Πράγματι, η μοναδική ανάρτησις της Προέδρου της Κομμισσιόν, την επομένη των αλλεπαλλήλων Συνόδων Κορυφής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, κατά τις οποίες έγινε εμφανές ότι η Ευρώπη έχει υποβαθμισθεί σε αμελητέο γεωπολιτικό μέγεθος, ήταν η δήλωσίς της προς τους ΛΟΑΤΚΙ+ της Ουγγαρίας ότι: «Θα είμαι πάντα σύμμαχός σας». Ίσως βεβαίως να έχει επέλθει και η συνειδητοποίησις του γεγονότος ότι ο ρόλος των Βρυξελλών και η δυνατότης τους για παρέμβαση στα διεθνή ζητήματα είναι πλέον τόσο περιορισμένος, που το μόνο που τους έχει μείνει, είναι να ασχολούνται με την μάχη οπισθοφυλακών που δίδουν πιστεύοντας ότι μπορούν να συνεχίσουν να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους στις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου.
Όμως και ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης, την στιγμή κατά την οποία οι ΗΠΑ έχουν ανοίξει υπόγειες διαδρομές με την Ρωσσία και την Κίνα, προκειμένου να προετοιμάσουν το νέο «μοίρασμα της τράπουλας» για την ανακατανομή των επιρροών τους στον κόσμο.
Η θέσις της Ευρώπης στον νέο αυτόν κόσμο που δημιουργείται είναι σχεδόν δεδομένη. Θα περιορισθεί στους δευτερεύοντες ρόλους που διεφάνησαν κατά την Σύνοδο του ΝΑΤΟ και θα παρακολουθεί σαν θεατής ένα μέρος της «μεγάλης εικόνας» της παγκόσμιας σκακιέρας, στην οποία ήδη κατέχει την θέση ενός πιονιού ανάμεσα στα πολλά.
Από την άλλη πλευρά, η Ευρωπαική Ένωσις ως θεσμός καλείται τώρα να πληρώσει το τίμημα της προσπαθείας για πολιτική ενοποίηση, η οποία απέτυχε παταγωδώς, διότι σχεδιάσθηκε με βάση κάποιες ανεδαφικές αντιλήψεις περί πολυπολιτισμικότητος που την οδήγησαν μακρυά από τις αρχές του ευρωπαικού πολιτισμού. Ταυτοχρόνως γινόταν ξεκάθαρο ότι η Ευρώπη αυτή των γραφειοκρατών όχι απλώς αγνοούσε, κυριολεκτικώς περιφρονούσε τις εθνικές ευαισθησίες των λαών που την συγκροτούν. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον τα έθνη απομακρύνονται από τον πυρήνα της ευρωπαικής ενοποιήσεως. Πρώτος που αντελήφθη την πραγματικότητα ήταν ο Βίκτωρ Ορμπάν της Ουγγαρίας, ο οποίος κάποτε ανήκε στο Ευρωπαικό Λαικό Κόμμα. Ήταν δηλαδή ένας από τους κεντροδεξιούς ευρωπαιστές. Όταν όμως ήλθε η ώρα να επιλέξει, απομακρύνθηκε από τα ψευδεπίγραφα συνθήματα των γραφειοκρατών και στάθηκε δίπλα στους συμπατριώτες του, οι οποίοι έκτοτε τον επανεκλέγουν με συντριπτικά ποσοστά. Αυτό δεν του συγχωρούν οι Βρυξέλλες και τον στοχοποιούν, ακόμη και για την νομοθεσία που εισήγαγε για την προστασία των παιδιών, μέρος της οποίας είναι και ο περιορισμός εκδηλώσεων σαν το pride των ΛΟΑΤΚΙ.
Ο δρόμος του Ορμπάν όμως είναι ο δρόμος της νέας Ευρώπης. Διότι υπό την διακυβέρνησή του η Ουγγαρία έχει κάνει βήματα για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, το οποίο μαστίζει όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Και αντί να υπάρξει μία σώφρων αντιμετώπισις και να παραδειγματισθούν και άλλες χώρες της ΕΕ από την επιτυχία της Ουγγαρίας, οι γραφειοκράτες συνεχίζουν ννα το ελεεινολογούν αναμασώντας την καραμέλα ότι είναι «εθνικιστής» την οποία ταυτίζουν με το «ακροδεξιός». Και δεν βλέπουν ότι αυτοί τους οποίους ονομάζουν «ακροδεξιούς» είναι οι ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες σε λίγο θα κυριαρχούν στην Ευρώπη.
Η Ιταλία είναι μία χώρα υπόδειγμα, καθώς η διακυβέρνησις της Τζώρτζια Μελόνι κατέρριψε όλους τους μύθους και τις συκοφαντίες που διέδιδαν οι δήθεν ευρωπαιστές για τις «συμφορές» που θα φέρει η δεξιά διακυβέρνησις. Η Ιταλία βαδίζει την οδό της προόδου, ενώ έχει κατορθώσει να αντιμετωπίσει σε έναν βαθμό και το μεταναστευτικό ζήτημα, το οποίο έχει μετατοπισθεί, δυστυχώς προς την Ελλάδα, αφού η κεντροδεξιά μας Κυβέρνησις αδυνατεί να το αντιμετωπίσει.
Στην Γαλλία, η συντροφιά του Μακρόν δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο, αφού έπαιξε το τελευταίο της χαρτί με μιάν εκλογική συνεργασία με την αριστερά, η οποία οδήγησε σε τέτοια διαστροφή του εκλογικού αποτελέσματος ώστε το πρώτο σε ψήφους κόμμα της Μαρίν Λε Πεν να καταταγεί τρίτο σε έδρες! Αυτό ούτε ο μακαρίτης ο Κουτσόγιωργας με τις μεθοδεύσεις του εκλογικού νόμου του 1988 δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί. Το κατάφερε όμως ο Μακρόν, ο οποίος επιπροσθέτως, την επομένη των εκλογών, γύρισε την πλάτη στην αριστερά, στην οποία είχε υποσχεθεί την κυβέρνηση, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανίερη συμμαχία που ενόθευσε την βούληση του εκλογικού σώματος.
Όσο για την Βρεταννία, που μπορεί να μην είναι πλέον μέλος της ΕΕ, αλλά είναι σημαντικός κρίκος στις διατλαντικές θέσεις, διαφαίνεται ανατροπή του status των τελευταίων αιώνων. Ο Νάιτζελ Φάρατζ «καλπάζει», συμφώνως προς τις δημοσκοπήσεις που αν επαληθευθούν, θα ευρεθεί πολύ σύντομα στην Ντάουνιγκ Στρήτ. Το ελάχιστον που θα επιτύχει θα είναι πάντως να υποσκελίσει τους Συντηρητικούς και να καταστεί το δικό του κόμμα, το Reform UK, μία από τις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις της χώρας. Θα συμβεί δηλαδή στην δεξιά της Βρεταννίας αυτό που συνέβη στην αριστερά, το 1925, όταν οι Εργατικοί εξετόσανπι τους Φιλελευθέρους.
Και θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι ο Φάρατζ είναι ένας πολιτικός σαν τον Ορμπάν. Από βουλευτής των Συντηρητικών ξεκίνησε την σταδιοδρομία του. Απλώς και αυτός, όπως ο Ούγγρος Πρωθυπουργός, εναντιώθηκε στην Ευρώπη, η οποία προδίδει τις αξίες της και την κληρονομιά της. Την ΕΕ την οποία εκπροσωπούν άτομα σαν την φον ντερ Λάυεν και τους άλλους που στην διαμάχη μεταξύ του Ορμπάν και των ΛΟΑΤΚΙ για το pride της Βουδαπέστης, ετάχθησαν με τους ΛΟΑΤΚΙ.
(από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ», 01/07/2025)