Ειδικότερα, όπως αναφέρει δημοσίευμα των Financial Times, ερευνητές από το Imperial College του Λονδίνου και άλλοι επιστήμονες αναφέρουν σε εργασία που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature την Τετάρτη ότι υπάρχει κίνδυνος διαρροής των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα μετά την έγχυσή τους στο υπέδαφος.
Ο κίνδυνος σεισμών, μηχανικών βλαβών ή εδαφικών διαφορών σήμαινε ότι λιγότεροι από 1.500 γιγατόνοι θα μπορούσαν να αποθηκευτούν με ασφάλεια, όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, σε σύγκριση με προηγούμενες εκτιμήσεις, που έκαναν λόγο για αποθηκευτική δυνατότητα έως και 40.000 γιγατόνων.
Με βάση τη μέση τιμή των σεναρίων που αναλύθηκαν από τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), τον κορυφαίο επιστημονικό φορέα στον κόσμο για ζητήματα σχετικά με το κλίμα, ο περιορισμός της υπερθέρμανσης του πλανήτη σε 1,5°C πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα, όπως ορίζεται στη συμφωνία του Παρισιού του 2015, θα σήμαινε την απομόνωση 8,7 GT CO₂ ετησίως. Το επίπεδο αποθήκευσης που απαιτείται τελικά θα υπερέβαινε κατά πολύ το ασφαλές όριο που έχουν θέσει οι επιστήμονες, ανάλογα με τον ρυθμό με τον οποίο αναπτύσσεται η τεχνολογία αυτή.
Η αποθήκευση άνθρακα θα πρέπει να θεωρείται ως «σπάνιος πόρος» και όχι ως «απεριόριστη λύση για την επαναφορά του κλίματός μας σε ασφαλές επίπεδο», δήλωσε ο Joeri Rogelj, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης και διευθυντής ερευνών στο Ινστιτούτο Grantham του Imperial, ο οποίος ήταν ένας από τους κύριους συγγραφείς της ειδικής έκθεσης της IPCC για την αύξηση της θερμοκρασίας κατά 1,5°C.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να σχεδιάσουν τη χρήση της αποθήκευσης άνθρακα για να περιορίσουν τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη, και όχι να την αφήσουν να «σπαταληθεί στην αντιστάθμιση της συνεχιζόμενης και αποτρέψιμης ρύπανσης από CO₂» από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ορυκτά καύσιμα ή από ξεπερασμένους κινητήρες καύσης, όπως προσθέτει.
Τα εθνικά σχέδια για το κλίμα που επιδιώκουν την επίτευξη «μηδενικών καθαρών» εκπομπών εντός 25 ετών, όπως αυτά της Βρετανίας και των ΗΠΑ, βασίζονται, σε διαφορετικό βαθμό το καθένα, στην απομάκρυνση του διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και στην αποθήκευσή του στο υπέδαφος. Οι στρατηγικές αυτές περιλαμβάνουν επίσης φυσικές διεργασίες, όπως η αναδάσωση ή η βελτιωμένη υγεία του εδάφους, αλλά αυτές οι λύσεις αποθηκεύουν CO₂ σε λιγότερο ανθεκτικό βαθμό.
Οι μεγάλοι ρυπαντές, στις οποίες περιλαμβάνονται και τεχνολογικοί κολοσσοί όπως οι Microsoft και Amazon, είναι μεταξύ εκείνων που επένδυσαν σε έργα απομάκρυνσης άνθρακα βασισμένα στην τεχνολογία, τα οποία απορροφούν CO₂ από τον αέρα ή το δεσμεύουν όταν η βιομάζα ή τα ορυκτά καύσιμα καίγονται με στόχο την παραγωγή ενέργειας ή μέσα από βιομηχανικές διεργασίες. Καθώς αυτά τα έργα συνήθως πρέπει να αποθηκεύουν το CO₂ στο υπέδαφος μόλις δεσμευτεί, το δυναμικό κλίμακας της βιομηχανίας περιορίζεται από ζητήματα κόστους, μηχανικής, διαθεσιμότητας γεωλογικά σταθερής γης και ακούσιων συνεπειών, όπως η ρύπανση των υπόγειων υδάτων από ανθρακικό οξύ.
Ο Tom Kettlety, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δήλωσε ότι αξιόπιστοι παράγοντες της βιομηχανίας ήταν ήδη ενήμεροι σχετικά με αυτούς τους περιορισμούς. Τα αποτελέσματα της εργασίας του Nature «εξακολουθούν να υποστηρίζουν - ακόμη και με τις απαισιόδοξες υποθέσεις τους - ότι υπάρχουν πόροι αποθήκευσης πολλών δεκαετιών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να επιτευχθεί μηδενικό καθαρό αποτύπωμα».
Μόλις αφαιρεθεί από την ατμόσφαιρα, το CO₂ συνήθως αποθηκεύεται υπόγεια σε εξαντλημένα πετρελαϊκά και φυσικού αερίου πεδία ή σε φυσικούς βραχώδεις σχηματισμούς.
Η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Βραζιλία, η Σαουδική Αραβία και η Αυστραλία διαθέτουν όλες μεγάλες περιοχές πιθανής ασφαλούς αποθήκευσης, όπως τονίζεται στην ως άνω εργασία. Για την ελαχιστοποίηση των διαρροών, η εργασία συνέστησε την έγχυση του CO₂ μεταξύ 1 χλμ. και 2,5 χλμ. στο υπέδαφος, ή σε βάθη ωκεανού που δεν υπερβαίνουν τα 300 μέτρα, και σε περιοχές χαμηλής σεισμικής δραστηριότητας μακριά από δεξαμενές νερού, περιβαλλοντικά προστατευόμενες περιοχές ή αμφισβητούμενες περιοχές.
Η τεχνολογία παραμένει σε πρώιμο στάδιο, με μόλις 600.000 τόνους CO₂ να αποθηκεύονται υπόγεια κάθε χρόνο, σύμφωνα με έκθεση με επικεφαλής τη Σχολή Επιχειρήσεων και Περιβάλλοντος Smith της Οξφόρδης.
Μάλιστα, ο Ben Caldecott, διευθυντής του Oxford Sustainable Finance Group, δήλωσε ότι οι εκτιμήσεις του Nature σχετικά με την χωρητικότητα αποθήκευσης είναι ακόμη πολύ αισιόδοξες επειδή δεν έλαβαν υπόψη τους οικονομικούς περιορισμούς. «Μόνο ένα κλάσμα αυτής της εκτιμώμενης ποσότητας θα είναι προσβάσιμο σε μία τιμή που η κοινωνία θα είναι διατεθειμένη να καταβάλει», τονίζει χαρακτηριστικά.