Τώρα επιστρέφει, όμως, σε πολύ πιο γνώριμες θέσεις του καθώς υπογραμμίζει πως το χρέος που δικαιολογημένα ανέλαβαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν την πανδημία πρέπει να αποπληρωθεί και να είναι βιώσιμο. Προειδοποιεί πως ο πληθωρισμός καιροφυλακτεί και επικαλείται πάλι τον Κέινς για να τονίσει πως μπορεί «να ανατρέψει την υφιστάμενη βάση της κοινωνίας». Παραπέμπει στην επιτάχυνση που ήδη σημείωσε ο πληθωρισμός υπερβαίνοντας τον στόχο του 2%. Τονίζει πως έχουν θορυβηθεί όχι μόνον οι επικεφαλής των κεντρικών τραπεζών αλλά και οικονομολόγοι οπαδοί του Κέινς όπως ο Λάρι Σάμερς, πρώην στέλεχος του οικονομικού επιτελείου της Ουάσιγκτον επί Μπιλ Κλίντον και επί Μπαράκ Ομπάμα και ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ και νυν στέλεχος του Ινστιτούτου Πέτερσον.
Αναγνωρίζει πως οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι διψήφιοι, αλλά επισημαίνει πως μεγάλο μέρος από την προσφορά χρήματος της ΕΚΤ διοχετεύεται σε ακίνητα και τροφοδοτεί φούσκες. Οπως τονίζει, οι περισσότεροι πιστωτές χωρών είναι πλούσιοι που αυξάνουν τον πλούτο τους όταν επεκτείνεται ο δανεισμός. Το αποτέλεσμα, λέει ο Σόιμπλε, είναι να διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς και να απειλεί την κοινωνική συνοχή. Καταλήγει, έτσι, αναφέροντας ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη νομισματική και δημοσιονομική κανονικότητα. Συνιστά τη μείωση του χρέους για να μην ακολουθήσει μια «πανδημία χρέους» με ολέθριες οικονομικές συνέπειες για την Ευρώπη. Προειδοποιεί πως με τη γήρανση των πληθυσμών τους, οι χώρες της Ε.Ε. θα δυσκολευτούν να πλησιάσουν την Κίνα και τις ΗΠΑ σε ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα αν χάσουν κάθε ευελιξία εξαιτίας της υπερχρέωσής τους. Καλεί, έτσι, όλες τις χώρες της Ευρωζώνης να επιστρέψουν στη δημοσιονομική πειθαρχία και θυμίζει πόσο δύσκολο έχει αποδειχθεί για τις υπερχρεωμένες χώρες να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους.
Οπως τονίζει ο κ. Σόιμπλε, ορισμένες χώρες τείνουν να ενδώσουν στον πειρασμό και να αυξήσουν το χρέος τους εις βάρος της κοινωνίας τους. Υπογραμμίζει πως έχει συζητήσει αυτό το θέμα σε πολλές περιστάσεις με τον Μάριο Ντράγκι με τον οποίο συμφωνούσαν κάθε φορά πως δεδομένης της δομής της νομισματικής ένωσης, η ανταγωνιστικότητα και η βιωσιμότητα των οικονομικών πολιτικών εμπίπτουν στις ευθύνες των χωρών-μελών. Δηλώνει βέβαιος πως ο κ. Ντράγκι θα σεβαστεί αυτήν την αρχή ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, καθώς είναι σημαντικό τόσο για την Ιταλία όσο και την Ε.Ε. στο σύνολό της. Τονίζει, μάλιστα, πως σε αντίθετη περίπτωση, η Ε.Ε. θα χρειαστεί έναν ευρωπαϊκό θεσμό που θα μπορεί να επιβάλει τη συμμόρφωση στους συμφωνηθέντες κανόνες. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε, όμως, τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών αλλά και χωρίς τροποποίηση η Κομισιόν έχει διευρύνει τον ρόλο της σε αυτόν τον τομέα.
Τάσσεται υπέρ ενός συμφώνου μείωσης του χρέους της Ευρωζώνης ανάλογου εκείνου που επινόησε ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, πρώτος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, που το 1792 ανάγκασε τις αμερικανικές πολιτείες να θέσουν υποθήκες, να πειθαρχήσουν δημοσιονομικά και να μειώσουν τα χρέη τους. Οπως τονίζει ο Γερμανός πολιτικός, το σχέδιο για τη μείωση του χρέους απέδωσε καρπούς και μπορεί να αποδώσει πάλι σήμερα. Βασίζεται στο μείγμα πολιτικής «καρότο και μαστίγιο» όπως η πολιτική του ΔΝΤ, επίσης κληροδότημα του Κέινς. Και καταλήγει, δηλώνοντας βέβαιος πως η Ευρώπη θα επιδείξει σύνεση και θα ακολουθήσει τη σύσταση του Βρετανού οικονομολόγου και σε αυτήν την πλευρά του δόγματός του.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")