Με τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών στην Ελλάδα, να λειτουργούν με ενεργειακό κόστος δύο έως τέσσερις φορές υψηλότερο από το αντίστοιχο σε Κίνα και ΗΠΑ.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στο τελευταίο τεύχος του το SEE Electricity & Gas Analysis του ΙΕΝΕ (No.373 of 28 May 2025) η τιμή αερίου για συμβόλαιο ενός μηνός forward στο Ολλανδικό TTF (που αποτελεί το Ευρωπαϊκό benchmark) την συγκεκριμένη ημερομηνία - και έκτοτε δεν έχει μεταβληθεί πολύ- διαπραγματευόταν στα € 36.805/MWh η $ 11.64 /ΜΜBtu,
την στιγμή που στο Henry Hub, που είναι το αντίστοιχο benchmark των ΗΠΑ, η αξία ενός παρόμοιου μηνιαίου συμβολαίου ήταν στα $ 3.41 / ΜΜBtu. Δηλαδή, μιλάμε για ένα κόστος σχεδόν τέσσερις φορές μικρότερο από το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό. Εάν στις τιμές αυτές προσθέσουμε τα τέλη χρήσης δικτύου και άλλες συναφείς χρεώσεις και τοπικούς φόρους, το μέσο κόστος που πληρώνει μια αμερικανική βιομηχανία για την προμήθεια ενός κυβικού μέτρου αερίου διαμορφώνεται τρεις φορές χαμηλότερα απ´ ότι πληρώνει μια ευρωπαϊκή.
Σύμφωνα με τα όσα μας ανέφεραν τα διευθυντικά στελέχη μεγάλης ελληνικής βιομηχανίας με μονάδα παραγωγής χάλυβα στον Βόλο, το διαφορικό στο ενεργειακό κόστος μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ και Κίνα, για ηλεκτρισμό και φ.αέριο τείνει να αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου, με την Ελλάδα σε ακόμα ποιο δυσμενή θέση σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.Ένας από τους βασικούς λόγους, σύμφωνα με τα ανωτέρω στελέχη, είναι ότι η βιομηχανία στην Ελλάδα υποχρεώνεται να αγοράζει την ηλεκτρική ενέργεια σε τιμές ΕΧΕ, δηλ. την οριακή τιμή συστήματος, με τα μακροπρόθεσμα συμβόλαια που παλαιά αγόραζαν από την ΔΕΗ να αποτελούν θλιβερή ανάμνηση. Μόνο που στην Ευρώπη (λχ Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία) υπάρχουν βιομηχανίες οι οποίες με διμερή συμβόλαια εξασφαλίζουν τιμές πολύ χαμηλότερες απ ότι στην Ελλάδα. Και αυτό χάρη σε ειδικές ρυθμίσεις που έχουν γίνει με την αρωγή κρατικών υπηρεσιών που είναι επιφορτισμένες με την βιομηχανική πολιτική.
Κραυγαλέα περίπτωση η χώρας μας η οποία εδώ και δεκαετίες δεν διαθέτει βιομηχανική πολιτική, πόσω μάλλον πολιτική για το βιομηχανικό ενεργειακό κόστος. Είναι δε τελείως απογοητευτικό και ασφαλώς χαρακτηρίζει την αντιπαραγωγική νοοτροπία αυτών που μας κυβερνούν η στάση τους απέναντι στην βιομηχανία την οποία κατατάσσουν σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα μετά τον τουρισμό- που όμως δεν παύει να είναι μια καθαρά εποχιακή απασχόληση και ιδιαίτερα ευάλωτη σε φυσικά και καιρικά φαινόμενα.
Προς επίρρωση των ανωτέρω είναι οι δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων της Ελληνικής βιομηχανίας σε ολοσέλιδο ρεπορτάζ στην Καθημερινή (1/6) που υπογράφει η έγκριτη δημοσιογράφος Χρύσα Λιάγγου (εδώ). Όπως αναφέρει, «την ώρα που η ευρωπαϊκή βιομηχανία πλήττεται συνολικά από το αυξημένο - συγκριτικά με άλλες περιοχές του πλανήτη- κόστος παραγωγής και οι δασμοί επικρέμονται ως δαμόκλεια σπάθη πάνω από το κεφάλι της, η ελληνική βιομηχανία αισθάνεται ακόμα μεγαλύτερη τη πίεση του ανταγωνισμού». Η ανωτέρω διαπίστωση ως και η ολιγωρία των ευρωπαϊκών οργανώσεων αναδεικνύεται μέσα από δηλώσεις του CEO της Metlen κ.Ευάγγελου Μυτιληναίου, του CEO του Ομίλου Βιοχάλκο κ.Μιχάλη Στασινόπουλου και του CEO της ΤΙΤΑΝ και πρων Προέδρου του ΣΕΒ κ.Δημήτρη Παπαλεξόπουλος.