αχρηματίας των νοικοκυριών. Οι επενδύσεις, του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα είναι κατώτερες απ’ ό,τι προ της πιστωτικής κρίσεως (2010-19) και της επιδημίας του Κινεζοϊού (2020). Ο παραγωγικός εξοπλισμός της χώρας δεν ανεπληρώθη μετά τις δύο κρίσεις. Οι καθαρές (net) εξαγωγές είναι το τέταρτο των εισαγωγών. Άρα η πραγματική οικονομική επέκταση είναι αρνητική κι η ανεργία στις 650.000 μετά την εποχική -λόγω τουρισμού- μείωση της για την οποία κόπτεται ο Κυριάκος.
Για να διατηρηθεί ένας υγιείς ρυθμός αναπτύξεως της οικονομίας και συνεπώς ένα ικανοποιητικό επίπεδο της οικονομικής δραστηριότητας, οφείλουν να επενδύονται όλες οι αποταμιεύσεις περιλαμβανομένων των πλεονασμάτων του δημοσίου (από την απηνή φορολογία).
Εν προκειμένω, η ιδιωτική αποταμίευση είναι ασθενής κι η δημοσία πηγαίνει στη πρόωρη εξόφληση του μνημονικού χρέους αντί να επενδύεται εξ ολοκλήρου. Το χρέος παραμένει ανεξόφλητό, αν δεν αυξάνεται υπό τις παρούσες συνθήκες.
Η κυβέρνηση ασχολείται με επιδοτήσεις , παροχές κι εξαγορές κι όπου δεν μπορεί να αναλάβει δράση , κατασκευάζει «ανεξάρτητες αρχές» , όπως προσφάτως για την αντιμετώπιση της αισχροκερδείας των ποικιλώνυμων καρτέλ που καταληστεύουν τον καταναλωτή.
Η διαφθορά, η φοραποφυγή και η σύσταση εικονικών επιχειρήσεων (για την λήψη κρατικών επιδοτήσεων) συνεχίζεται αμείωτη παρά την ψηφιακή παρακολούθηση τους. Η κυβέρνηση νομοθετεί αλλά δεν εφαρμόζει την νομοθεσία όταν δεν παρανομεί όπως με την ματαίωση αποφάσεων του Συμβουλίου Επικρατείας για το «τρίτο όροφο».
Η στεγαστική πολιτική -απαιτουμένη για την δημογραφική ανάκαμψη- απουσιάζει και περιορίζεται στην επέκταση των ορίων των οικισμών είτε στην κατάληψη κενών κατοικιών, αντί να εξασφαλίζει φθηνή, σύγχρονη κατοικία για τα νέα ζευγάρια τα μόνα που μπορούν να τεκνοποιήσουν.
Όλες αυτές οι εσφαλμένες «πολιτικές» της κυβερνήσεως καταδικάζουν την χώρα σε ανεπαρκή ανάπτυξη , την στιγμή κατά την οποία άλλες γειτονικές χώρες (Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία) παρουσιάζουν ζωηρούς ρυθμούς οικονομικής επεκτάσεως.