Ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, τον οποίον μάλιστα συνεχάρη ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγήπ Ερντογάν διά την εκλογή του, τάσσεται υπέρ της συνενώσεως της Κύπρου στην βάση της «δικοινοτικής – διζωνικής», χαλαράς ομοσπονδίας, εδραζομένης επί των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) κι απομακρύνεται από την εμμονική Τουρκική ιδέα της αναγνωρίσεως του ψευδοκράτους ως ανεξαρτήτου.
Ο Κύπριος πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης συνεχάρη τον εκλεγέντα ηγέτη των Τουρκοκυπρίων κι εξέφρασε την ελπίδα επαναλήψεως των «διακοινοτικών συνομιλιών» εκεί που είχαν διακοπεί το 2017 στο Ελβετικό θέρετρο Κραν-Μοντανά.
Ο Έλλην ΥΠΕΞ Γ. Γεραπετρίτης καλωσόρισε την νέα εξέλιξη στο Κυπριακό πρόβλημα και οι Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς την προέβαλαν στην πρώτη σελίδα, χωρίς την εγκατάλειψη της θεωρίας των «δύο κρατών» απ’ την Τουρκία, που αποτελεί στροφή της πολιτικής απέναντι στην Κύπρο, χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως την οποία ωστόσο δεν αναγνωρίζουν οι Τούρκοι.
Πίσω απ’ την εγκατάλειψη της άκαμπτης Τουρκικής μέχρι τούδε στάσεως, διαφαίνεται η πρόσφατη δήλωση του Αμερικανικού Στέητ Ντιπάρτμεντ ότι «δεσμεύεται για την επανένωση της Κύπρου» στην βάση των αποφάσεων του ΣΑ του ΟΗΕ και η προσαρμογή της Τουρκίας.
Εάν ο Τουρκικός ελιγμός δεν «ποιεί την ανάγκη φιλοτιμίαν» θέλει φανεί όχι τόσον από την ταχεία επαφή των δύο μερών υπό την προεδρία του ΓΓ του ΟΗΕ Αντώνιο Γκουτέρες – δια να μην χαθή το «μομέντουμ» - όσον από τις λεπτομέρειες της προόδου των συνομιλιών.
Επίσης η πρόθεση επίσης της Κυπριακής Δημοκρατίας να προσχωρήσει στην συνθήκη Σαίνγκεν πανικόβαλε τους Τουρκοκυπρίους ότι θα αντιμετώπιζαν δυσκολίες ταξιδεύοντες στην Ευρώπη και η κατάργηση της «Πράσινης γραμμής» θα τους απομόνωνε από τον πολιτισμένο κόσμο.
Εν τούτοις η εμπειρία του παρελθόντος και η δήλωση του κυβερνητικού συνεταίρου του Ερντογάν, Μπαχτσελί, ότι επείγει η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του «Τουρκοκυπριακού κράτους», δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία για το Κυπριακό. Πολλά εμπόδια θα μπορούσαν να προκύψουν από μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της Τουρκίας που υπονομεύουν την βιωσιμότητα διακυβερνήσεως της ηνωμένη νήσου, όπως με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου το 1955. Το ιδιοκτησιακό, η Αμμόχωστος και οι έποικοι αποτελούν «Γορδίους δεσμούς» προς λύσιν.