συλλυπητήρια, καρατομήσεις χαμηλόβαθμων αστυνομικών κι ανακρίσεις, έπειτα από επέμβαση της δικαιοσύνης.
Το θλιβερό γεγονός σύντομα θα ξεχασθεί, μόλις τα τηλεοπτικά δελτία το εγκαταλείψουν, ως θέμα των σπαραξικάρδιων εκπομπών τους, αναζητούντα άλλα περιστατικά που ανεβάζουν την αδρεναλίνη των τηλεθεατών. Μετά πάροδο (ολίγου) χρόνου οι συγκρούσεις των «ευγενών φιλάθλων» θα επαναληφθούν με περισσότερες ζημίες κι ενδεχομένως φόνους.
Το έργο της φιλάθλου βίας το έχομε ξαναδεί. Αλλά γιατί δεν λαμβάνονται μέτρα εναντίον της; Πρώτον, διότι στο ποδόσφαιρο έχουν παρεισφρήσει παράγοντες του υποκόσμου – ακόμη και υπόδικοι για σοβαρά εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και μεθοδεύσεως στοιχημάτων οι οποίοι τίθενται υπεράνω της αστυνομικής παρακολουθήσεως και καταστολής. Δεύτερον , διότι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τα γήπεδα ποδοσφαίρου για την εκτόνωση της κοινωνικής δυστοπίας, υπό μορφήν εκτρόπων. «Αντί να συμβαίνουν τα έκτροπα στην πλατεία Συντάγματος – καλύτερα στο γήπεδο του άλφα ή βήτα ποδοσφαιρικού συλλόγου», είναι η ανομολόγητος σκέψις των πολιτικών. Τρίτον, διότι οι «οπαδοί» των ομάδων, που χρησιμοποιούνται ως «τάγματα εφόδου», είναι κάθε καρυδιάς καρύδι και λαμβάνουν και το χαρτζιλίκι τους από αρειμάνιους αθλοθέτες που οργανώνουν τις ποδοσφαιρικές αθλιότητες.
Πάντα ταύτα είναι γνωστά εις τους παροικούντες εν Αθήναις – όχι στην Ιερουσαλήμ- αλλά το ποδόσφαιρο έχει αποκτήσει τόσον πολιτικό κεφάλαιον ώστε να δανείζει (μαζί με τους τραμπούκους του) και άλλα αθλήματα πχ. καλαθόσφαιρας , πετόσφαιρας κλπ. Μόνον η αντισφαίριση έχει μείνει ακόμη αλώβητη.
Η αριστερά παρέα τίλει τα μαλλιά της κεφαλής της εάν κάποιο μέτρο ληφθεί για την επιβολή της τάξεως εντός κι εκτός γηπέδων κι η δεξιά απέλυσε τον υπουργό ΠΡΟΠΟ μόλις πήγε να φτιάξει την έφιππο αστυνομία.
Η βία στα γήπεδα βέβαια δεν είναι Ελληνικό, αποκλειστικά φαινόμενο αλλά εισαγόμενο απ’ το εξωτερικό. Όπως και το ποδόσφαιρο έτσι και οι «χούλιγκανς» εισήχθησαν απ’ την Αγγλία. Με την μόνη διαφορά ότι εκεί μεσολάβησε η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία απαγόρευσε το επαγγελματική ποδοσφαιρική βία για δέκα χρόνια και σήμερα μεταξύ του αγωνιστικού χώρου και των ευγενών φιλάθλων μεσολαβεί μόνο ένα κορδόνι.