Ετσι διακηρύσσει, «για να μη σκοτώνεται άδικα τόσος κόσμος». Βασίζει την αισιοδοξία του στις διαπραγματευτικές του ικανότητες και στη φιλία του με τον Πούτιν και τον Νετανιάχου.
Ομως ο πόλεμος συνεχίζεται και μετά τόσες προσπάθειες συνεννόησης, αρχίζει να διαφαίνεται ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα που ίσως δεν είναι τυχαίο. Στο διάστημα ανάμεσα στην ανακοίνωση κάθε καινούργιας πρωτοβουλίας του Τραμπ για συνεννόηση και στη σύσκεψη που συνήθως, ύστερα από αναβολές, ακολουθεί, εντείνονται οι πολεμικές επιχειρήσεις των επιτιθεμένων, Ρωσίας και Ισραήλ, προφανώς για να πάνε στο τραπέζι με περισσότερα κεκτημένα. Η διαπραγμάτευση πάντα αποτυγχάνει ή ματαιώνεται και ο πόλεμος συνεχίζεται.
Η Ρωσία και το Ισραήλ σκληραίνουν συνεχώς τις θέσεις τους και δεν βρίσκουν καμιά αντίσταση από τις ΗΠΑ. Επειτα από κάθε ατελέσφορη προσπάθεια ανακοινώνεται ότι ο Τραμπ θα επανέλθει – στο μεταξύ, Ισραήλ και Ρωσία έχουν προχωρήσει τους στόχους τους. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ τους.
Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να σταματήσει τους δύο πολέμους είναι οι ΗΠΑ, αλλά δεν το κάνουν. Αντιθέτως, παρατείνουν τη διάρκειά τους μη προβάλλοντας το κύριο διαπραγματευτικό χαρτί τους, που είναι η στρατιωτική ισχύς και η υπεροπλία.
Τι να υποθέσουμε; Είναι τόσο αφελής ο Τραμπ για να μην καταλαβαίνει ότι τα φιλαράκια του τον χρησιμοποιούν για να παρατείνουν τον πόλεμο; Αυτή είναι η αθωότερη εκδοχή.
Η άλλη είναι ότι υπάρχει συμπαιγνία Τραμπ – Πούτιν και Τραμπ – Νετανιάχου με στόχο τη συνέχιση των πολέμων, το ροκάνισμα της Ουκρανίας από τη Ρωσία και τη σφαγή των Παλαιστινίων με αμερικανικά όπλα. Περιμένουν να γονατίσει τελείως η Ουκρανία και να μη μείνει όρθιος στη Γάζα, για να βγει τότε ο Τραμπ και να ευλογήσει την ειρήνη.
Οποια εκδοχή και αν ισχύει, αλίμονο σε εκείνους που στηρίζουν τις ελπίδες τους στις ΗΠΑ του Τραμπ.