πολιτικός και στρατιωτικός επιμελητής του Ισλάμ. Αυτός είναι ένας ρόλος που σήμερα φιλοδοξεί να παίζει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε μια Τουρκία όμως στην οποίαν όλοι δεν είναι υποτακτικοί του. Ο κεμαλισμός έχει ακόμα αντιστάσεις και αν δεν εκλείψει, τα «ισλαμικά οράματα» του κυρίου Ερντογάν έχουν ακόμα δρόμο μπροστά τους.
Μπορεί από το 1996 και μετά, όταν ο ακροδεξιός εθνικιστής Ερμπακάν κέρδισε τις εκλογές, να άνοιξε για την Τουρκία ο δρόμος του Ισλάμ, πλην όμως, παρά τα κτυπήματα που έχουν δεχθεί οι τουρκικού τύπου λαϊκές δυνάμεις, δεν έχουν παραδοθεί. Ακόμα χειρότερα για τον Τούρκο πρόεδρο, το κόμμα του ΑΚΡ (Κόμμα της Προόδου και της Δικαιοσύνης) είναι και αυτό διαιρεμένο, ως προς τις σχέσεις του με τον κεμαλισμό. Και στο επίπεδο αυτό, σημαντικός είναι ο ρόλος της οικονομίας.
Με αφετηρία την οικονομική κρίση, στην οποίαν ήλθε να προστεθεί και η υγειονομική, η θρησκευτικο-εθνικιστική ρητορική της βαριάς ισλαμικής πτέρυγας του ΑΚΡ δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στους νέους.
«…Ο αντιαμερικανισμός και ο αντιδυτικισμός δεν προσφέρουν λύσεις σε προβλήματα επιβίωσης» τονίζει ο Τούρκος συνάδελφος Γ.Λ., ο οποίος τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ανεργίας.
«…Η περίοδος των παχιών αγελάδων ανήκει στο παρελθόν. Σήμερα η τουρκική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ιδιωτικού χρέους και συνεχώς χάνεται η απέναντί της εμπιστοσύνη. Ο Ερντογάν, κάπου έχει χάσει τη μπάλα και το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει είναι η παραμονή στην εξουσία. Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνος…» τονίζει ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης με δεκαετή θητεία στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη.
«…Από την πλευρά του» ο Βρετανός καθηγητής και συγγραφέας Τζον Γκρέι, μας τονίζει ότι «….ο Τούρκος πρόεδρος είναι πεπεισμένος εχθρός της Δύσης, ασχέτως αν οι προθέσεις του δεν είναι πάντα φανερές».
«...Μπορεί ο Κεμάλ», μας λέει ο καθηγητής Τζον Γκρέι, «να έβλεπε ότι την εποχή του το δυτικό οικονομικό και οργανωτικό πρότυπο ήταν ο καλύτερος δρόμος για την Τουρκία, πλην όμως ο Ερντογάν δεν έχει την ίδια άποψη. Όταν βλέπει τις πολύ πετυχημένες οικονομικές επιδόσεις αυταρχικών κρατών όπως η Κίνα και η Σιγκαπούρη για παράδειγμα, σκέπτεται ότι και το Ισλάμ μπορεί να επιτύχει παρόμοιες επιδόσεις χωρίς να υιοθετήσει σε πολιτικό επίπεδο τις δυτικές αρχές και πρακτικές. Κατά συνέπεια, πιστεύει ότι μπορεί να δημιουργηθεί μια ευρασιατική κοινή αγορά στην οποίαν η Τουρκία, με πάνω από 100 εκατομμύρια κατοίκους, σίγουρα θα διαθέτει όλα τα φόντα του πρώτου ρόλου. Βέβαια, στο πλαίσιο μιας τέτοιας προοπτικής, όπου και η ενέργεια θα παίζει σοβαρό ρόλο, η Τουρκία θα εγείρει σοβαρότατες αξιώσεις συμμετοχής στον θαλάσσιο πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου. Υπό αυτές τις συνθήκες μέσα στον 21ο αιώνα δεν πρέπει να αποκλείεται ένα θερμό επεισόδιο στην Ανατολική Μεσόγειο και με ευρεία συμμετοχή χωρών. Από την άποψη αυτή, το μέλλον της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο και δεν είμαι βέβαιος αν αυτό, πλην Γαλλίας, έχει γίνει αντιληπτό από τις ηγεσίες των χωρών - μελών…».
Πάνω σε αυτό το έλλειμμα αντίληψης ποντάρει τώρα και ο Ερντογάν. Με τη χρηματοδότηση και καθοδήγηση του Κατάρ και την ιδεολογική βοήθεια των Αδελφών Μουσουλμάνων, ο Τούρκος πρόεδρος αποτελεί πλέον πραγματικό αποσταθεροποιητικό ιό για τη Δύση.
Παράλληλα έχει και πολλούς άτυπους ιδεολογικούς φίλους, στη βάση της περίφημης θεωρίας του Λένιν, περί «χρησίμων ηλιθίων». Για παράδειγμα, την ώρα που το δολοφονικό Ισλάμ έχει κηρύξει πόλεμο στη Γαλλία και κατ’ επέκταση στην Ευρώπη, κάποιοι προσπαθούν να πείσουν ότι για τους αποκεφαλισμούς αθώων φταίει ο Εμ. Μακρόν και όχι ο σφαγέας!!!
Επίσης, μας λένε ότι «…όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είναι ισλαμιστές». Καμιά αντίρρηση. Θα μπορούσαν οι υποστηρικτές της άποψης αυτής να μας πουν τα πέντε τελευταία χρόνια πόσες διαδηλώσεις απόρριψης των σφαγέων του Ισλάμ έγιναν στη Γαλλία και πόσες μουσουλμανικές οργανώσεις καταδίκασαν τα εγκλήματα;
Καλό είναι λοιπόν να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως κάποιοι θα ήθελαν να είναι.
Το ακραίο Ισλάμ έχει κηρύξει πόλεμο στον δυτικό πολιτισμό και η Τουρκία παίζει πρώτο ρόλο στα τεκταινόμενα.
*(Από τη Ναυτεμπορική)