβε χώρα από το 1973 έως το 1982.
Η Ελλάδα, πάντως, βρίσκεται –σύμφωνα με τον κ. Τσάλτα– στον σωστό δρόμο, με μικρά αλλά σταθερά βήματα κατοχύρωσης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, έχοντας ολοκληρώσει την οριοθέτηση θαλασσίων δικαιοδοσιών με την Ιταλία και την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. στα δυτικά.
Πολιτικά είναι δύσκολο να αποτιμηθεί ο αντίκτυπος των τελευταίων εξελίξεων. Ο διάλογος με την Τουρκία υποτίθεται ότι συνεχίζεται και, παρά την παρεμβολή τέτοιων κινήσεων, δεν εκδηλώνεται από καμία πλευρά βούληση διακοπής του.
Αθήνα και Άγκυρα ενδιαφέρονται να διατηρήσουν το ειρηνικό κλίμα των τελευταίων δύο ετών. Έχει πάει, βέβαια, πίσω η αναμενόμενη από την αρχή του χρόνου συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, αλλά η γενική εικόνα δεν έχει ανατραπεί.
(από capital.gr)