Ο Μανιάτης έθεσε το κρίσιμο ερώτημα που «προσπαθούν να απαντήσουν οι πάντες», εστιάζοντας στην πολιτική χρησιμότητα της αποκλιμάκωσης. Όπως τόνισε, η αφήγηση των «ήρεμων νερών» μπορούσε να ερμηνευθεί θετικά επειδή μείωνε την επιχειρησιακή φθορά (λιγότερα αεροσκάφη στον αέρα, λιγότερη κατανάλωση πόρων σε μια διαρκή αναμέτρηση χαμηλής έντασης). Ωστόσο, στην άλλη όψη του νομίσματος – και εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο – υποστήριξε ότι η ίδια περίοδος εξυπηρέτησε αντικειμενικά την Τουρκία, διότι τη διευκόλυνε στη στρατηγική επιδίωξή της να «νομιμοποιηθεί» εντός ευρωπαϊκών εργαλείων και χρηματοδοτικών/αμυντικών πλαισίων, όπως το πρόγραμμα SAFE.
Στην καρδιά της παρέμβασής του βρίσκεται το έργο ηλεκτρικής διασύνδεσης, το οποίο χαρακτηρίζει πρακτικά ως ευρωπαϊκό κεκτημένο: υπενθύμισε ότι το «καλώδιο» έχει ιστορία από το 2011, ότι έχει περάσει έξι φορές από επαναξιολόγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ότι συνοδεύεται από 650 εκατ. ευρώ κοινοτική χρηματοδότηση. Σε αυτό το πλαίσιο, η τουρκική παρεμπόδιση δεν είναι απλώς «ελληνικό» ή «κυπριακό» πρόβλημα, αλλά ευθεία αμφισβήτηση ευρωπαϊκού έργου κοινού ενδιαφέροντος.
Γι’ αυτό και η πολιτική του πρόταση είναι θεσμικά «σκληρή»: το ζήτημα πρέπει να μεταφερθεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να ζητούν ρητά ευρωπαϊκή καταδίκη της Τουρκίας. Το σκεπτικό του είναι ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί να μιλά για στρατηγική αυτονομία και ενεργειακή ασφάλεια, ενώ επιτρέπει σε τρίτη χώρα να μπλοκάρει, επί του πεδίου, έργα που έχουν ευρωπαϊκή σφραγίδα.
Παράλληλα, ο Μανιάτης άνοιξε τον ενεργειακό φάκελο της Ελλάδας με συγκεκριμένη χρονική στόχευση. Υπογράμμισε ότι η Ευρώπη έχει «τεράστια ανάγκη» για ενεργειακή τροφοδοσία, ενώ εξέφρασε βεβαιότητα για την προοπτική κοιτασμάτων νότια της Κρήτης, σημειώνοντας ότι υπάρχει διαθεσιμότητα χρηματοδότησης από την ExxonMobil. Η εκτίμησή του είναι ότι εντός του 2026, υπό την προϋπόθεση αποτελεσματικής ελληνικής διπλωματικής κινητοποίησης, μπορεί να γίνει γεώτρηση, ενώ σε περίπου 2,5 χρόνια από σήμερα η Ελλάδα θα μπορούσε να παράξει το πρώτο φυσικό της αέριο.
Το συνολικό μήνυμα της παρέμβασης είναι ότι η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι «θέατρο διμερών καβγάδων», αλλά πεδίο όπου δοκιμάζεται η ευρωπαϊκή αξιοπιστία: αν η Ε.Ε. δεν υπερασπιστεί έμπρακτα τα έργα και τα συμφέροντά της, δημιουργεί προηγούμενο. Κι αυτό, όπως προκύπτει από τη λογική Μανιάτη, είναι το πραγματικό ρίσκο πίσω από την επιφανειακή ηρεμία.
geopolitico.gr