Το επόμενο ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα πρέπει να έχει άποψη επί του θέματος. Η απάντηση είναι ότι προφανώς θα πρέπει να έχει άποψη, διότι πρώτον, οι δυτικές ακτές της Συρίας απέχουν μόλις 130 ναυτικά μίλια από τις ανατολικές ακτές της Κύπρου και δεύτερον, διότι η Ελλάδα είναι, για την περίοδο 2025-2026, μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Το ερώτημα πλέον εστιάζεται στο ποια θα πρέπει να είναι η θέση της. Η απάντηση νομίζω είναι αυτονόητη. Δεν συμφέρει την πατρίδα μας μια Συρία υπό τουρκική κηδεμονία. Κανονικά θα έπρεπε να σταματήσω την επιχειρηματολογία μου σε αυτό το σημείο, όμως κάνω μερικά βήματα παρακάτω.
Είναι αφελείς ή δογματικοί όσοι προσεγγίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα με υψωμένο το λάβαρο των διεθνών συνθηκών και του διεθνούς δικαίου.
Σε μια περιοχή στην οποία εδώ και πολλές δεκαετίες επικρατεί το δίκαιο της ισχύος και όλοι οι βασικοί παίκτες το αναγνωρίζουν, είναι αδιανόητο η ελληνική διπλωματία να μιλάει για μια ενιαία κρατική υπόσταση της Συρίας, που ουσιαστικά θα την παραδώσει στον έλεγχο της Τουρκίας. Οσοι διακονούν παρόμοιες απόψεις θα ξυπνήσουν ένα πρωί και θα πληροφορηθούν για το τουρκοσυριακό σύμφωνο για την ΑΟΖ και θα πέσουν για μία ακόμα φορά από τα σύννεφα.
Επιπροσθέτως, το Ισραήλ είναι μια ιδιαίτερα φιλική χώρα προς την πατρίδα μας και θα πρέπει να υποστηρίξουμε τις θέσεις του επί του συγκεκριμένου θέματος, πολύ δε περισσότερο όταν τα συμφέροντα των δύο κρατών συμπίπτουν σε μια ομόσπονδη Συρία.
Η αμοιβαιότητα είναι το άλφα και το ωμέγα στις σχέσεις των κρατών και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη.
Εκτός αν η Διακήρυξη των Αθηνών και τα «ήρεμα νερά» απαιτούν συμπόρευση όχι με τον φυσικό μας σύμμαχο, το Ισραήλ, αλλά με αυτόν που αμφισβητεί κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα. Κάτι που δεν θέλω καν να το σκέφτομαι.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")