στο 2% και το «Γιούριμπορ» (επιτόκιο διατραπεζικού δανεισμού) έπεσε στο 2,04%. Η αντίστοιχη απόδοση (Yield) του δολαρίου διαμορφώθη στο 4,5% που αποτελεί την βάση των επιτοκίων Τραπεζικών χορηγήσεωνστις ΗΠΑ , πχ. των υποθηκών ακινήτων στο 7%.
Στην Ελλάδα, τα επιτόκια καταθέσεων είναι αρνητικά (κάτω του πληθωρισμού) και του δανεισμού ξεκινούν απ’ το 5% και φθάνουν στο 17% για καθυστερήσεις πιστωτικών καρτών. Οι διαφορές είναι σημαντικές εις βάρος του αυτόχθονος καταθέτου και δανειολήπτη άλλα ως γνωστόν «εδώ είναι Ελλάδα» (Σημίτης). Με υψηλότερο πληθωρισμό και χαμηλότερο τόκο για τον αποταμιευτή απ’ ό,τι στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Το θέμα όμως είναι αν ήλθε η «ώρα του ευρώ», μετά τις περιπέτειες κρατικού δανεισμού των ΗΠΑ, εξ αιτίας της πολιτικής του Προέδρου Τράμπ (φοροαπαλλαγές των πλουσίων και αύξηση των δημοσίων δαπανών κι αντιστοίχως του ελλείμματος).
Μπορεί η μεν Αμερική να μην έχει πρόβλημα με το δολάριο, αλλ’ οι εκτός αυτής καταθέτες του, και η δε …Βουλγαρία να ετοιμάζεται από του χρόνου να υιοθετήσει το ευρώ, καταργουμένου του εθνικού της νομίσματος (του λέβ), δεν είναι όμως αυτό απόδειξη της υποκαταστάσεως του διεθνούς ρόλου του δολαρίου απ’ το ευρώ ή από τα άλλα νομίσματα (Ελβετικά φράγκα, ιαπωνικά Γιέν, Κινεζικά «ρέμνιμπι»).
Κανένα μέσον διεθνών πληρωμών δεν έχει την αξιοπιστία του δολαρίου και κανένα νόμισμα δεν μπορεί να το υποκαταστήσει, παρά μόνον σε διμερείς συναλλαγές που έχουν άρωμα παρωχημένης «ανταλλαγής προϊόντων» (barter agreement). Η Σαουδική Αραβία θα εξακολουθεί να θέλει δολάρια όταν πωλεί το πετρέλαιο της κι η Βραζιλία τον καφέ της.
Η Αμερική εν τούτοις έχει μία ευθύνη για την προστασία του κύρους του νομίσματος της και συνεπώς πρέπει να συμμαζέψει το δημόσιο χρέος της, μ’ ότι αυτό συνεπάγεται .Οι Ευρωπαίες κυρίες να μην βαυκαλίζονται για το ατελές κοινό νόμισμα τους και να θυμίζουν «την κοσκινού που έβαζε τον άντρα της με τους πραματευτάδες».