Τόσο η υπογραφή πρόσφατα νέων συμβάσεων έρευνας και εκμετάλλευσης για παραχωρήσεις στην Δυτική Ελλάδα, η ολοκλήρωση της αξιολόγησης των προσφορών από τον 2ο Διεθνή Γύρο Παραχωρήσεων όσο και η επίσημη εκδήλωση ενδιαφέροντος από την κοινοπραξία ExxonMobil, Total και ΕΛΠΕ για έρευνες σε περιοχές νοτίως της Κρήτης, έχουν αναθερμάνει το ενδιαφέρον για την αξιοποίηση υδρογονανθράκων στον Ελλαδικό χώρο. Παράλληλα, ως ήτο αναμενόμενο, έχει ξεκινήσει εκ νέου η συζήτηση και ο προβληματισμός για την ανάγκη ανακήρυξης ΑΟΖ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χωρίς διευθέτηση της ΑΟΖ δεν μπορούν να διεξαχθούν έρευνες στις θαλάσσιες περιοχές. Να θυμίσουμε ότι με την προκήρυξη του 2ου Διεθνούς Γύρου το φθινόπωρο του 2014 η Ελλάδα καθόρισε με λεπτομέρεια τις συντεταγμένες των διαφόρων Παραχωρήσεων στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης βάσει των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, ενέργεια που που ισοδυναμεί σε ένα de facto καθορισμό ΑΟΖ.
Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις επ' αυτού του θέματος του προέδρου των ΕΛΠΕ κου Στάθη Τσοτσορού (βλέπε
εδώ) ο οποίος μιλώντας τελευταία σε ενεργειακό Συνέδριο στην Αθήνα μεταξύ άλλων είπε ότι, στο πλαίσιο των ερευνητικών προσπαθειών, "ένας βασικός στόχος θα πρέπει να είναι ο σχεδιασμός και η προετοιμασία των αναγκαίων συζητήσεων με τις γειτονικές χώρες για καθορισμό των ΑΟΖ και την άρση της απαγόρευσης ερευνητικών εργασιών πέραν της θαλάσσιας ζώνης των έξι ναυτικών μιλίων". Παράλληλα ο πρόεδρος των ΕΛΠΕ επέκρινε την επί δεκαετίες παθητική στάση και αδράνεια πολλών κυβερνήσεων οι οποίες δεν έπραξαν ουδέν για την διασφάλιση των απαραίτητων συνθηκών που θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των εγχώριων υδρογονανθράκων.
Αν και οι απόψεις του προέδρου των ΕΛΠΕ μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους,
θα πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε ότι πέρα του καθορισμού των ορίων των θαλασσίων παραχωρήσεων, στο πλαίσιο του 2ου Διεθνούς Γύρου, η Ελλάδα δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της για έρευνες στην υπόλοιπη χώρα συμπεριλαμβανομένου και του Αιγαίου. Όπως έχουμε ήδη επισημάνει (βλ.
εδώ), αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε σήμερα να διεξάγουμε έρευνες σε περιοχές πλησίον των παραλίων μας όπως λ.χ. Στον Θερμαϊκό Κόλπο, στον Κόλπο του Ορφανού, ανατολικά της Θάσου (όπου ως γνωστό έχει ανακαλυφθεί ένα σημαντικό κοίτασμα πετρελαίου στις θέσεις Σταυρός και Μπάμπουρας) και σε πλείστες άλλες τοποθεσίες σε όλη την χώρα.Με τους πολιτικούς και διπλωμάτες να προβάλλουν κατά καιρούς άπειρα νομικά και άλλα επιχειρήματα κατά της ανακήρυξης ΑΟΖ.
Αλλα αυτό που είναι ακατανόητο είναι η αποφυγή, από διαδοχικές κυβερνήσεις, της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων απο τα 6 ναυτικά μίλια που είναι σήμερα στα 12 ν.μ. όπως δικαιούμαστε να πράξουμε βάσει του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Μια κίνηση που διασφαλίζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ενώ συγχρόνως αυξάνει θεαματικά την επιφάνεια των θαλασσίων περιοχών όπου μπορούμε να διεξάγουμε έρευνες.
Δικαιολογία ως τώρα για την αποφυγή επέκτασης των χωρικών μας υδάτων υπήρξε το γνωστό casus belli της Τουρκίας η οποία δια νομοθετικής ρύθμισης το 1991 απεφάνθη ότι θα το θεωρήσει εχθρική πράξη εάν η Ελλάδα απεπειράτο να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέρα των 6 ν.μ. Όμως, υπό το φως των έως τώρα εξελίξεων (κυρίως της παγκόσμιας πλέον αποδοχής του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας) και της εμπειρίας από άλλα κράτη που αντιμετώπισαν παρόμοιες καταστάσεις, τα επιχειρήματα της Άγκυρας μόνο ως έωλα μπορούν να χαρακτηριστούν και άρα να καταπέσουν ασυζητητί στο διεθνές ναυτικό δικαστήριο του Αμβούργου, του μόνου υπευθύνου οργάνου, όπως έχει ορισθεί από τα Ηνωμένα Έθνη, για εκδίκαση υποθέσεων που σχετίζονται με το Διεθνές Ναυτικό Δίκαιο.