τη Γάζα — είμαστε πολύ κοντά», είχε πει ο Τραμπ στους δημοσιογράφους την περασμένη Πέμπτη, δίδοντας ξεκάθαρα τον τόνο ότι δεν θα δεχθεί κανένα “ναι μεν αλλά” του Τελ Αβίβ.
Εξάλλου, η τραγωδία στην Γάζα έχει στρέψει την παγκόσμια αλλά και την σταθερά φιλοισραηλινή αμερικανική κοινή γνώμη εναντίον της ισραηλινής κυβέρνησης. Δημοσκόπηση, που διεξήχθη από τους New York Times και το Πανεπιστήμιο της Σιένα και δόθηκε στην δημοσιότητα την Δευτέρα, ανέφερε ότι περισσότεροι Αμερικανοί υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους έναντι του Ισραήλ για πρώτη φορά από τότε που η έρευνα ξεκίνησε να θέτει το ερώτημα το 1998. Αμέσως μετά την εισβολή της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023, το 47% των ερωτηθέντων υποστήριξε το Ισραήλ, σε σύγκριση με το 20% που υποστήριξε τους Παλαιστίνιους, ανέφεραν οι New York Times. Στην έρευνα της Δευτέρας, το 35% τάχθηκε υπέρ των Παλαιστινίων και το 34% υπέρ του Ισραήλ, ενώ οι υπόλοιποι δήλωσαν ότι δεν γνωρίζουν ή δεν υποστηρίζουν καμία από τις δύο πλευρές.
Στην πραγματικότητα, μετά την διεθνή κατακραυγή για τις επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατούς την Γάζα, που ουσιαστικά έχουν απομονώσει το Τελ Αβίβ ακόμη και από τους παραδοσιακούς συμμάχους του, ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν είχε ούτε αυτός επιλογή. Διότι κινδύνευε η οργή αυτή εναντίον του Νετανιάχου να στραφεί και προς τον ίδιο καθώς είναι η μόνη δυτική κυβέρνηση που υποστηρίζει τόσο έμπρακτα το Τελ Αβίβ αυτή την στιγμή. Βεβαίως ο Τραμπ έδωσε ένα αβαντάζ στο στενό σύμμαχό του, μεταφέροντας πλέον όλο το βάρος αλλά και όλη την ευθύνη τυχόν αποτυχίας στην Χαμάς, δίδοντας της τελεσίγραφο 3-4 ημερών. Σε διαφορετική περίπτωση, «το Ισραήλ θα έχει την πλήρη υποστήριξή μου για να ολοκληρώσει το έργο της καταστροφής της απειλής της Χαμάς», όπως κατέστησε σαφές ο Τραμπ, ο οποίος βάσει του σχεδίου θα γίνει προσωρινός πρόεδρος ενός διοικητικού συμβουλίου υπεύθυνου για την ανάπλαση της Γάζας. Και μάλιστα με την στήριξη και του αραβικού κόσμου. Η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Τουρκία, η Ινδονησία και το Πακιστάν χαιρέτισαν «τον ρόλο του Αμερικανού προέδρου και τις ειλικρινείς προσπάθειές του με στόχο τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα». Παράλληλα, επιβεβαίωσαν «τη βούλησή τους να συνεργαστούν με θετικό και εποικοδομητικό τρόπο με τις ΗΠΑ και τα ενδιαφερόμενα μέρη για την οριστικοποίηση της συμφωνίας και τη διασφάλιση της εφαρμογής της».
Αν και το σχέδιο του Τραμπ είναι αρκετά ασαφές κυρίως όσον αφορά την μορφή της “νέας Γάζας” στην οποία αναφέρεται πολλάκις, προσφέρει μια έστω και προσωρινή επιτυχία στον Αμερικανό Πρόεδρο, που παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις δεν έχει καταφέρει να δώσει τέλος στις παγκόσμιες συγκρούσεις. Η στασιμότητα στο ουκρανικό έχει πλήξει το γόητρό του ειδικά μετά το τετ α τετ που είχε με τον Ρώσο Πρόεδρο στην Αλάσκα, το οποίο ωστόσο δεν οδήγησε σε απτά αποτελέσματα. Επομένως “ο Πρόεδρος που θα τελείωνε τους πολέμους” χρειάζεται επειγόντως μια διπλωματική νίκη. Και με τους δικού του όρους, όσο αυτό καθίσταται δυνατό. Βεβαίως η κατάσταση στην Μέση Ανατολή είναι εξαιρετικά σύνθετη και ουδείς μπορεί να προβλέψει ότι το σχέδιο των 20 σημείων του Ντόναλντ Τραμπ θα στεφθεί με επιτυχία. Εντούτοις, δίνει μια ώθηση για την συνέχεια, με τον Τραμπ να καταφεύγει στην γνωστή πλέον τακτική “ή το αποδέχεσαι ή θα αντιμετωπίσεις τις συνέπειες”. Το αν θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική και απέναντι στην Ρωσία, μένει να φανεί. Ωστόσο είναι γεγονός ότι ο Τραμπ έχει σκληρύνει την στάση του απέναντι στην Μόσχα, αφήνοντας ουσιαστικά όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Είναι ενδεικτικό ότι ο Κιθ Κέλογκ, ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στην Ουκρανία δήλωσε ότι ο Τραμπ έχει αφήσει να εννοηθεί πως το Κίεβο μπορεί σήμερα να πραγματοποιήσει πλήγματα μεγάλου βεληνεκούς με στόχο τη Ρωσία. Ενώ παράλληλα πιέζει ασφυκτικά την Ευρώπη αλλά και την Τουρκία να απεξαρτηθεί από το ρωσικό πετρέλαιο -ήταν αρκετά σαφής απέναντι στον Ερντογάν-. Και απειλεί την Κίνα και την Ινδία ότι αν δεν σταματήσουν τον στενό εναγκαλισμό τους με την Μόσχα, θα υποστούν την αμερικανική...οργή.
Σε κάθε περίπτωση, ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει υιοθετήσει μια παραλλαγή της πολιτικής “καρότο και μαστίγιο”. Δηλαδή ξεκινάει με γρήγορες διαπραγματεύσεις, στις οποίες αρχικώς παρουσιάζεται δεκτικός και φιλικός και μετά προχωράει στην επιβολή, υπονοώντας ότι αυτή είναι η συμφωνία “take it or leave it”. Αλλά αν το τρίτο μέρος δεν συμφωνήσει, να είναι έτοιμο μετά να υποστεί τις συνέπειες δια της επιβολής της αμερικανικής ισχύς. Αυτή την τακτική χρησιμοποίησε και στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους για τους δασμούς. Εν προκειμένω όμως δεν άφησε κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Ίσως γιατί δεν βρήκε και ιδιαίτερη αντίσταση.