Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες-με επικεφαλής τον ΓΓ του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, θέλουν οπωσδήποτε την ένταξη της Ουκρανίας στη Συμμαχία. Ο Ρούτε μάλιστα, μιλώντας στην El Pais, υποστηρίζει ότι «ένα ειρηνευτικό σχέδιο δεν αλλάζει την αξιολόγηση της Ρωσίας ως μακροπρόθεσμης απειλής για την Ευρώπη. Γι’ αυτό πρέπει να ξοδέψουμε πολύ περισσότερα για την άμυνά μας». Δεν χρειάζεται να συμφωνήσει κανείς με αυτό, αλλά η πολιτική πρέπει να αντιμετωπίζει τις πραγματικότητες. Και μια πραγματικότητα είναι ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ έρχεται σε αντίθεση με τα ρωσικά συμφέροντα ασφαλείας.
Έχουν υπάρξει πολλές υπέροχες Συνθήκες στο παρελθόν που επανειλημμένα τόνιζαν ότι η ασφάλεια ενός κράτους δεν πρέπει να αποκαθίσταται σε βάρος της ασφάλειας ενός άλλου. Όσο κάποιοι σκέφτονται με όρους νίκης ή ήττας, και έννοιες όπως η συνθηκολόγηση παίζουν ρόλο, εποικοδομητικές λύσεις που είναι καλές για τους ανθρώπους σχεδόν αναπόφευκτα παραβλέπονται. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της ηθικής της προσωπικής βούλησης και της ηθικής της ευθύνης.
Η ΕΕ στο περιθώριο
Το τραγικό είναι παρόλο που η Ευρώπη βρίσκεται γεωγραφικά πιο κοντά στη Ρωσία, σε σχέση με την Αμερική και συνεπώς θα έπρεπε να έχει έννομο συμφέρον να τερματιστεί ο πόλεμος, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα ισχυρά κράτη μέλη της, δεν παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό το θέμα όσον αφορά την εξεύρεση εποικοδομητικών λύσεων.
Το αντίθετο μάλιστα: Επιδιώκουν να συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Και για να δικαιολογούν το θηριώδες πρόγραμμα επανεξοπλισμού της ΕΕ, αλλά και για την πολιτική επιβίωση των περισσότερων ηγετών. Που επενδύουν στον φόβο του πολέμου για να πείθουν τους πολίτες ότι η επιδείνωση της καθημερινότητάς τους, η ακρίβεια και η μείωση της αγοραστικής δύναμης, είναι αναγκαία κακά. Για να μην μας φάει η … «αρκούδα».
Ειδικά, οι Γερμανοί πολιτικοί, πρωτοστατούν σε ψυχροπολεμικές δηλώσεις και στη ρωσοφοβία.. Θέλουν να πείσουν τους Ευρωπαίους πολίτες ότι η Ρωσία ήταν πάντα εχθρός μας και πάντα θα είναι. Έχω ένα μεγάλο πρόβλημα με αυτή την ιστορική αμνησία.
Θέλουν να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη πόσο γενναιόδωρα συγχώρεσε ο λαός της Σοβιετικής Ένωσης, και μάλιστα η Ρωσία, τη Γερμανία, μετά από όλες τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι Ναζί του Τρίτου Ράιχ.
Ξεχνούν ότι η Μόσχα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανένωση της Γερμανίας, με τις συμφωνίες Γκορμπατσώφ- Κολ -Μιτεράν.
Και δυστυχώς, τα ρωσικά συμφέροντα ασφάλειας δεν έχουν παίξει κανένα ρόλο μέχρι στιγμής στις σκέψεις των Ευρωπαίων ηγετών.
Έπρεπε να έρθει ο Τραμπ…
Τελικά, έπρεπε να έρθει ένας Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος, και μάλιστα κάποιος σαν τον Ντόναλντ Τραμπ, για να προσφέρει τουλάχιστον μια ευκαιρία για μια ειρηνευτική συμφωνία. Μια συμφωνία που να είναι κάτι περισσότερο από μια απλή κατάπαυση του πυρός, αλλά μάλλον ένας συμβιβασμός.
Η ειρήνη είναι όμως επίσης, προς το συμφέρον της Ευρώπης, όπως αποδεικνύεται από την τιμή του φυσικού αερίου στο Χρηματιστήριο του Άμστερνταμ, η οποία μειώθηκε για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια κάτω από τα 30 δολάρια τη μεγαβατώρα, μόλις εμφανίστηκε το ενδεχόμενο μιας ειρηνευτικής συμφωνίας.
Αν τελειώσει ο πόλεμος, οι Ευρωπαίοι θα ξοδεύουν πολύ λιγότερα για ενέργεια, κάτι που χρειάζονται εναγωνίως, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις στην ΕΕ.
Η συμφωνία εγγυάται επίσης την ανοικοδόμηση, την επιβίωση και την κυριαρχία της Ουκρανίας: εάν αποδεχτεί την ειρήνη, θα ανοικοδομηθεί με ευρωπαϊκά και ρωσικά χρήματα, υπό τη διαχείριση των ΗΠΑ, κάτι που είναι θετικό για το Κίεβο.
Για τους Ρώσους, θα μπορούσε να είναι μια καλή συμφωνία: σε αντάλλαγμα, θα αρθούν οι δυτικές κυρώσεις και θα ενταχθούν στην G8. Αν και πολλοί διερωτώνται πώς οι ηγέτες της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και του Καναδά θα σφίξουν τα χέρια με τον Πούτιν, στην επόμενη σύνοδο κορυφής του G8….