από τους Τούρκους ψηφοφόρους. Αδυνατώντας να συμφωνήσουν στον προσδιορισμό κοινού υποψηφίου ικανού να αντιμετωπίσει στις εκλογές της 14ης Μαΐου τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, παρήχθη «μανιφέστο», όπου ως προς τα ελληνοτουρκικά δεν ανιχνεύονται αποκλίσεις από την πάγια πολιτική της Αγκυρας. Επίλυση των διαφορών Ελλάδος και Τουρκίας «με βάση το διεθνές δίκαιο και την ευθυδικία, δίχως να διακυβεύονται τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας», υπόσχονται οι έξι ομοτράπεζοι αρχηγοί της αντιπολιτεύσεως. Αλλά αυτή ακριβώς είναι θέση όλων των τουρκικών κυβερνήσεων και μονίμως απορρίπτεται από την Αθήνα. Επάνοδο εις την πολιτική του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, της αγαστής συνεργασίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και ειδικότερα με τις ΗΠΑ, στοχεύοντας στην επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα κατασκευής των αμερικανικών F-16, υπόσχεται η αντιπολίτευση. Αλλά ταυτόχρονα εμμένει στην πολιτική που χάραξε ο κ. Ερντογάν έναντι της Ρωσίας. Και ενώ η αντιπολίτευση επιχειρεί στα θέματα εξωτερικής πολιτικής τον τετραγωνισμό του κύκλου, «ο Μεγάλος Τούρκος» –όπως αποκαλούσαν με αποστροφή και ενίοτε με κάποιον ανομολόγητο θαυμασμό οι Ευρωπαίοι τον εκάστοτε σουλτάνο– κάνει τα δικά του.
Οι επιθέσεις του κ. Ερντογάν εναντίον του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν και των ΗΠΑ κανέναν δεν εξέπληξαν. Το κάψιμο του Κορανίου έξω από την τουρκική πρεσβεία στη Στοκχόλμη δίδει την ευκαιρία στον Τούρκο πρόεδρο να υπερασπισθεί το Ισλάμ.
Το πιο ενδιαφέρον από άποψη συμβολική είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολεμικής Τουρκίας ο κ. Ερντογάν έπλεξε το εγκώμιο του Αντνάν Μεντερές. Στις 14 Μαΐου 1950, ο Μεντερές είχε αναδειχθεί ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός της Τουρκίας. Ανετράπη με πραξικόπημα το 1960 και εκτελέσθηκε από τους κεμαλιστές κρατούντες τον Σεπτέμβριο του 1961. Στο διαχρονικώς μεγάλο χωνευτήρι της Ανατολής τίποτε δεν ξεχνιέται, τίποτε δεν πεθαίνει οριστικώς. Και ως εκ τούτου, για τους Δυτικούς ήταν και παραμένει ο λάκκος με τα φίδια. Το μέλλον θα δείξει.
*Από την Καθημερινή