H κούρσα για την κατάκτηση της Σελήνης έχει ξεκινήσει, με όλες τις μεγάλες αλλά και ανερχόμενες διαστημικές δυνάμεις να υλοποιούν κάθε είδους προγράμματα. Ξεκινώντας από αποστολές εξερεύνησης με ρομποτικά συστήματα, όπως η πρόσφατη που πραγματοποίησε η Ινδία, και φτάνοντας στις επανδρωμένες αποστολές και τη δημιουργία επανδρωμένων βάσεων, τις οποίες σχεδιάζουν οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Κίνα και η Ρωσία.
Επιστήμονες του Πανεπιστημίου Bangor στην Ινδία, μόλις λίγες ημέρες μετά την πετυχημένη αποστολή της χώρας στον νότιο πόλο της Σελήνης, ανακοίνωσαν ότι δημιούργησαν μια πηγή ενέργειας που θα μπορούσε να επιτρέψει στους αστροναύτες να ζουν στη Σελήνη για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το BBC, η ερευνητική ομάδα σχεδίασε πυρηνικές κυψέλες καυσίμου, στο μέγεθος των σπόρων παπαρούνας, για την παραγωγή της ενέργειας που απαιτείται για τη διατήρηση της ζωής εκεί. Εκτός από την εκμετάλλευση των ορυκτών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πόρων της, η Σελήνη θα αποτελέσει και ένα εφαλτήριο για επανδρωμένες αποστολές αρχικά στον Αρη και αργότερα σε άλλες περιοχές του ηλιακού μας συστήματος. Αρα, η δημιουργία συνθηκών αυξημένης βιωσιμότητας εκεί θα διευκολύνει τις διαστημικές επιδιώξεις της ανθρωπότητας.
Στο Πανεπιστήμιο Bangor λειτουργεί ένα από τα κορυφαία, αν όχι το κορυφαίο, εργαστήρια ανάπτυξης νέων τεχνολογιών για καύσιμα, το Nuclear Futures Institute, το οποίο συνεργάζεται με ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς όπως η NASA, η Διαστημική Υπηρεσία της Βρετανίας, το Εθνικό Εργαστήριο του Λος Αλαμος στις ΗΠΑ και τη Rolls-Royce, η οποία, εκτός από τα πολυτελή αυτοκίνητα, είναι ηγέτιδα δύναμη στη κατασκευή κινητήρων για διαστημικά οχήματα και γενικότερα προηγμένων διαστημικών τεχνολογιών.
Η γεννήτρια
Οι ερευνητές του ινδικού εργαστηρίου δημιούργησαν μια μικροσκοπική πυρηνική κυψέλη, την οποία ονόμασαν Trisofuel, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο σε μια μικροπυρηνική γεννήτρια που κατασκεύασε η Rolls-Royce.
Η γεννήτρια αυτή έχει μέγεθος μικρού αυτοκινήτου και μπορεί να τοποθετηθεί σε έναν πύραυλο που θα τη μεταφέρει στη Σελήνη για να παρέχει απρόσκοπτα ενέργεια σε τοπικές εγκαταστάσεις.
Η ερευνητική ομάδα ευελπιστεί ότι αυτή η γεννήτρια μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη Γη, παρέχοντας ενέργεια σε περιοχές όπου για οποιονδήποτε λόγο, όπως για παράδειγμα, ύστερα από μια φυσική καταστροφή, έχει διακοπεί η παροχή ηλεκτρικής ενέργειας.
Επιπλέον οι δημιουργοί αυτής της τεχνολογίας εκτιμούν ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως σύστημα πρόωσης σε διαστημικά σκάφη, μειώνοντας στο μισό τον χρόνο ταξιδιού στον Αρη. Με τα σημερινά τεχνικά μέσα που διαθέτουμε, ένα διαστημικό σκάφος χρειάζεται τουλάχιστον έξι μήνες για να ταξιδέψει από τη Γη στον Κόκκινο Πλανήτη. Οπως είναι ευνόητο, η μείωση του χρόνου του ταξιδιού στον Αρη είναι κρίσιμος παράγοντας για την οργάνωση επανδρωμένων αποστολών και για τη δημιουργία βάσεων εκεί.
(Πηγή: Protagon.gr)