Ακόμη και αν διαφωνούμε με την πολιτική που υπαγορεύει τον πόλεμο, ο τρόπος με τον οποίο τον διεξάγουν οι Ισραηλινοί είναι μια επίδειξη ισχύος, ευφυΐας, οργάνωσης και συλλογικής δουλειάς, που εντυπωσιάζει. Και επειδή εμείς είμαστε ψώνια – με την έννοια ότι ψωνιζόμαστε εύκολα – υποψιάζομαι ότι τους ζηλεύουμε κιόλας. Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι, όσοι και εμείς περίπου. Μέσα στην έρημο, όχι στην ωραιότερη χώρα του κόσμου όπως εμείς, πώς τα καταφέρνουν έτσι οι μπαγάσηδες; Δηλαδή, γιατί αυτοί μπορούν και όχι εμείς; Είναι καλύτεροι από εμάς, τον εξυπνότερο λαό του κόσμου; Οχι βέβαια! Επομένως, γιατί κι εμείς να μην μπορούμε να εξελιχθούμε έτσι;
Είναι πολλοί εκείνοι γύρω μας που σκέφτονται έτσι. Γι’ αυτό και δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν περνούσαμε μια φάση ανομολόγητης σαγήνης με το Ισραήλ. Κατά καιρούς, εξάλλου έχουμε ψωνιστεί με διάφορα, λ.χ., τη δεκαετία του 1940 θέλαμε να γίνουμε Λαϊκή Δημοκρατία, δηλαδή κομμουνιστική χώρα, επί ΓΑΠ είχαμε ψωνιστεί με τη Δανία και θέλαμε να γίνουμε η «Δανία του Νότου», αργότερα θέλαμε να γίνουμε η Βενεζουέλα της Μεσογείου (χωρίς τα πετρέλαια), δεν θα μου προξενούσε κατάπληξη, λοιπόν, αν το υπόδειγμα του Ισραήλ κατακτήσει τη φαντασία μιας μερίδας τουλάχιστον της πολιτικής τάξης και εισχωρήσει στον δημόσιο διάλογο. Ιδίως, εκτιμώ, στους κύκλους εκείνους όπου το αίσθημα του πατριωτισμού είναι πολύ υψηλό και ευερέθιστο. Ας το εξετάσουμε, λοιπόν: Γιατί να μη γίνουμε και εμείς σαν το Ισραήλ; Οχι σε όλα – μην τρέχω στα γεράματα να κάνω περιτομή της πόσθης που συνήθισα 66 χρόνια τώρα. Ούτε να γίνουμε εντελώς Ισραήλ. Γιατί τι νόημα θα έχει πια η ζωή αν σοβαρέψουμε τελείως; Λίγο μόνο, όσο πρέπει και εκεί που μας βολεύει.
Να σας πω, λοιπόν, γιατί δεν γίνεται να μιμηθούμε – επιλεκτικά, πάντα – το υπόδειγμα του Ισραήλ. Το αποκαλύπτει μια λεπτομέρεια, την οποία άκουσα σε συνέντευξη του προέδρου του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν. Τον είχαν καλέσει να μιλήσει στο CNN, επειδή το πανεπιστημιακό νοσοκομείο ήταν στο ιατρικό συγκρότημα της Σορόκα, που καταστράφηκε από ιρανικό πύραυλο. Δεν συγκράτησα το όνομα του ανθρώπου, αλλά ένα πράγμα που είπε το ένιωσα όπως ο Εμανουέλ ένιωσε το χεράκι της Μπριζίτ στο πρόσωπό του. Το νοσοκομείο που καταστράφηκε, είπε, ήταν εκείνο που κάλυπτε τις ανάγκες ενός εκατομμυρίου Ισραηλινών που ζουν στη νοτιότερη επαρχία της χώρας. Δεν υπάρχει άλλο. Προφανώς, θα έχουν και άλλες ιατρικές δομές για να εξυπηρετούν τις συνήθεις ανάγκες, π.χ., ιατρικά κέντρα. Κανονικό νοσοκομείο, όμως, μεγάλο, σύγχρονα εξοπλισμένο, με όλες τις ειδικότητες, αυτό ήταν μόνο για 1.000.000 Ισραηλινούς.
Να ρωτήσω τώρα το εξής: Πόσους κατοίκους έχει, ας πούμε, ο νομός Κοζάνης και πόσα νοσοκομεία εντός και τριγύρω; Δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναζητήσω τις απαντήσεις. Καταλάβατε, όμως, γιατί δεν μπορούμε να γίνουμε Ισραήλ. Επειδή θέλουμε το καλύτερο δημόσιο σύστημα και το θέλουμε παντού. Επειδή, εν αντιθέσει με τους Ισραηλινούς, εμείς δεν είμαστε μαθημένοι σε δύσκολες επιλογές. Θέλουμε πάντα και την πίτα μας ακέραια και τον σκύλο χορτάτο. Θέλουμε το καλύτερο και των δύο κόσμων, που λένε οι Αγγλόφωνοι. Στα ελληνοτουρκικά, λ.χ., αναγνωρίζουμε μεν ότι και η Τουρκία έχει και αυτή κάποια δικαιώματα στο Αιγαίο, την ίδια ώρα όμως εμμένουμε στη διεκδίκηση του 100% των θεωρητικών δικαιωμάτων μας, με πρακτικό αποτέλεσμα να επιλέγουμε το τίποτα. Ακόμη και στο θέμα του Ιράν, η θέση μας είναι να αποφύγουμε τη δύσκολη επιλογή. Δεν θέλουμε κλιμάκωση του πολέμου, είπε ο Πρωθυπουργός, αλλά δεν θέλουμε ούτε ένα Ιράν με πυρηνικά. Πιστεύει, πρόσθεσε, ότι μπορεί να υπάρξει λύση με διαπραγματεύσεις. Δεν νομίζω ότι στ’ αλήθεια το πιστεύει – δεν είναι αφελής. Το λέει επειδή ξέρει ότι το πιστεύουν οι περισσότεροι στη χώρα και δεν θέλει να ανοίγει μέτωπα και καβγάδες.
Είμαστε πολύ Συβαρίτες για να μπορούμε να μιμηθούμε το Ισραήλ σε οτιδήποτε. Ελπίζω να τη γλιτώσουμε τελικά αυτή τη φάση. Εξάλλου, όπως ακούω, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τη λύση της πυρηνικής ενέργειας για το ενεργειακό, οπότε ξεκινά άλλο γαϊτανάκι. Δεν κοιτάμε, λέω εγώ, πρώτα να φτιάξουμε τρένα; Μια ιδέα πέταξα – μην το πάρετε σοβαρά αυτό για τα τρένα, ήθελα να κλείσω το κομμάτι με ένα αστείο…
(από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")