Θα επηρεάσει και την Ελλάδα, η οποία θα πρέπει να αναζητήσει την θέση της σε μια διεθνή σκακιέρα, από τις ισορροπίες δυνάμεων της οποίας θα απουσιάζει μάλιστα η Ευρώπη, στην οποία «επενδύουμε», τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνον για να στηρίζουμε την οικονομία μας, αλλά ελπίζοντας ότι το γεωπολιτικό εκτόπισμα της ΕΕ θα βάραινε υπέρ των εθνικών μας συμφερόντων. Πλέον όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και δεν επιτρέπουν την διαιώνιση ψευδαισθήσεων.
Μερικές λεπτομέρειες είναι χαρακτηριστικές. Πρώτον, ο τόπος. Η Αλάσκα κάποτε ανήκε στην Ρωσία, η οποία την πούλησε στους Αμερικανούς πριν 158 χρόνια έναντι 7,2 εκατομμυρίων δολλαρίων της εποχής Οι δύο ηγέτες θα συναντηθούν στο έδαφος για το οποίο έγινε η πρώτη σημαντική συναλλαγή μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσσίας στην Ιστορία. Δεύτερον, κατά την επίσκεψη του Αμερικανού απεσταλμένου Στιβ Γουίτκοφ στην Μόσχα πριν λίγες ημέρες, ο Πούτιν του επέδωσε το παράσημο του Τάγματος του Λένιν προκειμένου να το μεταβιβάσει σε ανώτερη υπάλληλο της CIA, ο υιός της οποίας έπεσε μαχόμενος υπέρ της Ρωσίας στο μέτωπο της Ουκρανίας. Επαναλαμβάνουμε. Ο υιός στελέχους της CIA πολεμούσε υπέρ των Ρώσων στην Ουκρανία και το ανώτατο παράσημο που του απενεμήθη μετά θάνατον θα το μεταβιβάσει στην μητέρα του ο προεδρικός απεσταλμένος των ΗΠΑ που το παρέλαβε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Πέρα από τις ασύλληπτες περιπλοκές που μπορεί να υποκρύπτει αυτή η αβρότης, σημειολογικώς θα πρέπει να θεωρηθεί ότι επισφραγίζει μια κατ’ αρχήν συμφωνία για το αύριο. Μάλλον δηλαδή ο Στιβ Γουίτκοφ είχε και καλά νέα να μεταφέρει στον Πρόεδρό του.
Την ίδια στιγμή, οι χώρες της Ευρώπης, μαζί με τον Καναδά και την Βρετανία, σηκώνουν τους τόνους σχετικώς προς την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Τι συνέβη; Τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τους Παλαιστινίους; Το ζήτημα είναι ότι διαπιστώνουν πως ο ρόλος τους στο διεθνές πεδίο εξαλείφεται, διότι στο παγκόσμιο επίπεδο πλέον η Αμερική δρομολογεί μόνη της συμφωνία με την Ρωσία, ενώ στο πλέον περιορισμένο της Μέσης Ανατολής το Ισραήλ επιτυγχάνει τους στόχους του χωρίς να τους χρειάζεται. Αναζητούν λοιπόν τρόπο να εμπλακούν στην διαμόρφωση των εξελίξεων. Αλλά τούτο φέρνει σε ιδιαιτέρως δύσκολη θέση την Ελλάδα, η οποία έχει ταχθεί ανεπιφυλάκτως με το Ισραήλ, με το οποίο έχει και συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας και ως εκ τούτου θα ευρεθεί σε αντίθετο στρατόπεδο από αυτό που δημιουργούν οι Ευρωπαίοι, με πρωτοβουλία μάλιστα του Εμμανουέλ Μακρόν.
Δεδομένου δε ότι το Ισραήλ είναι το τελευταίο ανάχωμα έναντι της τουρκικής επεκτάσεως, είναι ζωτικής σημασίας για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα να διατηρηθεί η στρατηγική σχέσις μαζί του. Το πρόβλημα είναι ότι οι ΗΠΑ, οι οποίες στηρίζουν το Ισραήλ στην Μέση Ανατολή, στον βορρά εστήριξαν το συμμαχικό προς την Τουρκία Αζερμπαιτζάν, επιβάλλοντας μια ταπεινωτική συμφωνία εκχωρήσεως εδαφών στην Αρμενία. Και δυστυχώς υπάρχουν ομοιότητες προς τα ελληνο-τουρκικά στην αντιπαλότητα μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, με την τελευταία μάλιστα να κυβερνάται από τον ανεπιφυλάκτως δυτικόφιλο Πρωθυπουργό Πασινιάν, ο οποίος δεν κατόρθωσε να «εξαργυρώσει» με υποστήριξη την αφοσίιωσή του προς τους Αμερικανούς. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι οι εξελίξεις των θεμάτων που εγείρει η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος δεν θα είναι ανάλογες προς τα συμβάντα στην Αρμενία. Όμως θα σημειώσουμε ότι έχουμε απέναντί μας τον Ερντογάν, ο οποίος έχει αποδειχθεί ιδιαιτέρως επιδέξιος όσο και τολμηρός στην αξιοποίηση των διεθνών καταστάσεων προς όφελος της χώρας του. Και με τις νέες ισορροπίες θα μπορεί να αξιοποιήσει το γεγονός ότι εφήρμοζε πολιτική ισορροπιών και ουδέποτε ήλθε σε ρήξη με την Μόσχα. Απεναντίας η ελληνική Κυβέρνησις έχει κατορθώσει να καταστρέψει την ισχυρή σχέση που είχε με την Ρωσία, χωρίς να έχει πλέον ερείσματα ούτε στις ΗΠΑ. Το μέλλον μετά την συνάντηση κορυφής στην Αλάσκα δεν φαίνεται να είναι ρόδινο.
*Από την ΕΣΤΙΑ