να δράσει σοβαρά απέναντι στον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν και στην κλιμακούμενη επίθεσή του στην Ουκρανία.
Την περασμένη εβδομάδα, o Φρίντμαν βρέθηκε στη Διάσκεψη Ευρωπαϊκής Στρατηγικής της Γιάλτας, στο Κίεβο. Εκεί, όπως γράφει, ουκρανοί και ευρωπαίοι αξιωματούχοι, αναλυτές και επιχειρηματίες τον ρωτούσαν όλοι το ίδιο πράγμα: «Τι συμβαίνει με τον πρόεδρό σας; Ο Πούτιν τον φτύνει ανοιχτά και εκείνος συμπεριφέρεται σαν να βρέχει…».
Κανείς, βέβαια, δεν τολμά να το πει δημόσια. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όπως και κορυφαίοι υπουργοί Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, εκφράζουν δημοσίως ευγνωμοσύνη προς τον Τραμπ. Προσπαθούν να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι ο αμερικανός πρόεδρος «κάνει πολλά», επιτρέποντας στους συμμάχους να αγοράζουν με δικά τους χρήματα όπλα για το Κίεβο, ενώ ο ίδιος δεν έχει εγκρίνει ούτε ένα δολάριο νέας βοήθειας από τις ΗΠΑ. Ελπίζουν ότι εάν τον κολακεύουν, δεν θα εγκαταλείψει πλήρως την Ουκρανία.
Ομως η στάση του στην πρόσφατη ρωσική πρόκληση στην Πολωνία σόκαρε τους Ευρωπαίους, σημειώνουν οι New York Times. Περίπου 20 ρωσικά drones παραβίασαν τον πολωνικό εναέριο χώρο, αναγκάζοντας το ΝΑΤΟ να κινητοποιήσει μαχητικά για να τα αναχαιτίσει. Ο πολωνός πρωθυπουργός, Ντόναλντ Τουσκ, μίλησε στο κοινοβούλιο για «τη σοβαρότερη στιγμή έντασης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο ίδιος ο Τραμπ αρκέστηκε σε μια ανάρτηση στο Truth Social: «Τι γίνεται με τη Ρωσία που παραβιάζει τον εναέριο χώρο της Πολωνίας με drones; Εδώ είμαστε πάλι!»
Την επόμενη ημέρα υπονόησε ότι μπορεί να ήταν απλό «λάθος», υιοθετώντας το ρωσικό αφήγημα. Ομως, σύμφωνα με τη γερμανική Die Welt, πέντε από τα drones κατευθύνονταν σε βάση του ΝΑΤΟ, πριν αναχαιτιστούν από ολλανδικά F-35.
Η γλώσσα του Τραμπ, γράφουν οι ΝΥΤ, θύμιζε περισσότερο έφηβο μπλόγκερ που σχολιάζει κουτσομπολιά και λιγότερο ηγέτη του ελεύθερου κόσμου. Αν είχε χιούμορ ο Πούτιν, θα μπορούσε να απαντήσει: «Ντόναλντ, τι γίνεται με αυτό το υπουργείο Πολέμου;», παρατηρεί ο Φρίντμαν.
Σχεδόν κάθε εβδομάδα, ο Τραμπ προσθέτει νέες προϋποθέσεις για το πότε θα επιβάλει πραγματικές κυρώσεις στη Ρωσία. Η τελευταία του πρόταση ήταν ότι όλα τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να σταματήσουν εντελώς τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, ενώ ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ να επιβάλει δασμούς 50%-100% στην Κίνα. Ενας σοβαρός πρόεδρος θα συζητούσε τέτοια ζητήματα με τους συμμάχους του, δεν θα τα έγραφε σε αναρτήσεις, γράφουν οι New York Times.
Εν τω μεταξύ, ο Ζελένσκι έχει πάψει να περιμένει. Αποκαλεί τις ουκρανικές επιθέσεις με drones σε ρωσικά διυλιστήρια «κυρώσεις», εξηγώντας ότι οι φωτιές σε τερματικούς σταθμούς και αποθήκες καυσίμων περιορίζουν άμεσα την πολεμική ικανότητα της Ρωσίας. «Οι πιο αποτελεσματικές κυρώσεις είναι αυτές που εφαρμόζουμε μόνοι μας» είπε σε ομιλία του.
Ο Τραμπ δεν είναι «άνθρωπος του Πούτιν», επισημαίνουν οι ΝΥΤ. Απλώς διαφέρει ριζικά από κάθε άλλον αμερικανό πρόεδρο της μεταπολεμικής περιόδου και όχι προς το καλύτερο. Δεν συμμερίζεται τη βασική πεποίθηση ότι η Ατλαντική Συμμαχία είναι η σπουδαιότερη συμμαχία στην Iστορία, για την υπεράσπιση της ελευθερίας και του κράτους δικαίου.
Παράλληλα, είναι γνωστό ότι ο Τραμπ διακατέχεται από μνησικακία. Πιθανότατα δεν θα συγχωρήσει ποτέ τον Ζελένσκι που αρνήθηκε να του δώσει «βρώμικα στοιχεία» για τον Τζο Μπάιντεν στην πρώτη θητεία του, ένα αίτημα που οδήγησε στην πρώτη παραπομπή του σε δίκη.
Ενα άλλο πρόβλημα, γράφουν οι ΝΥΤ, είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική διαδικασία χάραξης πολιτικής στον Λευκό Οίκο. Οι αναρτήσεις του Τραμπ δεν φαίνεται να περνούν από αξιολόγηση ειδικών στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή τη CIA, ούτε να συντονίζονται με το Κογκρέσο. Χαρακτηριστική είναι η αμηχανία του υπουργού Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο, όταν στέκεται δίπλα στον πρόεδρο. Για την υπόθεση με τα drones στην Πολωνία, ο Ρούμπιο δήλωσε: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκτοξεύτηκαν εσκεμμένα. Το ερώτημα είναι αν στόχευαν συγκεκριμένα την Πολωνία». Ο πολωνός υπουργός Εξωτερικών, Ράντοσλαβ Σικόρσκι, σχολίασε σκωπτικά: «Δεν πιστεύουμε σε 20 λάθη ταυτόχρονα».
Υπάρχει η γενική αντίληψη ότι η Κίνα «παίζει σκάκι» στις διεθνείς σχέσεις ενώ η Δύση παίζει «ντάμα». Ο Τραμπ, όμως, δεν παίζει ούτε το ένα ούτε το άλλο· παίζει «Μονόπολη», συνεχίζουν οι ΝΥΤ. Δεν αξιολογεί τις χώρες με βάση τις δημοκρατικές αξίες ή τα κοινά συμφέροντα, αλλά με όρους κέρδους: αν έχουν εμπορικό πλεόνασμα ή αν μπορούν να φιλοξενήσουν κάποιο μελλοντικό ξενοδοχείο Τραμπ. Οσοι τον κολακεύουν, όπως ο Πούτιν, βρίσκουν χώρο. Οσοι δεν το κάνουν, βρίσκονται στο στόχαστρο δασμών.
Πριν από λίγες ημέρες, φάνηκε ξεκάθαρα η πραγματική στάση του αμερικανού προέδρου για την Ουκρανία. Εγραψε: «Αυτός δεν είναι ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ. Είναι του Μπάιντεν και του Ζελένσκι». Δεν τον αποκάλεσε «πόλεμο του Πούτιν», παρότι εκείνος τον ξεκίνησε.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πλέον είναι και δικός του πόλεμος. Διότι μόνο εκείνος έχει τη δυνατότητα να παράσχει στην Ουκρανία την απαραίτητη στρατιωτική βοήθεια ώστε να δείξει στον Πούτιν ότι δεν έχει τον χρόνο με το μέρος του και πρέπει να δεχτεί μια συμφωνία. Πιθανόν μια τέτοια συμφωνία θα περιλαμβάνει απώλειες εδαφών για την Ουκρανία, αλλά θα συνοδεύεται από εγγυήσεις ασφαλείας και από ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αν, αντιθέτως, ο Τραμπ εγκαταλείψει την Ουκρανία, μπορεί να γράφει όσο θέλει στο Truth Social ή να δίνει συνεντεύξεις στο Fox News, καταλήγουν οι ΝΥΤ· όμως η ιστορία θα τον καταγράψει δίπλα στον Νέβιλ Τσάμπερλεν, τον αρχιτέκτονα της πολιτικής κατευνασμού προς τον Χίτλερ.
Μέχρι στιγμής, μόνο ένας Ρεπουμπλικανός βουλευτής τόλμησε να του πει την αλήθεια: ο Ντον Μπέικον από τη Νεμπράσκα, πρώην ταξίαρχος της αεροπορίας. Σε δική του ανάρτηση απάντησε: «Κύριε πρόεδρε, ο Πούτιν είναι ο εισβολέας. Και τώρα αυτός ο πόλεμος διεξάγεται στη δική σας θητεία. Η Ιστορία θα σας κρίνει για τις πράξεις σας ή για την απουσία τους».
Protagon.gr