Το τέλος του Ψυχρού
πολέμου επήλθε αιφνιδιαστικά πριν από 28 χρόνια χωρίς ξεκάθαρο νικητή (
no
clear
cut
winner).
Τον Νοέμβριο του 1989 άφωνη η
παγκόσμια κοινότητα παρακολούθησε στην Τιβί το θεαματικότερο γεγονός της χρονιάς:
την πτώση του τείχους του Βερολίνου που σηματοδότησε την αρχή του τέλους του
Ψυχρού πολέμου.
Ακολούθησε η στρατιωτική απόσυρση
της ΕΣΣΔ από την Ευρώπη το 1990. Όμως έγινε με τόση βιασύνη και ευκολία, που ίσως
έδωσε το λάθος μήνυμα στα "γεράκια" της άλλης πλευράς.
Θεώρησαν ίσως αυτοί, ότι όντας στο
απόγειο της παντοδυναμίας τους θα μπορούσαν στο εξής να κάνουν ότι θέλουν με
την πληγωμένη ρωσική αρκούδα κλεισμένη πλέον στη φωλιά της.
Μόνο που η "φωλιά" είναι η
αχανής χώρα με τον καρτερικό και γενναίο λαό που ούτε ο Ναπολέων στον καιρό του
ούτε αργότερα ο Χίτλερ κατόρθωσαν να κατακτήσουν και να αρπάξουν, ο μεν την
ξυλεία, ο δε τα πετρέλαια του.
Και, όπως ο Χίτλερ το 1941 αγνόησε το
μάθημα της Ιστορίας απέναντι στον Ναπολέοντα και την έπαθε, έτσι και αυτοί τώρα
το διακινδύνευσαν επί προεδρίας αδύναμου Ομπάμα.
Θεώρησαν δηλαδή εύκολη λεία για τα
νύχια τους τη Ρωσία και ετοιμάστηκαν να τη λεηλατήσουν. Π.χ. βάζοντας το ΝΑΤΟ
να επιδιώξει τον γεωστρατηγικό στραγγαλισμό της, ή το πλέον ηλίθιο, ρίχνοντας
τη Μέση Ανατολή στο χάος προκειμένου να περιορίσουν τη ρωσική επιρροή σε
ορισμένες χώρες της περιοχής.
Μεγάλη η αφέλεια τους και τεράστια η
ευθύνη τους. Διότι αν κοίταζαν ένα καθρέφτη θα έβλεπαν πως ούτε η δική τους πλευρά
βγήκε αλώβητη από τον Ψυχρό πόλεμο της περιόδου 1945-1989.
Πρωτίστως είναι το κόστος του Ψυχρού πολέμου,
που εκτίναξε το Δημόσιο χρέος της Αμερικής αν δεν κάνω λάθος στο 340% του ΑΕΠ της.
Και δευτερευόντως, πόσες είναι οι
καθαρές στρατιωτικές νίκες των Αμερικανών στην διάρκεια του πολέμου;
Μόνο
μία, η Ελλάς του εμφυλίου το 1949! Στην Κορέα το 1952 η νίκη ήταν μοιρασμένη
ανάμεσα στη Νότια και τη Βόρεια Κορέα.
Στο δε Βιετνάμ αργότερα μετά το
φιάσκο της Κούβας (που ίσως ήταν η αιτία που κόστισε τη ζωή του Προέδρου
Κέννεντυ) η κατάσταση στα πεδία των μαχών αλλά και στο εσωτερικό της Αμερικής εξελίχθηκε
αρνητικά. (Δεν αναφέρομαι στους Σοβιετικούς, π.χ. στο αιματηρό τίμημα του
Αφγανιστάν για αυτούς επειδή το θέμα μου δεν είναι αυτοί)
Επιτρέψτε μου μια παρένθεση εδώ. Ως
φοιτητής στην Αμερική τη δεκαετία του 1950 έζησα τα ευτυχέστερα χρόνια της ζωής
μου, γεμάτα σχέδια και ελπίδα και την αλληλεγγύη των Αμερικανών που γνώρισα. Τόσο
των καθηγητών μου όσο και των απλών ανθρώπων. Η Αμερική είναι η δεύτερη πατρίδα
μου. Ωστόσο ανατριχιάζω στη σκέψη ότι η κακή σχέση της Αμερικής με τη Ρωσία
μπορεί να εξελιχθεί σε νέο Ψυχρό πόλεμο, αν όχι και "θερμό".
Και τούτο διότι δεν έπαυσε ποτέ η
Ρωσία να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη του κόσμου (και με σχετική
υπεροπλία σε συμβατικές δυνάμεις του ηπειρωτικού τομέα).
Ο άνθρωπος φτάνει στον πόλεμο οσάκις
οι διπλωματικές καταστάσεις τον οδηγούν στο απροχώρητο και το "μη παρέκει".
Κατά τον Κλαούζεβιτς η διπλωματία είναι η συνέχεια του πολέμου και αντιστρόφως.
Εσείς πείτε το ματαιοδοξία ή "ανθρώπινη αδυναμία" προκειμένου για τον
όποιο ηγέτη.
Π.χ. ο Μέγας Αλέξανδρος όταν δεν μπόρεσε
να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό με το μυαλό του, τότε τράβηξε το σπαθί και τον έκοψε.
Γνώριζε ότι διαφορετικά δεν θα
μπορούσε να σταθεί όρθιος πλέον απέναντι στον στρατό του και γιαυτό τον έκοψε.
Ερωτώ άρα: Θα μπορούσε να σταθεί
όρθιος έστω και μια μέρα στο Κρεμλίνο ο Πρόεδρος Πούτιν, αν π.χ. η ακροδεξιά κυβέρνηση
της Ουκρανίας τον έδιωχνε από την Κριμαία και τη Μαύρη Θάλασσα;
Διότι αυτό δήλωνε προ ετών ότι θα
πράξει η ουκρανική κυβέρνηση υπακούοντας στα "γεράκια" που προφανώς
την έφεραν στην εξουσία για αυτό το σκοπό. Για να αρνηθεί να ανανεώσει τη διακρατική
Σύμβαση με τη Ρωσία για παραμονή του πολεμικού στόλου της στο λιμάνι της
Σεβαστούπολης στην Κριμαία.
Ώστε κάπως έτσι ως φαίνεται, φτάνει
ο άνθρωπος στο "μη παρέκει" και στο ενδεχόμενο του πολέμου. Η Ρωσία
χωρίς το στόλο της δεν θα μπορούσε να σταθεί στη Μαύρη Θάλασσα.
Τώρα έρχεται ο οξύθυμος Ντόναλντ
Τραμπ ως ο αναμορφωτής αυτής της επικίνδυνης πολιτικής του τέως Προέδρου
Ομπάμα. Ο νέος Πρόεδρος της Αμερικής θέλει "να τα βρει" με τον
Πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, και μάλιστα σε επίπεδο ισοτιμίας μεταξύ τους όπως
αναφέρουν οι πηγές, δηλαδή ως ίσος προς ίσον,
as
equal
to
equal.
Ούτε εύκολο ούτε προδιαγεγραμμένα
ευτυχές θα είναι το τέλος του εγχειρήματος. Σε προσωπικό επίπεδο μεταξύ των δυο,
ο άνθρωπος που μέχρι χθες έχτιζε τους υψηλότερους και πολυτελέστερους ουρανοξύστες
του κόσμου (και που ίσως του άρεσε να απομονώνεται σε κάποιο από τα ύψη τους) θα
καθίσει αντάμα με ένα πρώην αξιωματούχο των
Μυστικών Υπηρεσιών της ΕΣΣΔ για να πιεί ένα ουίσκι μαζί του και μια βότκα, και
να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας για τα συμφέροντα και τα "μη
παρέκει" ενός εκάστου. Η συζήτηση θα συμπεριλάβει και την ευαίσθητη
περιοχή μας ("ευαίσθητη" λόγω του ενεργειακού πλούτου της).
Πολλοί λένε ότι θα πρόκειται για μια
"νέα Γιάλτα". Θυμίζω ότι και η ιστορική Γιάλτα υπόσχονταν ειρήνη και
είδαμε τι επακολούθησε.
Ο Ελληνοαμερικανός Ναύαρχος Δημήτρης
(Τζιμ) Σταυρίδης, πρώην Διοικητής του ΝΑΤΟ, ανασύρει σε άρθρο του μια ρώσικη
παροιμία που λέει "δυό αρκούδες δεν ζουν στην ίδια φωλιά".
Όμως τονίζει πως η Αμερική δεν είναι
"η άλλη αρκούδα" αλλά ότι είναι "ο αετός που πετάει στα
ύψη".
Ας είναι ότι θέλει φτάνει ο Τραμπ με
τον Πούτιν "να τα βρούνε" μεταξύ τους, πράγμα που θα βοηθήσει και τη
μικρή τραγική μας χώρα καθώς είναι πιασμένη στο δόκανο σαν το σπουργιτάκι
μεταξύ Γερμανίας του Σόιμπλε και ΔΝΤ.