Ηταν Μάιος του 2020, βρισκόμασταν ακόμη στο πρώτο μέρος της πανδημίας, οι αποστάσεις ήταν υποχρεωτικές και ο Δήμος Αθηναίων παραχώρησε στα καταστήματα εστίασης περισσότερο εξωτερικό χώρο, ώστε να μπορούν να εφαρμόζουν τα μέτρα χωρίς να μειώσουν τη χωρητικότητά τους, σε επίπεδα μάλιστα που θα έκαναν τη λειτουργία τους μη βιώσιμη.
Από τότε η πανδημία πέρασε, και αν δεν πέρασε ξεχάστηκε, και αν δεν ξεχάστηκε σίγουρα βρίσκεται εκτός συζήτησης, όμως τα τραπεζάκια και τα καρεκλάκια έμειναν. Και όχι απλώς έμειναν, αλλά πολλαπλασιάστηκαν, καθώς οι μεταξύ τους αποστάσεις μειώθηκαν και πάλι στο ελάχιστο, χωρίς να μειωθεί και ο χώρος που συνολικά καταλαμβάνουν…
Οσοι περπατάνε (περπατάμε) στην πόλη, στο ευρύτερο ιστορικό κέντρο αλλά και σε περιοχές που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια (Κυψέλη, Παγκράτι κλπ.), βιώνουν το πρόβλημα της κατάληψης, ειδικά των πεζοδρομίων (που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι ούτως ή άλλως ακατάλληλα για πεζούς…). Κάθε λίγα μέτρα πρέπει να ελίσσεσαι ανάμεσα σε λίγα εκατοστά «ελεύθερου» χώρου, συχνά μεταξύ θαμώνων που έχουν απλωθεί και κλείσει τον όποιο διάδρομο έχει φανταστεί ότι αφήνει ο ιδιοκτήτης του καταστήματος. Εναλλακτικά, θυμάσαι τις προπονήσεις που έκανες στο μπάσκετ και περνάς με πλάγια βήματα ανάμεσα σε κοντινούς προφυλακτήρες αυτοκινήτων για να βγεις στο οδόστρωμα και να συνεχίσεις, με «μοναδική» πια έγνοια τα διερχόμενα οχήματα…
Το πρόβλημα δεν είναι νέο. Τον τελευταίο χρόνο έχει ακουστεί πολλές φορές από αρμόδια χείλη το «έως εδώ», έχει εξαγγελθεί ακόμη και το τέλος της παράτασης του (άμετρου) μέτρου, αλλά τα τραπεζάκια είναι ακόμη εκεί. Εχει δοθεί, λένε, νέα σιωπηρή παράταση έως τις εκλογές. Οχι τις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου, εννοείται ότι μιλάμε για τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου. Και έπειτα; Επειτα έχει ο Θεός, εν προκειμένω η νέα/παλιά δημοτική αρχή, που σιγά τώρα μη ρισκάρει να δυσαρεστήσει πιθανούς ψηφοφόρους, πιθανούς χορηγούς και άλλους που, ειδικά μέσα στο καλοκαίρι, βλέπουν τους τζίρους τους να «αβγατίζουν»…
Στο μεταξύ, τα εκατομμύρια ντόπιων και τουριστών συν-οδοιπόρων θα στριμώχνονται και θα ταλαιπωρούνται ώσπου να βρουν και αυτοί ένα τραπεζάκι για να λιαστούν (ή να σεληνιαστούν). Ο δημόσιος χώρος θα εξαφανίζεται κάτω από φρέντο εσπρέσο. Και η ζωή θα συνεχίζεται, λίγο πιο στριμωγμένη και ακόμη πιο υποβαθμισμένη για όσους πρέπει ή θέλουν να διασχίζουν την πόλη με τα πόδια (σκεφτείτε να χρειάζεται να μετακινείσαι με καροτσάκι…).
Διαβάζουμε, μάλιστα, ότι το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας πήρε προχθές απόφαση να μην εκδίδεται για τα επόμενα τρία χρόνια καμία νέα άδεια για τραπεζοκαθίσματα στις επιβαρυμένες αυτές περιοχές. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: άντε και έβγαζαν νέες άδειες για τραπεζάκια και καρέκλες. Πού θα τα έβαζαν;
(πηγή: Protagon.gr)