να κάνουν επενδύσεις και σήμερα εκχωρούνται σε ξένους κι οι παραχωρησιούχοι αποκομίζουν τεράστια κέρδη.
Έτσι, το Ελληνικό δημόσιο γίνεται πτωχότερο και ο καταναλωτής πληρώνει για την χρήση των δημοσίων αγαθών πολύ περισσότερα απ’ ό,τι ο μέσος Ευρωπαίος. Οι λάτρεις του ιδιωτικοποιήσεων πωλούν την «ιδιοκτησία» τους αντί 9.000 το τετραγωνικό μέτρο, γράφει, μία διαφήμιση του Ελληνικού. Ποίος όμως Έλληνας μπορεί να πληρώσει ένα εκατομμύριο για 120 μ2 ; Μόνον …Κινέζοι ολιγάρχες που λαμβάνουν πακέτο και την «χρυσή βίζα».
Ο «Κεντρικός Αερολιμένας Αθηνών» οδεύει προς το Χρηματιστήριο Αθηνών, για να πάρει μερικά δισ. ευρώ το «Φάντ» που δεν το κρύβει ότι ο ΚΑΑ είναι «κεντρικός αερολιμένας». Δηλ. παναθηναϊκό μονοπώλιον εις ακτίνα 200 χιλιομέτρων, απ’ όπου πρέπει να περάσουν οι περισσότερες αεροπορικές αφίξεις/αναχωρήσεις τουριστών στην Ελλάδα. Δεν είναι ούτε το κακάσχημο και δυσλειτουργικό αεροδρόμιο, ούτε τα χιλιάδες στρέμματα που απαλλοτριώθησαν με χρήματα του Έλληνος φορολογουμένου, για να γίνει το αεροδρόμιο των Σπάτων, δεν είναι καν το Σπατόσημο του κ. Μάνου αλλά το προνόμιο της παραχώρησης, μονοπώλιο στο διηνεκές που υποκρύπτει και την τεραστία χρηματιστηριακή υπεραξία.
Η κεκορεσμένη «Αττική οδός», που απέφερε σημαντικά υπερκέρδη στους κατασκευαστές της, βγαίνει σε δημόσιο πλειοδοτικό διαγωνισμό, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί πώς από ένας υπεραστικός αυτοκινητόδρομος, έγινε μία ιδιωτική αστική οδός, η οποία δεν ανεπτύχθη αλλά ούτε εβελτιώθη ποιοτικά και καλούνται οι χρήστες της να πληρώνουν διόδια για μία επένδυση που απεσβέσθη την προηγουμένη 23ετία.
Ακόμη δυσμενέστερες για τους αυτοκινητιστές είναι οι παλαιές εθνικές οδοί που ενώ έγιναν με χρήματα του δημοσίου και παρεχωρήθησαν σε ιδιωτικοτραπεζικά συμφέροντα, αυξάνουν συνεχώς τα «τέλη» χρήσεως με ελαχίστη ανταπόδοση. Νέα αύξηση 12% των διοδίων ζητεί το καρτέλ από πρώτης Σεπτεμβρίου. Για να πάει ο εποχούμενος αθηναίος στην Θεσσαλονίκη πληρώνει 20 και πλέον ευρώ κι αν χρειασθεί καθ’ οδόν τουαλέτα, το κτίσμα στερείται ύδατος και υγειονομικής καθαριότητος.
Επί Ανδρέα Παπανδρέου ορθώς απεφασίσθη ο εμπλουτισμός της παραγωγής ενεργείας στη χώρα με εισαγόμενο φυσικό αέριο (ΦΑ) και ιδρύθη η Δημοσία επιχείρηση ΦΑ. Αυτή κατέσκαψε όλη την χώρα, να περάσει τους αγωγούς κάτω από ιδιωτική γη, από χωριά και κωμοπόλεις, από Δήμους και τους δρόμους των Αθηνών και πάσης Ελληνίδος πόλεως, χωρίς καμία επιβάρυνση, διαμαρτυρία ή ένταση. Οι πάντες αντιλαμβάνοντο την εντεύθεν δημοσία ωφέλεια. Το κόστος ανήλθε στα 1,5 δισ. ευρώ. Μετά πλάκωσε η χούντα της Τρώηκας που ανάγκασε το Ελληνικό δημόσιο «να παραιτηθεί από την πρόσοδο αυτή κι απ’ την άλλη την συναφή»(*) της Ρεβυθούσας . Την πήραν οι Ιταλοί «μπιρ παρά» - κάτω του 50% της ιστορικής της αξίας, χρηματοδοτηθέντες μάλιστα από το « Ελληνικό» Τραπεζικό …απόστημα! Αμέσως, οι παραχωρησιούχοι άρχισαν να αυξάνουν την τιμή του ΦΣ στον Έλληνα καταναλωτή, προφασιζόμενοι την «ενεργειακή… ακρισία» των Ελληνικών κυβερνήσεων.
Μετά την χρεωκοπία της χώρας, τα περιφερειακά αεροδρόμια παρεχωρήθησαν στους Γερμανούς, τη απαιτήσει του παρατύπου Γιούρωγκρουπ. Χρηματοδοτούμενοι από τις «Ελληνικές» Τράπεζες και αποζημιούμενοι για τον αποκλεισμό της Πανδημίας του Κινεζοϊού, αντί να πληρώνουν ενοίκιον , οι παραχωρησιούχοι εισπράττουν σήμερα το… «βαρλίκ» του Τουρισμού - για να θυμηθούμε τον εξοντωτικό φόρο των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων της Κων/λεως, όταν αυτοί ακόμη υπήρχαν. Νωρίτερα η ΝΔ εξεχώρησε τον ΟΛΠ στους Κινέζους που είχε γίνει φέουδο του μαχητικού συνδικαλισμού αλλά σήμερα η Ελλάς στερείται εθνικού λιμένος – ένα ναυτικό έθνος!
Η νέα κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη υπεσχέθη να κινηθεί προς την αντίθετη κυβέρνηση της παραχώρησης. Να εξαγοράσει την αξία της εταιρίας υδρεύσεως και αποχετεύσεως των Αθηνών απ’ το Χρηματιστήριο όπου κάποιοι αετονύχηδες πώλησαν, αντί πινακίου φακής το «νεράκι του Θεού» απ’ τα Βαρδούσια, τη λίμνη του Μόρνου χωρητικότητος 600.000 μ3, το αυτοδύναμο φρέαρ μεταφοράς μήκους 200 χιλιομέτρων ως και τον ΚΑΑ στην Ψυττάλεια.. Ακόμη αναμένεται η δημοσιοποίηση του θεάρεστου κοινοχρήστου έργου άνευ του οποίου η πρωτεύουσα θα είχε διψάσει.
Οι παραχωρήσεις δημοσίας περιουσίας δεν αποτελούν οικονομική λύση αλλά εκμετάλλευση των φυσικών μονοπωλίων υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων και των πολιτικών που τα εκποίησαν. Πάντα οι παραχωρήσεις καταλήγουν εις βάρος του καταναλωτή. Η ανάκληση των αποτελεί δημοκρατικό καθήκον εάν πράγματι η κυβέρνηση εμφορείται από φιλελεύθερες ιδέες και δεν είναι προστάτης ιδιοτελών συμφερόντων.
(*) Κ. Π. Καβάφη απ’ το ποίημα ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 200 π.Χ.