Εν τούτοις, η ένταση δεν αντέχει περαιτέρω κλιμάκωσης μετά τις εκατέρωθεν απώλειες, μεταξύ των οποίων και τριών Ινδικών μαχητικών «Ραφάλ» σε αερομαχία με Πακιστανικά F-16 που μας ενδιαφέρει άμεσα.
Η περίπτωση ανταλλαγής πυρηνικών πληγμάτων δεν συμφέρει τις δύο αντιμαχόμενες από 77ετίας χώρες. Η Ινδία θα πληγεί οικονομικώς και το Πακιστάν θα καταστραφεί.
Η ανάλυση του Θουκυδίδη (Μηλίων κι Αθηναίων) για την έκβαση μιας συγκρούσεως μεταξύ ενός ισχυρού οικονομικώς (Ινδία με ΑΕΠ 3,3 τρισ. $ )κι ενός αδυνάτου αντιπάλου (Πακιστάν ΑΕΠ 250 δισ.$) , δεν δικαιολογεί πόλεμον διαρκείας κι οι πληθυσμοί 1,5 δισ. Ινδοί και 230 εκατομμύρια Πακιστανοί δεν επιτρέπουν επιλογή των πυρηνικών όπλων από τους δεύτερους παρά μόνον εάν η Ινδία κόψει το νερό στο Πακιστάν.
Επίσης ότι ο Ινδός ηγέτης Ρένια Μόντι του Ινδουιστικού κόμματος που εκλέγεται ‘δημοκρατικώς’ με μακρόσυρτες εκλογές, τον εμποδίζει σε αντιδημοφιλείς αποφάσεις ενώ τους Πακιστανούς στρατοκράτες, όχι.
Όμως τον τελευταίο λόγο έχει η Αμερική. Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν επενέβη ακόμη στην παρούσα διένεξη όπως ο Μπίλ Κλίντον το 1999, που σημαίνει ότι «παίζει» το Ινδικό «χαρτί» για να «μπλοφάρει» την Κίνα.
Η Βρετανική πολιτική του διαίρει και βασίλευε που δημιούργησε το Μουσουλμανικό Πακιστάν και την Ινδουιστική Ινδία το 1947, συνεχίζεται υπό άλλους όρους αλλά έχει τα ίδια αποτελέσματα. Οι συνήθεις ύποπτοι στα «θολά νερά» πολλαπλασιάζονται.