Η προσεχής επίσκεψη του Έλληνος πρωθυπουργού στα Τίρανα, πρωτεύουσα της Αλβανίας, σκοπόν έχει αφ’ ενός την υπογραφή συνυποσχετικού παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης της διαφοράς για την ΑΟΖ στην Αδριατική Θάλασσα αφ’ ετέρου την προστασία της Ελληνικής κοινότητος της Βορείου Ηπείρου από καταπατήσεις Ελληνικών περιουσιών στη Χειμάρα, Δεβίτσανη κι όπου άλλου η Αλβανική αστυνομία εκδιώκει τους νομίμους ιδιοκτήτες από τα ακίνητα τους.

 

Δεν έχει λόγον ο Κυριάκος Μητσοτάκης να διαπαραγματευθή με τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντυ Ράμα την Ελληνική ΑΟΖ. Αρκεί να την κηρύξει. Τα Διαπόντια νησιά (Οθωνοί, Μανθράκι, Ερεικούσα κι άλλα 153 Ελληνικά νησαία εδάφη άνω της Κερκύρας) έχουν την ιδική των ΑΟΖ. Μαζί με την απέναντι Ιταλική ΑΟΖ, μεταβάλλουν την Αδριατική στη πρώτη αποκλειστικώς Ευρωπαϊκή θάλασσα και η Τουρκία πρέπει ν’ αποχωρήσει από τον Αυλώνα.

Με την διαπραγμάτευση των δύο πρωθυπουργών θα φανεί ότι η Ελλάς αποδέχεται την υπαναχώρηση  των Αλβανών από την προ 15ετίας επιτευχθείσα συμφωνία χαράξεως της ΑΟΖ, που απλώς δεν εκυρώθη από τον τότε Αλβανό πρόεδρο, τη προτροπή της Τουρκίας .

Εάν η Αλβανία εμμένει στην προσφυγή στο ΔΔ Χάγης , όπου ως γνωστόν επικρατούν πολιτικές σκοπιμότητες (και όχι η διεθνής νομιμότης της Unclos III), δεν έχει παρά να αντιληφθεί ότι η Ελληνική κυβέρνηση ημπορεί να ανακινήσει όλες τις εκκρεμότητες με την Αλβανία, από της εποχής της καταλήψεως της νήσου Σάσων το 1913 μέχρις της εκχωρήσεως στην Αλβανία , με το πρωτόκολλον της Φλωρεντίας – που έπαυσε να ισχύει μεταπολεμικώς -  της παραλίας  Αυλώνος, Χειμάρας, Αγίων Σαράντα μέχρι Φτελιάς , την οποία είχε απελευθερώσει ο Ελληνικός στρατός όχι μία αλλά τρείς φορές το 1913 , 1914 και 1940 .

Τον Μάιον του 1946, ο τότε υπουργός εξωτερικών της Μ. Βρετανίας ‘Ανιουριν Μπέβιν εζήτησε από το Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών των Ηνωμένων Εθνών να εξετάσει τις αξιώσεις της Ελλάδος επί της Βορείου Ηπείρου, η δε Αμερικανική Γερουσία ενέκρινε τον Μάρτιον του 1946, δια δευτέραν φοράν, το ψήφισμα του 1920 «περί αποδόσεως των Δωδεκανήσων και της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα».

Η  αρξαμένη Διάσκεψη  Ειρήνης 21 εθνών την 29η  Ιουλίου 1946 εις Παρισίους, δεν εδέχθη την Αλβανία ως συμμετέχον έθνος αλλά επέτρεψε « να ακουσθεί απλώς στη συζήτηση της Ιταλικής συνθήκης ειρήνης την 21η Αυγούστου». Όπερ έπραξε η τότε Γιουγκοσλαβία του Τίτο και ο Σοβιετικός ΥΠΕΞ Μολότοφ.

Η άρση του εμπολέμου με την Αλβανία από την Ελληνική χούντα και η σύναψη διπλωματικών σχέσεων επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ ουδόλως εξάλειψαν τα δικαιώματα της Ελληνικής κοινότητος Β. Ηπείρου . «Το διεθνές έγκλημα της εισβολής της Ιταλίας στην χώρα μας και οι ορμώμενοι από το Αλβανικό έδαφος κομμουνιστές αντάρτες , ουδόλως επενεργεί υπέρ των δραστών  Αλβανών ως πηγή δικαιωμάτων αλλά μόνον υποχρεώσεων» μετά την ανατροπή του καθεστώτος Χότζα.(*).

Όσον αφορά στην προστασία των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών, που καταπατά η κυβέρνηση Ράμα πρέπει να ξέρει ότι η είσοδος της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση εξαρτάται από την Ελλάδα, στην οποία τόσα πολλά οφείλει ο Αλβανικός λαός μετά την απελευθέρωση του από τον κομμουνιστικό ζυγό.

 (*)Βλ. σχ. Σύντομο πολιτική ιστορία του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος της Κεντρικής Επιτροπής Αγώνος , Αθήναι 1967).