στην Ελλάδα είναι αντικειμενικώς καλή. Κάθε άλλο θα λέγαμε. Αφού η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει πολλές από της αριστερής εμπνεύσεως πρακτικές και πολιτικές που είναι η βασική αιτία της καταβαράθρωσης και της κακοδαιμονίας της χώρας.
Υδροκέφαλο δημόσιο, πολιτικό και οργανικό έλλειμμα στην πάταξη της γραφειοκρατίας (κοινή δέσμευση ή διατήρηση θέσεων στο δημόσιο για διεκπεραίωση άχρηστων διαδικασιών), επιδόματα παντός είδους που συμβάλλουν στην οκνηρία και έλλειψη εθνικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του εξ ανατολάς πολύ υπαρκτού κινδύνου. ( Όταν σε λίγα χρόνια θα δρομολογηθούν Τουρκικά επιβατηγά πλοία στις Κυκλάδες και ο ΑΔΜΗΕ θα χρειάζεται άδεια από την Άγκυρα για την πόντιση ηλεκτρικού καλωδίου μεταξύ Πάρου- Νάξου τότε ίσως συνέλθουμε από τον μακάριο ύπνο μας. Αλλά τότε θα είναι μάλλον αργά. Η Φινλανδοποίηση θα έχει ολοκληρωθεί).
Αλλά δυστυχώς η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι της θέλγονται από την παράθεση φαινομενικά θετικών στοιχείων, αρκούμενοι στην ευημερία των αριθμών με στόχο να καθησυχάσουν την εκλογική τους πελατεία και γενικά τον λαό ότι όλα βαίνουν καλώς (Tout va bien, όπως θα έλεγε και ο γνωστός Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Γκοντάρ στην ομότιτλη ταινία του). Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρουν.
Εάν πράγματι η κυβέρνηση ενδιαφερόταν για την ευημερία των κατοίκων της χώρας θα είχε τελείως διαφορετική οικονομική πολιτική δίδοντας έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη η οποία με μέσο όρο στα 2.2% και πληθωρισμό στο 3.7% μάλλον χωλαίνει. Ουσιαστικά δεν υπάρχει ουσιαστική ανάπτυξη, κάτι που βλέπουμε εξ άλλου από την έλλειψη επενδύσεων Ο στόχος για οικονομική ανάπτυξη εδώ και καιρό θα έπρεπε να είναι στο 4% με 5% γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει το βιοτικό επίπεδο να φθάσει εκείνο που ήταν το 2008- όπου δυστυχώς βρίσκεται σήμερα- και είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη.
Και ας μην μιλήσουμε καλύτερα για το τερατώδες δημόσιο χρέος που φθάνει τα € 368,3 δισεκ και αντιστοιχεί στο 161,9%,και σε απόλυτους αριθμούς είναι το υψηλότερο όλων των εποχών. Μπορεί προς το παρόν να εμφανίζεται διαχειρίσιμο με τακτικές αποπληρωμές των οφειλόμενων αλλά για πόσο καιρό ακόμα θα διατηρηθεί αυτή η ισορροπία είναι υπό αίρεση, όσο η οικονομική ανάπτυξη παραμένει αναιμική και το ενδιαφέρον για ουσιαστικές επενδύσεις (πέρα από τον επίφοβο επενδυτικά τουρισμό) είναι μηδαμινό.