Τις πλείστες ευκαιρίες που σου διανοίγονται επειδή φέρεις τον τίτλο του «Ευρωπαίου πολίτη». Δεν είναι λίγο πράγμα, σκέφτηκα. Και δεν είναι λίγα όσα επετεύχθησαν αυτά τα 57 χρόνια ζωής της Ενώσεως,κάνοντας έναν απολογισμό για την Ημέρα της Ευρώπης που εορτάζεται την 9η Μάϊου.
Ωστόσο η ανθεκτικότητα των σχέσεων δοκιμάζεται πάντα σε περιόδους κρίσεων. Και εδώ, το πρόσημο δεν είναι δυστυχώς θετικό. Στην οικονομική κρίση που βίωσε με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο η Ελλάς, η Ευρωπαϊκή Ένωσις αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Όχι μόνο διότι έκανε λάθος εκτιμήσεις στο μείγμα πολιτικής που έπρεπε να ακολουθηθεί -βλέπετε η λιτότητα δεν είναι πανάκεια, ούτε και οι μεταρρυθμίσεις χωρίς ανάπτυξη-, αλλά την άφησε μόνη και στην μεταναστευτική κρίση του 2015. Δεν ήταν μόνο η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι Έλληνες, που καταδικάστηκαν στο πυρ το εξώτερον για τα σφάλματα του παρελθόντος. Ήταν και η παντελής απουσία αυτοκριτικής εκ μέρους των ευρωπαϊκών θεσμών, που πέρα από κάποιες επικριτικές εκθέσεις του Ευρωκοινοβουλίου, γύρισαν αμέσως σελίδα σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.
Μέχρι που ήρθε η πανδημία και οι φυσικά οι δύο πόλεμοι, πουέκαναν κάποιους Ευρωπαίους να χάσουν τον ύπνο τους. Εκεί η Ευρώπη «ξεγυμνώθηκε». Όλες οι αδυναμίες της εμφανίσθηκαν μονομιάς. Τότε οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσαν πραγματικά πόσο ευάλωτοι είναι σε εξωγενείς παράγοντες και παγκόσμιες αναταραχές. Ότι δεν διαθέτουν καν αμυντικό σχεδιασμό. Μάλλον καλύτερα κανέναν σχεδιασμό για να αποκρούσουν εξωτερικές απειλές. Τότε είναι που και η επικεφαλής της Κομμισσιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάυεν που έχει θέσει υποψηφιότητα για ανανέωση της θητείας της αναδιάταξε -ομολογουμένως πολύ αργά- τις προτεραιότητές της, προβάλλοντας πλέον την άμυνα ως ύψιστη προτεραιότητα και όχι την εφαρμογή της Πράσινης Συμφωνίας, μέρος της οποίας προκάλεσε την οργή των Ευρωπαίων αγροτών. Αδύναμη να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, η Ευρώπη ακόμα πασχίζει να αντιμετωπίσει τον υψηλό πληθωρισμό και τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσεως που συνεχίζει να παραμονεύει έτοιμη να ξανακτυπήσει ανά πάσα στιγμή. Αλλά και στο μέτωπο της μεταναστεύσεως, το μέλλον προδιαγράφεται αβέβαιο όσο και ζοφερό. Το νέο Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο που υιοθετήθηκε προσφάτως και από την Ευρωβουλή, προβλέπει μεν αυστηρότερους και ταχύτερους ελέγχους στα εξωτερικά σύνορα, διατηρεί δε τον κανονισμό για το Δουβλίνο, που προβλέπει ότι τις αιτήσεις για άσυλο θα τις εξετάζουν οι χώρες πρώτης υποδοχής, όπως η Ελλάς.
Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει μεγάλη φαντασία για να μαντέψει τι θα συμβεί αν ξεφύγει η κατάστασις στην Μέση Ανατολή, αν η Ουκρανία χάσει τον πόλεμο ή η Τουρκία αποφασίσει να εκβιάσει εκ νέου Ελλάδα και Ευρώπη, στέλνοντας μετανάστες δια ξηράς και θαλάσσης. Είναι αλήθεια ότι αυτό που προσέφερε και διαφήμιζε με υπερηφάνεια η Ευρώπη ήταν η αίσθησις της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας. Και μετά λύπης διαπιστώνουμε σήμερα ότι αυτή την στιγμή, τίποταεκ των τριών, δεν ισχύει.
(από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)