I.
Ο θεσμός έχει ελληνική ρίζα και απήχηση παγκόσμια. «Πάνθ’ ο μέγας χρόνος μαραίνει» υπογραμμίζει ο Σοφοκλής στον «Αίαντα». Ιδού η αφετηρία της παραγραφής. Με την πάροδο του χρόνου οι παραστάσεις αλλοιώνονται. Η μνήμη σβήνει. Τα χαρτιά διασκορπίζονται. Η δικαιοσύνη χωρίς στέρεα αποδεικτικά μέσα αδυνατεί να κρίνει με ασφάλεια.
Τέμνει το ζήτημα ο νομοθέτης. Θέτει όριο χρονικό. Όριο, δηλαδή, πέρα από το οποίο τεκμαίρεται αμαχήτως ότι η δικαστική αλήθεια είναι αδύνατη. Το όριο αυτής της αδυναμίας αποτελεί συμπλήρωση (και αδικαιολόγητη βάση) της παραγραφής (!!!).
II) Η καθολική αξία του πράγματος έχει καταστήσει το θεσμό παγκόσμιο. Τα κακουργήματα των Ναζί κηρύχθηκαν απαράγραπτα. Επρόκειτο περί συμβολισμού. Όλες οι μαζικές εκτελέσεις ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβριο του 1946. Μετά ταύτα, μόνον ο Adolt Eichmann, ως ενοχηστρωτής του ολοκαυτώματος, απήχθη και απαγχονίσθηκε στο Ισραήλ το 1962. Και πάλι όμως πριν συμπληρωθεί 20ετία από την λήξη του Πολέμου (8.5.45). Η 20ετία είναι ο συνήθης χρόνος παραγραφής των βαρέων κακουργημάτων
ΙΙΙ. Η φορολογική παραγραφή έχει ιδιαιτερότητα. Ανάγεται στην συνταγματική απαγόρευση της αναδρομικής φορολογίας. Η απαγόρευση είναι διεθνής. Σ’ εμάς εξειδικεύεται το άρθρο 78 § 2 Σ. Είναι ανεπίτρεπτη η αναδρομή ή υπερβαίνουσα την διετία. Ιδού το κρίσιμο: παράταση παραγραφής σημαίνει φορολόγηση σε παρελθόντα χρόνο. Σ’ ό,τι, δηλαδή, παύει να είναι παραγεγραμμένο (!!!). Αλλ’ η αναδρομική φορολογία απαγορεύεται, εάν υπερβαίνει την διετία. Άρα, και η παράταση της παραγραφής πρέπει να ολοκληρώνεται στα δύο χρόνια που ακολουθούν την φορολογική οφειλή.
Η παρουσίαση είναι, κάπως, απλοποιημένη. Εν τούτοις, στην ουσία, αυτά τα ολόσωστα είπε το ΣτΕ με την υπ’αριθμ. 1738/017 ομόφωνη απόφασή του.
IV. Δημοσιεύθηκε αντίλογος από τον ιατρό -υπουργό κ. Πολάκη (Εστία 1.7.2017). Δημοσιοποιείται αγανάκτηση για περιεχόμενο «για λίστα Lagarde και Μπόργιανς». Εάν πράγματι τέτοια ελέχθησαν, είναι βαρύ το λάθος. Εκτίθεται και εκθέτει ο κ. Πολάκης (αυτούς που εκπροσωπεί). Πέφτει στο σφάλμα της λήψης ζητουμένου. Για λίστα Lagarde επιλήψιμη θα μιλήσουμε, εάν η δικαιοσύνη αυτό το κρίνει. Όχι όμως και όταν αδυνατεί να το ελέγξει, διότι από την πάροδο του χρόνου δεν υπάρχουν πλέον αξιόπιστα στοιχεία. Είναι, ακριβώς, όπως ο δικαστής, που, τυχόν, ζητά να κρατηθούν οι ένοχοι οι κατηγορούμενοι, πρίν γίνει η δίκη. (!!!). Αυτό για οποιονδήποτε λόγο, και εάν η δίκη δεν είναι δυνατόν να διεξαχθεί.
V. Κεφαλαιώδης προϋπόθεση για να γίνει κανονικό κράτος η Ελλάς, είναι η αποκατάσταση του «Κράτους Δικαίου». Και προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ σημαντική η άνω απόφαση του ΣτΕ.
(του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη, από την εφημερίδα «Εστία»)