Καθώς οδεύουμε προς το τέλος του έτους οι διεθνείς τιμές του αργού
εξακολουθούν να κινούνται στη ζώνη των $36-$38 το βαρέλι, δηλαδή σε χαμηλά των
12 τελευταίων ετών. Σήμερα το πρωί στο
ICE
του Λονδίνου η ποικιλία
Brent, το διεθνές
benchmark, διαπραγματεύετο στα $37.30 το βαρέλι για παραδόσεις Φεβρουαρίου. Και ενώ
οι διεθνείς τιμές του αργού έχουν χάσει περίπου 70% της αξίας της τους
τελευταίους 18 μήνες (είχε φθάσει τα $115 το βαρέλι τον Ιανουάριο του 2014) η
τιμή στην αντλία είναι ζήτημα εάν έχει μειωθεί κατά 25% την ίδια περίοδο. Και
το κλασσικό ερώτημα παραμένει το ίδιο τα τελευταία 40 και κάτι χρόνια. Δηλαδή,
γιατί ενώ οι διεθνείς τιμές διολισθαίνουν με ταχύτητα οι καταναλωτές να μην
μπορούν να ωφεληθούν από την μείωση τους;
Το ίδιο περίπου ερώτημα είχε θέσει η πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας
Margaret
Thatcher στον τότε βασιλέα της Σαουδικής Αραβίας Φεϊζάλ. «Εξοχότατε», του
απευθύνθηκε η Σιδηρά Κυρία της Βρετανικής κυβέρνησης, «γιατί μας κάνετε και
υποφέρουμε κρατώντας τις τιμές του πετρελαίου σε τόσο υψηλά επίπεδα; Η
οικονομία μας κινδυνεύει να πέσει έξω εξαιτίας του ακριβού πετρελαίου». Τότε, αμέσως
μετά τη δεύτερη πετρελαϊκή κρίση του 1979 το πετρέλαιο είχε φθάσει τα $35 το
βαρέλι σε τιμές εκείνης της περιόδου, ή στα $115 το βαρέλι σε αντίστοιχες
σημερινές τιμές.
Ο Φεϊζάλ, που ήτο γνωστός για την ψυχραιμία του και τους καλούς του τρόπους,
εμειδίασε ελαφρώς και απάντησε στη Βρετανίδα πρωθυπουργό ότι «Κυρία
πρωθυπουργέ, οι τιμές που σας πωλούμε το πετρέλαιο είναι καθ’ όλα λογικές και
δεν επιβαρύνουν υπέρμετρα τον προϋπολογισμό του κράτους σας. Εάν μάλιστα
αποφασίζατε να μειώσετε την υψηλή φορολογία που επιβάλλεται σε όλα τα καύσιμα
θα διαπιστώνατε ότι το κόστος του ενός λίτρου που αγοράζει ο καταναλωτής στα
πρατήρια θα εμειώνωτο αυτόματα κατά 50% τουλάχιστον».
Το επιχείρημα του Φεϊζάλ ισχύει ακριβώς το ίδιο και σήμερα και εάν μάλιστα
μελετήσουμε την γραφική παράσταση που μας παρέχει ο
OPEC μέσω του
site του
www.
opec.
org θα δούμε ότι στις Ηνωμένες
Πολιτείες όπου οι φόροι στη βενζίνη είναι ελάχιστοι, σε σύγκριση με την ακριβή
Ευρώπη, το κόστος ενός λίτρου αμόλυβδης είναι κάτι λιγότερο από το ένα δολάριο
σε σύγκριση με τη Μ. Βρετανία που ξεπερνάει τα $2. Ενώ πριν δύο χρόνια που οι
διεθνείς τιμές πετρελαίου ήσαν στα $120 το βαρέλι το λίτρο στις ΗΠΑ είχαν
φθάσει τα $2.50- πάλι αρκετά φθηνότερα σε σύγκριση με την Ευρώπη.
Έτσι και στην Ελλάδα όπως μας δείχνει το λίαν παραστατικό διάγραμμα του
Υπουργείου Ανάπτυξης στα €1.38 το λίτρο, που ήτο ο μέσος όρος της τιμής για την
αμόλυβδη προ των Χριστουγέννων, οι φόροι αντιστοιχούσαν στο 0.92888
eurocents, δηλαδή στο 67.1% της συνολικής αξίας. Για αυτό αντί οι καταναλωτές να
στρέφονται εναντίον των εταιρειών, των πρατηριούχων και των διυλιστηρίων όπου
απευθύνονται παραδοσιακά για να παραπονεθούν σέρνοντας τους τα εξ αμάξης καλό
θα ήτο να επικοινωνούν απευθείας με το γραφείο του πρωθυπουργού θέτοντας του το
απλό ερώτημα για το τι προτίθεται η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση να κάνει
για να μειώσει την υπέρογκη φορολογία στα καύσιμα θέτοντας έτσι τέλος στη
σκληρή λιτότητα που ταλανίζει τη χώρα.
Απάντηση ασφαλώς δεν θα δοθεί ούτε μειώσεις θα γίνουν για τον απλούστατο
λόγο ότι ο κ. Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του στην κυβέρνηση, όπως και αυτοί
που προηγήθηκαν, χρειάζονται απόλυτα και άμεσα τα έσοδα που αποφέρει η υψηλή
φορολογία στα καύσιμα. Απαραίτητα έσοδα προκειμένου να καλύπτουν τα υπέρογκα
λειτουργικά έξοδα ενός τεράστιου (για το μέγεθος της χώρας) και υπερβολικά σπάταλου
κρατικού μηχανισμού και για να συνεχίζουν να διορίζουν συγγενείς και φίλους στο
δημόσιο, γνωρίζοντας ότι αυτό χρηματοδοτείται σε σταθερή και ασφαλή βάση από
τους απίστευτα υψηλούς φόρους στα καύσιμα.
