Ακουσα χθες τον κ. Μανιάτη στον ΣΚΑΪ, υποψήφιο με το ΠΑΣΟΚ, να λέει ότι θεωρεί πως τα δύο μεγάλα προβλήματα της Ευρώπης είναι η κλιματική αλλαγή και η ενεργειακή αυτονομία. Συμφωνείς, διαφωνείς δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κάποιος πολιτικός ζητά την ψήφο σου για να υπηρετήσει την Ευρώπη με τον τρόπο που ο ίδιος πιστεύει ότι πρέπει. Είπε μάλιστα, προς τιμήν του, πως υπάρχουν και άλλοι σε άλλα κόμματα που μπορούν να υπηρετήσουν αυτούς τους στόχους. Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι, σαν τον κ. Μανιάτη, έχουν τόσο στοχευμένες απόψεις για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Θα με ενδιέφερε να ακούσω όσους ζητούν την ψήφο μου να μιλούν για τη θέση της Ευρώπης απέναντι στη μεγάλη πρόκληση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Συμφωνούν με τον πρόεδρο Μακρόν και τον Γερμανό καγκελάριο ότι η Ευρώπη απειλείται με πόλεμο από τη Ρωσία; Συνειδητοποιούν ότι η Ε.Ε., το πιο φιλόδοξο πολιτικό εγχείρημα της μεταπολεμικής εποχής, αντιμετωπίζει για πρώτη φορά απειλή στην επικράτειά της; Και ποια στάση πιστεύουν ότι πρέπει να κρατήσει στον πόλεμο της Γάζας; Πιστεύουν ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει κοινή εξωτερική πολιτική αν θέλει να επιβιώσει στον άγριο τούτο κόσμο; Και ποια είναι η άποψή τους για την κοινή αγροτική πολιτική;
Αυτά κι άλλα πολλά θα ήθελα να ακούσω από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας. Να προσθέσω και το μεταναστευτικό και τις αδυναμίες της πολυπολιτισμικής κοινωνίας; Μιλάμε για κλιματική αλλαγή, όμως δεν μιλάμε για την κλιματική αλλαγή του ανθρώπινου τοπίου. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 50% των ερωτηθέντων απάντησε ότι θα ψηφίσει με όρους εθνικών εκλογών. Κοινώς αδιαφορεί για την Ευρώπη και το ενδιαφέρει μόνον είτε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του είτε την ευαρέσκειά του. Εκλογές να είναι κι ό,τι να ’ναι. Μόνο που η κυβερνητική πλειοψηφία εξελέγη πριν από έναν χρόνο και έχει άλλα τρία για να μπορεί με την άνεσή της να διορθώσει τα λάθη της και να κάνει άλλα τόσα.
Στην Ευρώπη λειτουργεί μια πολιτική διχοτομία η οποία έχει υπερκαλύψει την παλιά καλή διχοτομία ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Τα δύο άκρα συνεννοούνται μια χαρά σε δύο κομβικά σημεία. Το πρώτο είναι η στάση απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το δεύτερο είναι η ενιαία εξωτερική πολιτική. Υπάρχει κι ένα τρίτο, ο καθαγιασμός των Παλαιστινίων. Το τέταρτο είναι και το πρώτο: οι ευρωεκλογές δεν είναι εθνικές εκλογές.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")