την άκρως τεταμένη ατμόσφαιρα στον Περσικό Κόλπο, αποτέλεσμα της Αμερικανο-Ιρανικής κρίσης από τις αρχές του έτους, τώρα για μια ακόμα φορά πλήττεται η παγκόσμια προμήθεια καυσίμων.
Παρά το γεγονός ότι η Λιβύη δεν θεωρείται ένας από τούς μεγάλους παίκτες, με την παραγωγή της παλαιότερα να είχε φθάσει στο υψηλό επίπεδο των 1,8 εκατ. βαρελιών την ημέρα, από το 2011 και μετά, δηλ. από την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, αυτή μειώθηκε δραματικά. Την περίοδο 2011 -2016 αυτή κινήθηκε σε εξαιρετικά χαμηλά για τις δυνατότητες της επίπεδα, στα 0,4 με 0,5 εκατ. βαρ./ ημέρα, ενώ με την αποκατάσταση συνθηκών ασφάλειας από τις δυνάμεις του στρατάρχη Χαφτάρ από το 2017 και μετά στις ανατολικές επαρχίες, όπου και ευρίσκονται οι περισσότερες πετρελαιοπηγές και σχετικές εγκαταστάσεις, η παραγωγή αποκαταστάθηκε σταδιακά στα 0,9 εκατ. βαρ. /ημέρα για να φθάσει το 2019 στα 1,2 εκατ. βαρ/ημέρα.
Υπό την πίεση του διεθνούς παράγοντα για κατάπαυση των εχθροπραξιών μεταξύ του επελαύνοντα (κατά της Τρίπολης) στρατού του Χαφτάρ και της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ κυβέρνησης της Τρίπολης υπό την πρωθυπουργία του Φαγιέζ Αλ Σαράτζ, και την διατήρηση του σημερινού status quo, ο Χαλίφα Χαφτάρ αποφάσισε να κινηθεί υπονομευτικά τερματίζοντας τις εξαγωγές αργού σε μια προσπάθεια να στερήσει την κυβέρνηση Σαράτζ από έσοδα, με απώτερο στόχο να την υποχρεώσει να συνθηκολογήσει υπό όρους που θα ορίσει ο Χαφτάρ.
Αυτό σημαίνει απώλεια εσόδων της τάξης των $55 εκατ. δολαρίων την ημέρα, χρήματα τα οποία μέσω της National Oil Corporation (NOC) κατευθύνονταν έως τώρα στην κεντρική τράπεζα της Λιβύης στην Τρίπολη. Με ένα μικρό μέρος των χρημάτων αυτών να διοχετεύεται στο ανατολικό τμήμα της χώρας για κάλυψη της μισθοδοσίας δημοσίων υπαλλήλων. Με τον στρατό και τις δυνάμεις ασφάλειας υπό τον έλεγχο του Χάφταρ να εγγυώνται την ομαλή λειτουργία του πετρελαϊκού συστήματος της χώρας. Με άλλα λόγια έχουμε μια απόλυτα σουρεαλιστική κατάσταση όπου ο στρατός του Χαφτάρ μεριμνά μεν για την ασφαλή είσπραξη δημοσίων εσόδων (από τις εξαγωγές πετρελαίου) και αφ´ ετέρου την κυβέρνηση της Τρίπολης η οποία του αρνείται τον ρόλο αρχηγού του στρατού.
Ενώ παραμένει άγνωστη η έκβαση της κατάστασης στα πεδία της μάχης στα περίχωρα της Τρίπολης και τη διεθνή κοινότητα να αδυνατεί να επιβάλει μια λύση, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο στρατάρχης Χαφτάρ έχει αποφασίσει να σφίξει τον οικονομικό κλοιό γύρω από τον Σαράτζ μέχρις ότου επιβάλει τους όρους του. Εν όψει αυτής της ιδιότυπης κατάστασης είναι λίαν αμφίβολο εάν η Τουρκία και οι παραστρατιωτικές της οργανώσεις θα καταφέρουν να σώσουν τον προστατευόμενο τους Αλ Σαράτζ. Και όσο κρατά το embargo εξαγωγών Λιβυκού αργού οι διεθνείς αγορές θα ευρίσκονται υπό πίεση αντιμετωπίζοντας έλλειμμα προμήθειας, ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπ´ όψη μας την ειλημμένη απόφαση του OPEC ( από τον Δεκέμβριο 2019) για μείωση της παραγωγής με στόχο την συγκράτηση των τιμών στο επίπεδο των $65 το βαρέλι. Αυτές όμως φαίνεται ότι πολύ σύντομα θα αυξηθούν περαιτέρω γιατί το τρέχον συνολικό έλλειμα των 2,0-2,5 εκατ. βαρελιών την ημέρα είναι δύσκολο να αναπληρωθούν μέσα σε διάστημα λίγων ημερών από την παραγωγή εκτός OPEC.