Αυτό είναι το επίμαχο σημείο της δήλωσης του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν. Πιθανόν αυτή η πρόδηλη επιθετικότητα να οφείλεται στο γεγονός πως, όντας ένας από τους δελφίνους για τη διαδοχή του Ταγίπ Ερντογάν, καλλιεργεί ένα εθνικιστικό προφίλ. Υπάρχει όμως και μια άλλη ερμηνεία για αυτή τη δήλωση. Ο Χ. Φιντάν διαβλέπει πως η ανακωχή στη Γάζα θα στρέψει την προσοχή του Ισραήλ στη Συρία, όπου εκεί τα πράγματα ήδη δεν εξελίσσονται όπως θα ήθελε η Τουρκία. Επιπλέον η τετραμερής συνεργασία –και όχι συμμαχία– Αιγύπτου, Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου, εκ των πραγμάτων αποτελεί ανάχωμα στο όραμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Οι εξ ανατολών γείτονές μας ασφυκτιούν από τα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας και απειλούν πως ο στρατός τους θα κληθεί να λύσει αυτό το πρόβλημα. Ομως ο στρατός ένα μόνο όπλο διαθέτει: τη βία ή την απειλή άσκησης βίας.
Στην προκειμένη περίπτωση ο Χακάν Φιντάν ποιον απειλεί; Την Αίγυπτο και το Ισραήλ προφανώς δεν μπορεί να απειλήσει. Μήπως την Κύπρο; Μα, ήδη η Τουρκία κατέχει το 36% της Μεγαλονήσου. Δεν έχει κανένα νόημα να την καταλάβει ολόκληρη διότι, πέραν όλων των άλλων, μια τέτοια ενέργεια έχει τεράστια ρίσκα. Τι μένει; Η Ελλάδα. Ο Φιντάν, επειδή διετέλεσε επικεφαλής της ΜΙΤ, γνωρίζει πολύ καλά κάποια πράγματα. Γνωρίζει τους ήδη διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων και σε ένα πράγμα μπορεί να ποντάρει. Μόνον στον εκφοβισμό, δηλαδή στην απειλή άσκησης βίας. Ετσι, έχω την αίσθηση πως η Τουρκία επεξεργάζεται, σε όλα τα επίπεδα, τη διατύπωση ενός νέου casus belli που θα αφορά τις συνεργασίες της πατρίδας μας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Μπορεί να το κάνει; Το διεθνές κλίμα ευνοεί τέτοιες συμπεριφορές;
Στις μέρες μας τα πάντα μπορεί να γίνουν, τα πάντα επιτρέπονται. Το ζητούμενο κάθε φορά δεν είναι τι επιδιώκει η απέναντι πλευρά, αλλά ποιες είναι οι δικές σου άμυνες.
Στις μέρες μας τα πάντα μπορεί να γίνουν, τα πάντα επιτρέπονται. Το ζητούμενο κάθε φορά δεν είναι τι επιδιώκει η απέναντι πλευρά, αλλά ποιες είναι οι δικές σου άμυνες.
Η Ελλάδα σήμερα είναι πιο ισχυρή από ποτέ τόσο στο στρατιωτικό επίπεδο όσο και στο διπλωματικό. Αυτή η διαπίστωση για να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας αποτελεσματικής, αποτρεπτικής πολιτικής, θα πρέπει να διαποτίζει όλα τα κέντρα λήψης των κρίσιμων αποφάσεων.
Τα λεγόμενα «ήρεμα νερά» δεν αποτελούν αυτοσκοπό, διότι τότε η πατρίδα μας θα μπει σε μια τροχιά συνεχών υποχωρήσεων. Η τετραμερής συνεργασία έχει προσλάβει τη διάσταση της στρατηγικής επιλογής, για αυτό και η τουρκική πλευρά επιδιώκει τη διάρρηξή της με κάθε τρόπο.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")