Αλλά ας υποθέσουμε ότι με κάποιον τρόπο θα μπορούσε ο ΟΗΕ να φθάσει σε μιαν απόφαση καταδίκης της επιθέσεως. Και λοιπόν; Ποια θα ήταν η ουσιαστική επίπτωσις; Πόσες φορές έχει καταδικασθεί η Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο; Έγινε τίποτε; Ας μην τρέφουμε λοιπόν ψευδαισθήσεις. Από την άλλη πλευρά όμως, η επίθεσις αυτή έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι εισάγει την λογική του ότι ο πόλεμος μπορεί να αγγίξει τον οποιονδήποτε οπουδήποτε. Ακόμα και στο έδαφος μιας τρίτης φαινομενικώς ουδέτερης χώρας. Το Ισραήλ βεβαίως ποτέ δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς. Ήδη στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 οργάνωσε την εξόντωση, στις Βρυξέλλες, Καναδού Επιστήμονος που ανέπτυσσε ένα «υπερβόλο» για λογαριασμό του Ιράκ. Στην ίδια λογική εντάσσονταν και οι επιθέσεις, μέσα στην Τεχεράνη, κατά προσώπων εμπλεκομένων στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, είτε στελεχών της Χεζμπολλάχ που θεωρούσαν ασφαλές καταφύγιο την πρωτεύουσα του Ιράν. Απλώς τώρα η επίθεσις γίνεται στο έδαφος μιας χώρας που εθεωρείτο ότι μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ. Τυπικώς ουδέτερης, αν και στο έδαφος της εύρισκαν καταφύγιο, διάγοντας μάλιστα πολυτελώς, τα κορυφαία στελέχη της παλαιστινιακής οργανώσεως. Που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να διασκεδάζουν σε μια «ασφαλή χώρα» την στιγμή κατά την οποία οι συμπατριώτες τους στην Γάζα λιμοκτονούν και ευρίσκονται υπό την άμεση απειλή των όπλων του στρατού του Ισραήλ. Το μήνυμα τώρα είναι ότι ουδείς εχθρός του Ισραήλ είναι ασφαλής οπουδήποτε στον κόσμο. Αλλά το συμπέρασμα είναι πώς αυτός ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή έχει «πολύ δρόμο» ακόμη.