Είναι κοινός τόπος σε όσους συζητούν με υπουργούς και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας η πεποίθηση ότι «πάμε για τρίτη τετραετία» ή (οι πιο μετριοπαθείς) ότι «σίγουρα θα είμαστε πάλι πρώτο κόμμα».
Αυτή η οίηση και αίσθηση υπεροχής είναι ένας από τους λόγους που ενδέχεται όχι τρίτη τετραετία να μην επιφυλάσσεται στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και η δεύτερη θητεία να αποδειχθεί προβληματική και συντομότερη από τη συνταγματική προθεσμία. Δεν είναι μόνο η αλαζονεία, που απωθεί ιδίως τα μεσοστρώματα, τα οποία στήριξαν προνομιακά την κυβέρνηση.
Είναι – κυρίως – το γεγονός ότι η δεύτερη κυβερνητική θητεία, συγκρινόμενη με την πρώτη, είναι ήδη στο «μείον». Η πρώτη είχε δύο ευνοϊκά στοιχεία για τον κ. Μητσοτάκη. Αρχικά, ότι υπήρχε η άμεση σύγκριση με την πρόσφατη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το αλλοπρόσαλλο στοιχείο, τόσο στη διοίκηση όσο και στο πολιτικό προσωπικό της «πρώτης φοράς Αριστεράς». Η «κανονικότητα» κέρδισε κατά κράτος και στον τρόπο διακυβέρνησης όσο και στην προσωπική σύγκριση Μητσοτάκη – Τσίπρα. Ευνοϊκή συγκυρία αποδείχθηκαν επίσης τα έκτακτα γεγονότα, από την πανδημία ως την απόπειρα εισβολής στον Εβρο.
Ολα αυτά, σε συνδυασμό με την πρόοδο σε ορισμένους τομείς, όπως η ψηφιοποίηση υπηρεσιών, υπήρξαν το «καύσιμο» της νέας εκλογικής νίκης, παρά τα ορατά κενά και τα μελανά στοιχεία, από τις υποκλοπές ως τα Τέμπη.
Ωστόσο τώρα, επτά μήνες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση «καίγεται» μόνη της. Το μπασκετικό rotation απεδείχθη κακή συνταγή διακυβέρνησης. Δεν πρόκειται μόνο για ανεπάρκεια προσώπων, όπως δείχνει η μετατροπή του κυβερνητικού σχήματος σε κάτι σαν τους «Δέκα μικρούς νέγρους», που κάθε τόσο κάποιος εξαφανίζεται. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Η καρδιά της κυβέρνησης πάσχει από κολπική μαρμαρυγή. Με άτακτο ρυθμό, έκτακτες συστολές κ.τ.λ. Και, ως γνωστόν, η κολπική μαρμαρυγή ευθύνεται για τα περισσότερα εγκεφαλικά, εξού κατά καιρούς ολόκληροι κυβερνητικοί τομείς παραλύουν, είτε διασχίζουν ανενόχλητοι τη χώρα οι κροάτες χούλιγκαν, είτε ανακαλύπτονται τα αγροτικά προβλήματα μόνον όταν τα τρακτέρ κατέβουν στους δρόμους.
Επιπροσθέτως, τώρα, «η προηγούμενη διακυβέρνηση» είναι της Νέας Δημοκρατίας. Αρα τα αρνητικά οφείλονται στον ίδιο διαχειριστή. Ενδεχομένως, η αυτοπεποίθηση και αλαζονεία στις κυβερνητικές προβλέψεις να ενθαρρύνεται από το γεγονός ότι προς το παρόν δεν υπάρχει ορατή απειλή πειστικής κυβερνητικής εναλλακτικής πρότασης. Ωστόσο, όταν το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον βρίσκεται στη δίνη τεκτονικών μεταβολών, όταν σε έναν χρόνο από τώρα μάλλον ο Τραμπ θα είναι πρόεδρος στις ΗΠΑ και η Ευρώπη θα έχει γείρει δεξιά όσο ποτέ από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, τότε οι ωσμώσεις στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς θα γίνουν ισχυρές. Και το βέβαιο στην Ελλάδα είναι ότι κάθε ανακατάταξη θα γίνει στη βάση της «ατζέντας» ΠΑΣΟΚ, δηλαδή μιας πειστικής ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας και όχι μιας «πολύχρωμης» και απροσδιόριστης Αριστεράς.
Την ίδια ώρα που στον χώρο της Δεξιάς θα υπάρχει όλο και πιο γόνιμο έδαφος για έναν Βίλντερς, μια Λεπέν ή μια Μελόνι.
Με λίγα λόγια, αν ο κ. Μητσοτάκης δεν εκπονήσει ένα πραγματικό πρόγραμμα ως προς τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη χώρα, που θα υπηρετηθεί από μια συνεκτική κυβέρνηση, αν συνεχίσει δηλαδή τη δεύτερη τετραετία έτσι όπως την ξεκίνησε, οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα θα είναι άδηλες, αλλά με μία μόνο βεβαιότητα: όταν στο τριπλούν χάσεις το μεσαίο άλμα, αρκείσαι στο διπλούν…
*Ο Πέτρος Ευθυμίου είναι πρώην υπουργός.
(από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")