Αυτό που υποκρύπτει η αναφορά των Ισπανών είναι ότι οι δύο χώρες της Ιβηρικής, που προσπαθούν να συνέλθουν από το χτύπημα της 28ης Απριλίου, εξαρτώνται για την παραγωγή ενέργειας κατά ένα συντριπτικό ποσοστό (άνω του 75%) από τον ήλιο και τον άνεμο! Για μονάδες που διασφαλίζουν τη σταθερότητα του δικτύου και παρέχουν τα απαραίτητα φορτία βάσης για να μην καταρρεύσει, και οι οποίες αποτελούν το στήριγμα όλων των σοβαρών δικτύων, ήτοι, εκείνες που λειτουργούν με φυσικό αέριο, πυρηνικούς αντιδραστήρες και νερό, ούτε λόγος.
Στο energia.gr δεν παύει να μας εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία οι «αρμόδιοι» δείχνουν να ξεχνούν την ασταθή φύση (οι επαΐοντες το ονομάζουν “στοχαστικότητα”) των ΑΠΕ. Διότι όταν γνωρίζουν (;) ότι μόνο με αποθήκευση με μπαταρίες και αντλησιοταμίευση μπορούμε να διαθέτουμε αξιόπιστο ηλεκτρικό δίκτυο και εκείνοι πετούν στα πράσινα σύννεφα, τότε δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το...συμβάν.
Αυτή την αμετροέπεια πλήρωσαν οι άμοιροι ευθυνών καταναλωτές σε αυτές τις χώρες. Αυτό αποδεικνύει η …αποφράδα 28η Απριλίου.
Τα υπόλοιπα που ακούστηκαν είναι φαιδρότητες που αποδεικνύουν, απλώς, το πόσο ρηχή είναι η πολιτική που ευαγγελίζονται οι Ευρωπαίοι “νονοί” της καθαρής ενέργειας. Και εννοούμε τις φήμες για ρωσικό δάκτυλο, κυβερνοεπιθέσεις και άλλες αστειότητες που επισφραγίζουν την ανικανότητά τους να προβλέπουν και να περιορίζονται στο να θεραπεύουν τα συμπτώματα.
Ο καθηγητής Παντελής Κάπρος, σε πρόσφατο άρθρο του αναφέρει ότι η υψηλή παραγωγή από ΑΠΕ μπορεί να επιταχύνει την αποσταθεροποίηση του συστήματος και ότι η λύση είναι η ενίσχυση των διασυνδέσεων, της αδράνειας του συστήματος, των συστημάτων ισχύος ταχείας απόκρισης και η αναβάθμιση των συστημάτων προστασίας και ελέγχου για την αντιμετώπιση ταχέων μεταβατικών φαινομένων.
Και καταλήγει με τη φράση: «Το συμβάν στην Ιβηρική δεν πρέπει να θεωρηθεί αφορμή για περιορισμό των ΑΠΕ αλλά για ενίσχυση του συστήματος.»
Κανείς, πόσο μάλλον το energia.gr, δεν υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να καθαρίσουμε το τοπίο της ηλεκτροπαραγωγής για να εξηλεκτρίσουμε την οικονομία και να μειώσουμε τις εκπομπές CO2.
Αλλά αν είναι να προσπαθούμε να το πετύχουμε έτσι, για το πράσινο γινάτι μας και να τρέχουμε σαν παρλιακά, λες και μας κυνηγάνε, να προλάβουμε τους «φιλόδοξους στόχους» που θέσαμε για το Κλίμα και το Περιβάλλον τους οποίους αισθανόμαστε την ανάγκη να εκπληρώσουμε πάση θυσία, χωρίς να σκεφτόμαστε το κόστος για όλους τους λεγόμενους stakeholders (κύρια τους καταναλωτές), τότε να είμαστε προετοιμασμένοι και για άλλα παρόμοια περιστατικά τύπου Ιβηρικής.
Παρ΄ εκτός και αν όλο τούτο το πράσινο πανηγυρτζίδικο κλίμα των τελευταίων χρόνων δεν αποκτήσει πιο σοβαρά χαρακτηριστικά, που να λαμβάνει υπόψη το πώς θα πρέπει να ενσωματώσουμε πιο αποτελεσματικά την ολοένα και αυξανόμενη παραγωγή από ΑΠΕ στο δίκτυο και να κοιτάξουμε να ενισχύσουν την ανθεκτικότητά του, το όραμα για την αμιγώς καθαρή παραγωγή ενέργειας στο μέλλον, θα εξανεμιστεί. Και θα είναι κρίμα. Επειδή είναι μια από τις πιο “ευγενείς” επιδιώξεις της ανθρωπότητας – έστω του ευρωπαϊκού κλάδου της…