Οι δύο πλευρές συμφώνησαν στους καλούς σκοπούς και τις ευγενείς προθέσεις, εξακολουθούν όμως να διαφωνούν στον επιμερισμό του κόστους. Η Κύπρος θέλει συμβολική συμμετοχή, η Ελλάδα δεν προτίθεται να αναλάβει το κόστος της Κύπρου, παρότι «Εστία» την προτρέπει να το κάνει. Έτσι, το τέλος έρχεται γλυκά, με ευθανασία, που διατυπώνεται περιφραστικά στις επίσημες ανακοινώσεις ως εξής: «Άμεση επικαιροποίηση των οικονομοτεχνικών παραμέτρων του έργου, ώστε δυνητικά να ενισχυθεί από την είσοδο νέων ισχυρών επενδυτών». Αφού δηλαδή οι δυο μας δεν μπορούμε να τα βρούμε στη μοιρασιά του κόστους, ας βάλουμε και έναν τρίτο.
Θα βρεθεί τρίτος επενδυτής; Ορισμένοι ελπίζουν στου Αμερικανούς γενικώς και αορίστως, ενθαρρυμένοι μάλλον από την υπόθεση του άξονα Βορρά – Νότου για τη μεταφορά αμερικανικού LNG, στην οποία οι Αμερικανοί τοποθετούν την Ελλάδα σε θέση-κλειδί στον σχεδιασμό τους. Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, όμως. Το συγκεκριμένο σχέδιο μας το έφεραν έτοιμο και επεξεργασμένο, με τη μορφή της «προσφοράς που δεν μπορείς να αρνηθείς» - και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά, γιατί είναι πράγματι προς το συμφέρον της χώρας μας. Στην περίπτωση του καλωδίου όμως, θα πρέπει εμείς να χτυπήσουμε την πόρτα τους για να το πουλήσουμε. Επομένως, ανοιχτό τέλος….
(Από την "Πανδώρα", τα ΝΕΑ 15 Νοεμβρίου,2025)