Αίφνης, νομίζει κανείς ότι κατοικοεδρεύουμε σε ένα ιδιότυπο ενεργειακό Ελντοράντο (με σπέσιαλ προσφορά για το πόπολο, την καθυστερημένη ύψωση των τόνων υπέρ των ιερών και οσίων της πατρίδας).
Χθες υπογράφηκε, με τυμπανοκρουσίες, η σύμβαση μίσθωσης για την παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στις θαλάσσιες περιοχές «Δυτικά Κρήτης» και «Νοτιοδυτικά Κρήτης». Στο σύντομο χαιρετισμό του, ο Πρωθυπουργός έκανε λόγο για μια ημέρα με «ιστορική αξία, διότι η Ελλάδα κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προκειμένου να αξιοποιήσει τον ενεργειακό της πλούτο».
Χθές. Όχι…προχθές, όπως θα έπρεπε!
Μετά, η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας απεφάνθη πως η πολύπαθη ΔΕΗ –την έχουν κάνει μπαλάκι του τένις που το χτυπούν οι ρακέτες της DG Comp και της εθνικής κυβέρνησης, με διαιτητές εγχώρια και εξωχώρια συμφέροντα που της έχουν στήσει ξόβεργες για να...Κύριος οίδε τί βούλονται για το μέλλον της- πρέπει, επιτέλους να εισπράξει κάποια αρκετά εκατομμύρια ευρώ από τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας του μακρινού - και καθόλου σωτηρίου έτους - 2011. Δίχως νομοθετικές τροπολογίες, δίχως τίποτα.
Ποιά; Την ΔΕΗ, όχι την ΕΒΓΑ της γειτονιάς!
Την ώρα που συμβαίνει όλη τούτη η αιφνίδια κοσμοχαλασιά της «ανάπτυξης και της προόδου» και καθώς, από τα λεγόμενα των μεγαλοσχημόνων που μας κυβερνούν, ορισμένοι συμπολίτες μας ενδέχεται να αρπάξουν το δόλωμα και να...αγραναπαυθούν, προσμένοντας τον πετρελαιοφόρο μόσχον τον σιτευτόν, η «αδήριτος» πραγματικότητα αστράφτει και βροντά.
Η Ελλάδα τρέχει ξοπίσω από τις εξελίξεις στη γειτονιά της. Πίσω και από την Κύπρο που, υπό τη σκιά δεκάδων χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών στην αυλή της, παραδίδει μαθήματα πολιτικού θάρρους και χρηστής διοίκησης στην ενέργεια και όχι μόνο (θυμίζουμε ότι η Κύπρος απέρριψε ηχηρά κάτι σχέδια Ανάν που της έφεραν πεσκέσι στην πόρτα της, επιδεικνύοντας υψηλές διπλωματικές αντοχές και ικανότητες και εφαρμόζοντας το -διπλωματικό- θέσφατο, ότι όταν σε τραβολογούν για να συναινέσεις στην απαίτηση του κακόβουλου γείτονά σου, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις το πρόβλημα να διαιωνίζεται -και ο νοών νοείτω.
Και εάν σήμερα η Κύπρος και η Ελλάδα, αντιμετωπίζουν τα γεωτρύπανα του ξεπουπουλιασμένου αλλά πάντα επικίνδυνου άρπαγα, Ταγίπ, στα νερά τους, τούτο οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ολιγωρία (;) της ελλαδικής ηγεσίας. Η Αθήνα δεν έσπευσε να ανταποκριθεί ως όφειλε στις επανειλημμένες προσκλήσεις από την Λευκωσία, να καταθέσουν από κοινού τις συντεταγμένες για τον καθορισμό της ΑΟΖ που εφάπτεται των δύο χωρών - δυτικά της Πάφου και ανατολικά του Καστελόριζου - με αποτέλεσμα η κυπριακή κυβέρνηση να υποχρεωθεί να τις υποβάλει μονομερώς στον ΟΗΕ. Εκεί ακριβώς πατούν, σήμερα, οι Τούρκοι και έχουν αγκυροβολήσει τα πανάκριβα ερευνητικά πλοία τους στην επίμαχη θαλάσσια περιοχή. Στην ελληνική «αδράνεια» που εμφορείται διαχρονικά από το ηττοπαθές δόγμα «Η Κύπρος είναι Μακριά».
Οι υπογραφές συμβάσεων της τελευταίας στιγμής, θυμίζουν δημάρχους ελληνικών πόλεων που γίνονται ρεντίκολο, ιδρωκοπώντας να ασφαλτοστρώσουν δρόμους, δέκα μέρες πριν από εκλογές. Η, δε, διπλωματική και ενεργειακή ολιγωρία της κυβέρνησης θυμίζει, απλώς …Ελλάδα!